Όταν δε μπορείς να ξεφύγεις από το παρελθόν, αναγκάζεσαι να ξαναζείς το παρόν.
Μια γυναίκα πεθαίνει το βράδυ των 36ων γενεθλίων της και την επόμενη στιγμή βρίσκεται ξανά στο ίδιο ακριβώς μπάνιο, την ίδια ημέρα των γενεθλίων της, στο σπίτι της φίλης της που διοργανώνει πάρτι για να γιορτάσουν και όλα αρχίζουν ξανά.
Η σειρά εκτυλίσσεται με ένα γνωστό μοτίβο στον κινηματογράφο, όπου μια ημέρα επαναλαμβάνεται ίδια και απαράλλακτη για τον πρωταγωνιστή, σαν τη «Μέρα της Μαρμότας» (Groundhog Day), εδώ, όμως, έχουν υπάρξει και άλλες ερμηνείες για το τι πραγματικά συμβαίνει με την ιστορία. Υπάρχουν θεωρίες που υποστηρίζουν ότι η υπόθεση είναι φανταστική στο μυαλό των ηρώων ή ότι είναι μέρος ενός παιχνιδιού σαν αυτών που φτιάχνει η πρωταγωνίστρια στη δουλειά της (προγραμματίστρια βιντεοπαιχνιδιών). Όπως και να έχει, το ερώτημα είναι γιατί επαναλαμβάνεται η ίδια μέρα και τι θέλει να πει στους ήρωες.
Η πρωταγωνίστρια είναι μια γυναίκα έξυπνη, εύστροφη, με μια παιδική ηλικία σκοτεινή. Έχει χιούμορ κυνικό και μια άγρια τρυφερότητα για τους φίλους και τη γάτα της και είναι μόνη. Φαίνεται να μη χρειάζεται κανέναν, φαίνεται να μπορεί να διαχειριστεί κάθε κατάσταση επιτυχημένα και η μόνη «βοήθεια» που χρησιμοποιεί είναι ουσίες, αλκοόλ και περιστασιακές σεξουαλικές συνευρέσεις.
Στην πορεία εμφανίζεται ένας νέος άντρας φοβικός, οργανωτικός σε σημείο ψυχαναγκασμού, εξαρτημένος από τη σχέση του, που πεθαίνει κι εκείνος κάθε μέρα και ξαναβρίσκεται στο ίδιο ακριβώς σημείο κάθε φορά. Το αταίριαστο αυτό ζευγάρι θα μπει στη διαδικασία να προσπαθήσει να καταλάβει τι τους συμβαίνει και να το λύσει.
Το πρώτο σημαντικό που υπογραμμίζει η σειρά είναι πως όσο παράξενοι και μόνοι κι αν αισθάνονται οι πρωταγωνιστές εξαιτίας αυτού που τους συμβαίνει, καταφέρνουν και βρίσκουν ο ένας τον άλλον και η μοναξιά μαλακώνει. Στην συνέχεια, σταδιακά ξετυλίγεται το παρελθόν των ηρώων. Οδυνηρές εμπειρίες που σημάδεψαν την παιδική ηλικία, τραύματα καλά κρυμμένα και ένα πληγωμένο παιδί μέσα τους που διώχνουν ο καθένας με τον τρόπο του.
Διαβάστε σχετικά: Ο «Bojack Horseman» και οι υπαρξιακές - ψυχολογικές του προεκτάσεις
Το δεύτερο σημαντικό που συνειδητοποιούμε είναι πως όλοι οι τρόποι που χρησιμοποιούν για να δείξουν ότι είναι καλά, αποτυγχάνουν, όσο κρύβουν το τραύμα τους. Η προσπάθεια ελέγχου της κάθε λεπτομέρειας στην καθημερινότητα, η εξάρτηση από μια σχέση, οι ουσίες, το αλκοόλ και οι περιστασιακές ανούσιες σχέσεις, ο κυνισμός και η προβολή ενός προφίλ του ανθρώπου που δε χρειάζεται κανέναν, είναι άμυνες για να κρατήσουν τους ήρωες συγκροτημένους, να διώξουν μακριά τον πόνο και να μην τους καταδικάσουν σε απέραντη μοναξιά. Είναι τρόποι που όλοι οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε σε κάποιο βαθμό για να αντέξουμε τον πόνο που μπορεί να έχουμε βιώσει σαν παιδιά.
Τελικά, η επανάληψη της μέρας στη ζωή των πρωταγωνιστών έρχεται για να τους μάθει να διαχειριστούν το τραύμα τους αντιμετωπίζοντάς το. Σε μια συμβολική σκηνή, η ηρωίδα βγάζει από μέσα της το κομμάτι που την τραυμάτισε όταν ήταν ένα κοριτσάκι και καταφέρνει να αγκαλιάσει και να αποδεχτεί το παιδί που υπήρξε, να μην το φοβάται αλλά να το φροντίσει και να το κρατήσει κοντά της.
Αντιμετωπίζοντας το τραύμα με ειλικρίνεια, γενναιότητα και υπομονή, ο πόνος διαλύεται, η οδύνη φεύγει και οι πληγές επουλώνονται. Οι ήρωες δε βασανίζονται πια, ούτε χρειάζεται να ζουν παγιδευμένοι στην ίδια μονότονη ημέρα. Είναι ελεύθεροι.
Ένα τρίτο σημείο είναι πως στον αγώνα των πρωταγωνιστών να ξεφύγουν από το παγιδευμένο τους παρόν και να αντιμετωπίσουν το τραυματικό παρελθόν τους χρειάζεται να συνεργαστούν. Ενώνουν τις διαφορετικές ζωές τους, τον αντιθετικό τρόπο σκέψης τους, παραμερίζουν την όποια αντιπάθεια μπορεί να έτρεφαν αρχικά και μαζί σχηματίζουν μια ομάδα που καταφέρνει να συνεργαστεί για την κατανόηση του τι τους συμβαίνει και να βρει τη λύση.
Επιπρόσθετα, γνωρίζονται, καταφέρνουν να περάσουν όμορφα και τελικά να συνδεθούν ειλικρινά. Με αποδοχή και αλληλεγγύη καταφέρνουν να βγουν από την επαναλαμβανόμενη δίνη τους, να φροντίσουν και να κατανοήσουν ο ένας τον άλλον.
Τέλος, να σημειώσουμε ότι οι ερμηνείες των ηθοποιών και ιδιαίτερα της πρωταγωνίστριας Natasha Lyonne που είναι και συν-δημιουργός, η ατμόσφαιρα, τα σκηνικά και η μουσική της ταινίας είναι πολύ καλές, με το κεντρικό τραγούδι με τίτλο «Gotta get up» του Harry Nilsson να επαναλαμβάνεται όπως η ίδια η μέρα και να εμπνέει την ηρωίδα να σηκώνεται και να προσπαθεί από την αρχή μέχρι να φτάσει στην κάθαρση. Οι συντελεστές της σειράς φαίνεται να έχουν βάλει την σφραγίδα των προσωπικών τραυματικών βιωμάτων τους και για αυτό το αποτέλεσμα είναι βαθιά ανθρώπινο.
Επιπλέον, είναι μια σειρά που ξεφεύγει από την κλισέ υπόθεση της ηρωίδας που αναζητά την αγάπη και τον έρωτα, κάτι που συνήθως συμβαίνει με τις σειρές που έχουν γυναίκες πρωταγωνίστριες και μπορεί να συγκινήσει πανανθρώπινα γιατί πραγματεύεται τον κοινό πόνο.
