Να πεθαίνεις και να προετοιμάζεσαι για αυτό. Να πεθαίνεις και να καλείς τον καλύτερο φίλο σου στην προετοιμασία του τέλους σου.
Ο Χουλιάν είναι ηθοποιός στη Μαδρίτη, βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου, έχοντας επιλέξει να σταματήσει τη θεραπεία και να περάσει ήρεμα τον χρόνο που του μένει. Ο Τόμας είναι καρδιακός φίλος του, ζει στον Καναδά και τον επισκέπτεται με στόχο να τον πείσει να μην εγκαταλείψει τη θεραπεία. Οι δυο τους περνούν τέσσερεις μέρες μαζί γνωρίζοντας ότι θα είναι η τελευταία φορά που συναντιούνται.
Η ταινία ακολουθεί τη διαχείριση των τελευταίων ημερών που γνωρίζει κάποιος ότι μπορεί να είναι ζωντανός και τη διαχείριση του τελευταίου σταδίου μιας θανατηφόρας νόσου. Ίσως όλο αυτό να είναι η συγγραφή του χρονικού και η σκηνοθεσία του: «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου».
Βλέποντας την ταινία σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν αποφάσιζε ο καθένας μας να επιλέξει τον τρόπο που θα ήθελε να περάσει το τελευταίο του διάστημα. Τι να κάνει, πού να ταξιδέψει, ποιους να αποχαιρετήσει και ποιους να ξεχάσει, αδιαφορώντας για τον ρόλο που έπαιξαν στη ζωή του. Πώς θα ήταν αν ο καθένας μας ρύθμιζε τις λεπτομέρειες της κηδείας του και οι υπόλοιποι ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν αν ήθελαν να τιμήσουν τον εκλιπόντα. Να συνδυάσεις τα ήθη και τα έθιμα, να δώσεις τον τόνο πώς θέλεις να σε θυμούνται. Στο εξωτερικό, σε αρκετές περιπτώσεις αυτό γίνεται. Άνθρωποι αφήνουν τελευταίες επιθυμίες, μουσικές που θέλουν να ακουστούν στην κηδεία τους και οδηγίες για το γεύμα της παρηγοριάς.
Δε γνωρίζω αν συμβαίνει λόγω ματαιοδοξίας, λόγω του καπιταλισμού που έχει εισχωρήσει ακόμα και στην αναμέτρηση μας με τον θάνατο ή γιατί πραγματικά σου δίνεται η δυνατότητα να έχεις μια «Επικούρεια» στάση απέναντι στο τέλος της ζωής. Πόσοι φεύγουν έχοντας σχεδιάσει την κηδεία τους επειδή πραγματικά είναι σημαντικό για αυτούς ή γιατί νιώθουν την υποχρέωση να το κάνουν λόγω διαφόρων κοινωνικών επιταγών. (Φροντίζω το πάρτι των αρραβώνων μου, τη δεξίωση του γάμου μου, γιατί όχι και την τελετή της ταφής μου εφόσον είναι άλλη μια κοινωνική υποχρέωση;). Κι αν για το τυπικό μέρος της κηδείας ο κόσμος παίρνει αποφάσεις, τι γίνεται με το ουσιαστικό;
Πώς μπορείς να προετοιμαστείς για το τέλος που έρχεται και να το μοιραστείς –αν είναι δυνατόν- με δικούς σου ανθρώπους; Ποιος μπορεί να μιλήσει τόσο ανοιχτά και φυσικά όπως οι ήρωες στην ταινία για το γεγονός του θανάτου;
Πού βρίσκεται η λεπτή γραμμή ανάμεσα στον φόβο μήπως επιβαρύνω τους αγαπημένους μου με όσα περνάω και στην επιθυμία-ανάγκη να τα περάσω μαζί τους, αφού είναι οι αγαπημένοι μου και όλα όσα μας συμβαίνουν τα περνάμε μαζί;
Πού βρίσκεται η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην επιθυμία να παραβρίσκομαι στις τελευταίες στιγμές κάποιου αγαπημένου και στον φόβο μήπως δείξω αδυναμία μπροστά του κι αυτό τον βλάψει;
Με πόσο σθένος μπορείς να ρυθμίσεις τις πρακτικές λεπτομέρειες της ίδιας σου της κηδείας, να τακτοποιήσεις νομικές υποχρεώσεις, χρέη, φόρους και λογαριασμούς; Κατά πόσο μπορείς να βρεις μια νέα οικογένεια για τον σκύλο σου, να αποχαιρετήσεις συναδέλφους και να αφήσεις πίσω παλιές διχόνοιες και διαφορές;
Έχω την αίσθηση ότι η ειλικρίνεια και η αυθεντικότητα είναι οι απαντήσεις στην αποτελεσματική διαχείριση του τέλους. Ειλικρίνεια να αποδεχτείς αυτό που σου συμβαίνει και να ακούσεις τον εαυτό σου για το πώς θέλει να σταθείς απέναντι σε αυτό. Αυθεντικότητα στο τι επιλέγεις να κάνεις με τις τελευταίες μέρες του βίου σου, όσο παράξενη κι αν είναι αυτή η επιλογή. Αλήθεια στη σχέση με τους ανθρώπους γύρω σου, αγαπημένους ή μη.
Στην ταινία οι σχέσεις του Χουλιάν σκιαγραφούνται με ρεαλισμό. Οι αποχαιρετισμοί γίνονται όσο πιο ειλικρινά μπορούν να γίνουν ανάμεσα σε πρώην σύζυγο, παιδί, παλιούς συνεργάτες και φίλους. Κι αν κάτι ξαφνιάζει, είναι η διαφορετική αντιμετώπιση από ανθρώπους που ποτέ δεν το περιμένεις. Το τέλος σε κάνει να δεις την πραγματική ποιότητα των ανθρώπων που μπορεί να γνώριζες μια ζωή και την αληθινή δυναμική κάθε σχέσης, αρκεί να είσαι κι εσύ έτοιμος για αυτό.
