Η συμμετοχή των γονέων στη θεραπεία εφήβων με νευρική βουλιμία είναι πιο αποτελεσματική από την ατομική θεραπεία του κάθε ασθενούς χωριστά, σύμφωνα με μια μελέτη με επικεφαλής τον Daniel Le Grange, PhD, Καθηγητή στα τμήματα Ψυχιατρικής και Παιδιατρικής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Παίδων UCSF Benioff του Σαν Francisco, και τον James Lock, MD, PhD, καθηγητή ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ.
Η μελέτη αυτή είναι η τρίτη, και πλέον μεγαλύτερη κλινική έρευνα που έχει γίνει με τυχαία δειγματοληψία εφήβων με ψυχογενή βουλιμία.
Το εύρημα αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον τρόπο που έχουν εκπαιδευτεί οι κλινικοί, μέχρι σήμερα, για να δουλεύουν με εφήβους με βουλιμία, οοποίος αποκλείει τους γονείς από τη θεραπεία και την συμβουλευτική.
«Οι γονείς πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στη θεραπεία των παιδιών και των εφήβων με διατροφικές διαταραχές», είπε ο Le Grange. «Αυτή η μελέτη δείχνει ότι, αναμφισβήτητα, η γονική συμμετοχή αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την επιτυχή θεραπευτική έκβαση των εφήβων με νευρική βουλιμία. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την εκπαίδευση που κάνουν οι γιατροί στην ψυχιατρική, η οποία τους διδάσκει ότι οι γονείς ευθύνονται για τη βουλιμία, και ως εκ τούτου θα πρέπει να μην συμπεριληφθούν στη θεραπεία».
Η ψυχογενής βουλιμία χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενα επεισόδια ανεξέλεγκτης υπερφαγίας. Αυτά τα επεισόδια υπερφαγίας ακολουθούνται από αντισταθμιστικές συμπεριφορές που έχουν ως στόχο την πρόληψη της αύξησης του βάρους, όπως η πρόκληση εμετού, η κατάχρηση καθαρτικών ή διουρητικών, η νηστεία και η έντονη άσκηση.
Από ένα έως τρία τοις εκατό των εφήβων υποφέρουν από βουλιμία κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, και οι περισσότεροι βουλιμικοί αναπτύσσουν τη διαταραχή αυτή κατά την εφηβεία τους. Επειδή από τη φύση της η βουλιμία είναι τόσο αποκρυπτική και η πλειοψηφία των βουλιμικών εφήβων παραμένουν σε ένα υγιές βάρος, πολλοί έφηβοι ζουν με την διαταραχή αυτή για χρόνια πριν οι γονείς τους αναγνωρίσουν τα σημάδια.
Η μελέτη συνέκρινε δύο θεραπείες, τη γνωστική συμπεριφοριστική θεραπεία (CBT) και την οικογένεια θεραπεία (FBT). Η CBT επικεντρώνεται στο συγκεκριμένο ασθενή, τονίζοντας την κατάρτιση των δεξιοτήτων που βοηθά τους ασθενείς να αποκτήσουν μια πλήρη κατανόηση του εαυτού τους και τις παράλογες σκέψεις που τους οδηγούν στην υπερφαγία και τη χρήση καθαρτικών. Αναγνωρίζοντας και αντιμετωπίζοντας αυτές τις παράλογες σκέψεις, μπορούν να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους και μπορεί να επέλθει η θεραπεία. Η FBT δουλεύει με τους γονείς προκειμένου να κατανοήσουν την σοβαρότητα της διαταραχής και να μάθουν πώς να υποστηρίξουν καλύτερα τα παιδιά τους σε καθημερινή βάση για να διατηρήσουν την σωματική τους υγεία, και να ενισχύσουν τις υγιείς συνήθειες.
Στη μελέτη, η οποία έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, οι ερευνητές ανάμειξαν 130 εφήβους ηλικίας 12-18 με ψυχογενή βουλιμία να λάβουν είτε CBT είτε FBT. Οι θεραπείες συμπεριλάμβαναν 18 συνεδρίες στα εξωτερικά ιατρεία άνω των έξι μηνών, με επανεξέταση στους 6 και 12 μήνες.
Οι συμμετέχοντες που έλαβαν οικογενειακή θεραπεία κατάφεραν να σημειώσουν υψηλότερα ποσοστά αποχής από την υπερφαγία και τα καθαρτικά από ότι οι ασθενείς που έλαβαν ατομικά γνωσιακή θεραπεία. Στο τέλος της αρχικής θεραπείας, το 39 τοις εκατό των ασθενών που έκαναν FBT είχαν αποχή από την υπερφαγία και την χρήση καθαρτικών έναντι 20 τοις εκατό των ασθενών που έλαβαν CBT, και κατά την εξάμηνη επανεξέταση, το 44 τοις εκατό των ασθενών που έκαναν FBT δεν παρουσίαζαν υπερφαγία και δεν προκαλούσαν εμετό έναντι του 25 τοις εκατό των ασθενών που έκαναν CBT. Στους 12 μήνες, η FBT ήταν κλινικά σε καλύτερο επίπεδο από την CBT, με τα ποσοστά αποχής από τη θεραπεία να είναι 49 τοις εκατό για την FBT έναντι ενός 32 τοις εκατό για την CBT.
«Τα ευρήματα αυτά είναι αρκετά ξεκάθαρα», είπε ο Le Grange. «Η FBT είναι η θεραπεία της επιλογής για τους εφήβους με ψυχογενή βουλιμία, επειδή λειτουργεί πιο άμεσα και πιο γρήγορα και διατηρεί την επίδρασή της σε βάθος χρόνου. Η CBT θα μπορούσε να είναι μια χρήσιμη εναλλακτική λύση, αν η FBT δεν ήταν διαθέσιμη, αλλά θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι δεν λειτουργεί τόσο γρήγορα και χρειάζεται χρόνος για να καλύψει τη διαφορά», είπε ο Le Grange.
Όταν δουλεύει κανείς θεραπευτικά με εφήβους με ψυχογενή βουλιμία, είναι επιτακτική ανάγκη να μειωθεί η υπερφαγία και η χρήση καθαρτικών γρήγορα, τα οποία μπορεί να προκαλέσουν πρόωρο θάνατο. «Κάθε φορά που ένας ασθενής κάνει εμετό, υπάρχει κίνδυνος να πάθει ρήξη του οισοφάγου, προκαλώντας ανισορροπία στους ηλεκτρολύτες και καρδιακή αρρυθμία που μπορεί να προκαλέσουν θάνατο», είπε ο Le Grange. «Όσο πιο γρήγορα μπορούμε να παρέμβουμε, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να κρατήσουμε έναν ασθενή ασφαλή».
Η εργασία θα δημοσιευθεί στο περιοδικό Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry, στο τεύχος Νοεμβρίου είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο από την Πέμπτη, 18 Σεπτεμβρίου.
Πηγή: medicalxpress.com
