Πάντα ήμουν πρόσχαρος και αισιόδοξος άνθρωπος κι έβρισκα κάτι θετικό σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις, όμως δεν είναι πάντα εύκολο. Όταν για εμένα τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, πάσχιζα να βρω έστω και μια ακτίνα ελπίδας.
Καθετί όμορφο και θαυμάσιο και απολαυστικό είχε χαθεί και δεν μπορούσα να το δω.
Ένα πρωί, την ώρα που έκανα ζεστό ντους, αποφάσισα ότι έπρεπε να φτιάξω μια λίστα με πράγματα που όλοι προσμένουμε. Σκέφτηκα ότι και άλλοι άνθρωποι μπορεί να χρειάζονταν μια παρόμοια λίστα, και θα μπορούσαν ίσως να συγκεντρώσουν τα δικά τους πράγματα, κι έτσι να φτιάξουμε όλοι μαζί ολόκληρο απόθεμα.
Είπα στον εαυτό μου πως δεν έχει σημασία πόσο άσχημη είναι η κατάσταση, επειδή πάντα υπάρχει κάτι φωτεινό στον ορίζοντα – ακόμα κι αν πρέπει να μισοκλείσουμε τα μάτια μας για να το δούμε. Ακόμα κι αν πρέπει να το δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι.
Το δικό μας το φως μπορεί να κρύβεται ακόμα και στα πιο απλά καθημερινά πράγματα. Εγώ συνειδητοποίησα ότι υπάρχει τεράστια παρηγοριά σε πολυαγαπημένα γνωστά βιβλία. Τα καινούρια βιβλία είναι συναρπαστικά, αλλά τους δύσκολους καιρούς στρέφομαι σε παλιούς φίλους. Είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζεσαι.
Καθώς έφτιαχνα τη λίστα μου, συνειδητοποίησα ότι πολλά από αυτά τα πράγματα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν αμέσως. Είναι πολύ ευχάριστο να περιμένεις κάτι, αλλά είναι εξίσου ευχάριστο να μπορείς να το ικανοποιήσεις αμέσως.
Για παράδειγμα αν έχετε ένα αβγό στο σπίτι σας, μπορείτε να ζωγραφίσετε πάνω του ένα πρόσωπο. Κανείς δεν θα σας εμποδίσει. Και θα ανυπομονείτε να ανοίξετε το ψυγείο.
«Γεια σου, Αβγό!» θα λέτε. Θα διασκεδάσετε αφάνταστα. Πιστέψτε με.
Ανέβασα την πρώτη παρτίδα εικόνων στο Instagram και η ανταπόκριση ήταν το κάτι άλλο. Έλαβα δεκάδες –δεκάδες δεκάδων– εικόνες αυγών με πρόσωπα ζωγραφισμένα πάνω τους.
Οι άνθρωποι μου μιλούσαν για τα αγαπημένα τους αποσπάσματα από τα αγαπημένα τους βιβλία. Έφτιαχναν μάφιν και τα πήγαιναν σε γείτονες, σε διασώστες και πρώτους ανταποκριτές. Μου μιλούσαν για πράγματα που έμαθαν και για πράγματα που θα ήθελαν να μάθουν. Οι νέες τους ικανότητες ενέπνευσαν και άλλους, που ορκίστηκαν να καταπιαστούν με το σκάλισμα στο ξύλο ή με τη ζυθοποιία. Ασχολούμασταν με διάφορα πράγματα και την ίδια στιγμή τα περιμέναμε πώς και πώς.
Όταν ρωτάω διάφορους ανθρώπους τι περιμένουν πώς και πώς στη ζωή, η απάντηση που ακούω –πιο συχνά από κάθε άλλη– είναι… «Έναν καφέ».
Η διαδικασία παρασκευής του καφέ αποτελεί απόλαυση για πάρα πολλούς ανθρώπους: να πετάς τον χθεσινό αλεσμένο καφέ που έχεις φτιάξει, να αλέθεις φρέσκους κόκκους, να περιμένεις το πρώτο απότομο παφ-παφ τσαφ-τσαφ από τη μηχανή εσπρέσο ή το πρώτο κόχλασμα-γουργούρισμα, αν φτιάχνεις τον καφέ σου σε καφετιέρα.
Κάποιοι περιμένουν πώς και πώς να πιουν καφέ σε μια αγαπημένη κινητή καντίνα στη γωνιά κάποιου δρόμου, ή να πάρουν καφέ από έναν γοητευτικό μπαρίστα, ή να τον πιουν από ένα ωραίο θερμός– ώστε να χαλαρώσουν την ώρα που βγάζουν βόλτα τον σκύλο νωρίς το πρωί. Ο καφές είναι το σπρώξιμο και η τόνωση που χρειαζόμαστε για να ξεκινήσουμε και να συνεχίσουμε τη μέρα.
Ακόμα και αυτή η μικρή χαρά, δημιουργεί προσμονή και αρκεί για να σου αλλάξει την μέρα. Η φίλη μου η Μελίσα μου λέει πως έχει πάρει μια πολύ καλή, καινούρια καφετιέρα κι έχει αρχίσει να πηγαίνει για ύπνο όλο και νωρίτερα ώστε να έρχεται πιο γρήγορα το πρωί.
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Πράγματα που όλοι προσμένουμε. Μέσα από προσωπικές ιστορίες, ζωγραφιές και πράγματα που όλοι προσμένουμε, η Sophie Blackall δείχνει ότι πάντα υπάρχει κάτι φωτεινό στον ορίζοντα, και μερικές φορές ο ορίζοντας βρίσκεται πιο κοντά από όσο φανταζόμαστε.
Το βιβλίο κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Διόπτρα και στο www.dioptra.gr.
Διαβάστε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου.
