Όταν χάνετε κάποιον επειδή πέθανε ή εξαφανίστηκε, η αγάπη σας παραμένει. Η απουσία του σας κάνει να κλαίτε και είναι ακόμα παρών στην σκέψη σας. Ακόμα, η αγάπη σας παραμένει σε μια αδρανή κατάσταση, με έναν διαφορετικό τρόπο από πριν.
Η απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, σας βάζει στο ξεκίνημα ενός οδυνηρού μονοπατιού. Το κενό που νιώθετε σας κάνει κομμάτια μέσα σας επειδή κάτι έχει αφαιρεθεί από εκεί με τον πιο βίαιο τρόπο.
Πράγματι, όταν μια σχέση παραμένει, αλλά η κλωστή έχει κοπεί, είναι εύκολο κανείς να κατακλυστεί από ένα γκρίζο συναίσθημα ότι η ζωή έχει γίνει πιο κρύα και πιο σκοτεινή. Μα, τελικά, η αγάπη πεθαίνει ποτέ; Η εμπειρία μας λέει ότι τα συναισθήματα δεν πεθαίνουν αλλά μεταμορφώνονται.
Τα συμπτώματα που συνοδεύουν μια μεγάλη απώλεια περικλείονται στη διαδικασία του θρήνου. Πιστεύεται ευρέως ότι ο θρήνος προκύπτει μόνο όταν κάποιος πεθαίνει. Παρόλα αυτά, στην πραγματικότητα, ο θρήνος μπορεί να προκύψει σε διάφορες περιπτώσεις.
Για παράδειγμα, ο χωρισμός από τον/την σύντροφό μας, η απώλεια ενός αντικειμένου που για μας έχει προσωπική αξία ή ακόμα και σε διαδικασίες όπως αυτής του “ghosting” (του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι που θέλουν να αποφύγουν τη διαμάχη κατορθώνουν να τελειώσουν μια σχέση).
«H απώλεια είναι ένα γεγονός που σημαδεύει τους ανθρώπους με πολλούς τρόπους εξαιτίας των πολλών τρόπων με τους οποίους είναι δυνατό να χάσουμε κάτι. Μάλιστα, είναι δυνατό να χάσουμε τα πάντα, από υλικά αγαθά μέχρι αφηρημένες αξίες, όπως τα ιδανικά ή η ταυτότητα, συμπεριλαμβανομένων της υγείας, των ανθρώπων, και των στοργικών σχέσεων που χτίζουμε με αυτούς»
Φρόιντ -
Μεταμόρφωση
H επεξεργασία της απώλειας είναι δύσκολη. Αφορά τη μεταμόρφωση πολλών συναισθημάτων, σκέψεων και συμπεριφορών σχετικών με αυτό που έχει χαθεί. Ο σκοπός που επιδιώκεται γίνεται εύκολα κατανοητός: να αποδεχτούμε την πραγματικότητα και να ξεπεράσουμε τον πόνο. Ο στόχος είναι η επανασύνθεση του εσωτερικού κόσμου του ατόμου που υποφέρει. Στην αφηγηματική θεραπεία, τίποτα δεν πεθαίνει αλλά μεταμορφώνεται.
Διαβάστε σχετικά: Απώλεια: Αποχωρισμός και Αναγέννηση
Η αγάπη σας δεν πεθαίνει
Όταν χάνετε κάποιον επειδή πέθανε ή εξαφανίστηκε, η αγάπη σας παραμένει. Η απουσία του σας κάνει να κλαίτε και είναι ακόμα παρών στην σκέψη σας. Ακόμα, η αγάπη σας παραμένει σε μια αδρανή κατάσταση, με έναν διαφορετικό τρόπο από πριν.
H κατανόηση του πόνου της απώλειας συμπεριλαμβάνει επίσης την κατανόηση του ίδιου σας του εαυτού. Σύμφωνα με την ψυχίατρο Κιούμπλερ Ρος, τα στάδια από τα οποία οι άνθρωποι περνάνε όταν βιώνουν μια απώλεια είναι:
- H άρνηση. Αυτή μας επιτρέπει να μειώσουμε το συναισθηματικό αντίκτυπο τη απώλειας.
- Ο θυμός. Μας επιτρέπει να εκφράσουμε τον πόνο που νιώθουμε.
- Η διαπραγμάτευση. Μια προσπάθεια να ανακτήσουμε ό,τι χάσαμε.
- Η κατάθλιψη. Εξαιτίας της συνειδητοποίησης ότι δεν μπορούμε να ανακτήσουμε αυτό που χάσαμε.
- Η αποδοχή. Συναισθήματα ειρήνης και ηρεμίας που μας επιτρέπουν να επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση του μυαλού μας και να ανακτήσουμε την προσωπική μας σταθερότητα.
Αφηγήσεις για τη θλίψη
Οι αφηγήσεις που σχηματίζετε για τη θλίψη αναφέρονται στη γλώσσα που κατασκευάζετε για να της δώσετε νόημα. Στην πραγματικότητα, προσπαθείτε να βρείτε νόημα σε πράγματα που σας έχουν συμβεί. Σκεφτόμενοι την αγάπη που νιώθατε για ένα άτομο το οποίο τώρα δεν υπάρχει πια, σας επιτρέπει να σκεφτείτε, να επανεκτιμήσετε και να κατασκευάσετε ένα νέο νόημα για τη σχέση που είχατε και τα γεγονότα που μοιραστήκατε.
Με τον καιρό, εκεί που κάποτε υπήρχε ο πόνος, τώρα παραμένουν οι όμορφες αναμνήσεις, οι αστείες στιγμές και ο θαυμασμός. Στην αφηγηματική θεραπεία, ο τρόπος που μιλάμε για τους ανθρώπους που χάσαμε έχει μεγάλη αξία. Έτσι, όσο περισσότερους τρόπους χρησιμοποιούμε για να σκεφτούμε, αναλογιστούμε και να μιλήσουμε για το τι συνέβη, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να κατασκευάσουμε λιγότερο οδυνηρές εκδοχές των γεγονότων.
Η επεξεργασία, η κατασκευή και η μεταμόρφωση του πόνου συνεπάγεται την παραγωγή νέων αφηγήσεων. Επίσης, σημαίνει την ύφανση και την ανάμειξή τους, την ένωση της ζωής σας πριν την απώλεια με την τρέχουσα ζωή σας, έτσι ώστε αυτές να συγκλίνουν.
Όπως είπε και ο Μπράιαν Ζακ, Μην ντρέπεστε να κλάψετε, επειδή είναι σωστό να θέλετε να θρηνήσετε. Τα δάκρυα είναι μόνο νερό και τα λουλούδια, τα δέντρα, και τα φρούτα δεν μπορούν να μεγαλώσουν χωρίς το νερό. Αλλά πρέπει επίσης να υπάρχει και το φως του ήλιου. Μια τραυματισμένη καρδιά θα γιατρευτεί με τον καιρό, και όταν αυτό γίνει, η μνήμη και η αγάπη για τους εκλιπόντες μας εντυπώνεται μέσα μας σαν σφραγίδα για να μας δίνει παρηγοριά.
Απόδοση: Παναγιώτα Νταλιακούρα, απόφοιτη του τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
