Ζούμε σε εθνικό πένθος απαιτούμε δικαίωση των δολοφονηθέντων, επί της ουσίας στήριξη των πενθούντων συγγενών, ασφαλή χώρα και συμπεριφορά των κυβερνώντων ανάλογη της νοητικής μας κατάστασης.
Ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπο να σταθούμε απέναντι στο πλήγμα που έχει υποστεί ο άνθρωπός μας; Πώς μπορούμε να του προσφέρουμε υποστήριξη και παρηγοριά;
Κατά πόσο αντέχουμε να μπούμε έστω και για λίγο στη θέση του; Πόσο εύκολο είναι να ακούσουμε και να κουβαλήσουμε έστω και για λίγο, από τη θέση του ακροατή, το δικό του πόνο, τον θυμό, την απόγνωση;
Η απώλεια ενός γονέα είναι πάντα πολύ δύσκολη, δημιουργεί άγχος και οδηγεί σε διάφορες αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία. Όμως, δεν αντιδρούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο απέναντι στο θάνατο.
Όταν έχασα την μητέρα μου προσπαθούσα να επεξεργαστώ το γεγονός του θανάτου στην συμβατότητα της ζωής. Ασύμβατα. Ό,τι γεννιέται πεθαίνει αλλά είναι τόσο δύσκολο να το χωρέσει το μυαλό σου. Η πάλη της ζωής με τον θάνατο, η ίδια η κατανόηση του θανάτου χωρίς φιλοσοφικά και θρησκευτικά περιτυλίγματα είναι αδιανόητη. Ο νους μας είναι φτιαγμένος για να κατανοεί ιστορίες και αφηγήσεις με νόημα.
Η προετοιμασία αναφορικά με την απώλεια, αν και θα μπορούσε να μαλακώσει την επίδρασή της επιτρέποντας μια όσο το δυνατόν σταδιακή εξοικείωση ωστόσο δεν είναι πάντα εφικτή μιας και συνήθως προκύπτει ως αποτέλεσμα ενός ατυχήματος, ως μια εξέλιξη αιφνίδια και μη αναμενόμενη που επιφέρει μια ξαφνική ρωγμή στην αρμονία της καθημερινότητας.
Τα παιδιά θέτουν διαρκώς ερωτήσεις και οι γονείς συχνά αναρωτιούνται πως και αν πρέπει να απαντήσουν. Αν και η ειλικρίνεια είναι ο χρυσός κανόνας, ωστόσο δεν είναι πάντα εφικτή, ειδικά όταν αφορά ερωτήματα όπου οι απαντήσεις δεν είναι ξεκάθαρες ακόμη και για τους ίδιους τους ενήλικες, όπως στην περίπτωση του θανάτου.
«Έλα τώρα, ήταν απλώς ένα ζώο…» Η θλίψη για τον θάνατο ενός αγαπημένου ζώου δεν αναγνωρίζεται όπως θα έπρεπε βυθίζοντας σε περισσότερη θλίψη τους ανθρώπους που το φρόντιζαν.