Η Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Παιδικής Εργασίας υπενθυμίζει πως εκατομμύρια παιδιά στερούνται το δικαίωμα στην παιδική ηλικία, την εκπαίδευση και την ψυχική τους ευημερία.
«Θα κάνω ψυχοθεραπεία μαζί σου μόνο αν μου υποσχεθείς ένα πράγμα. Θέλω να πείσεις τους γονείς μου να πάρουν διαζύγιο», ήταν το αίτημα της 13χρονης Ζωής στον ψυχολόγο της.
Πολλοί, όταν μιλούν για τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, φαντάζονται ότι αυτά αφορούν μόνο συγκλονιστικά, τεράστια, αξέχαστα κακοποιητικά περιστατικά. Αυτά είναι τα ορατά, τα συνειδητοποιημένα τραύματα.
Ερευνητές βρήκαν ότι ένας τυποποιημένος βιοδείκτης μπορούσε να προβλέψει τον κίνδυνο του πρώιμου τοξικού στρες στην γνωστική ανάπτυξη και τη γενική υγεία κάθε μεμονωμένου βρέφους.
Η ζωή δεν είναι αυτή που από παιδιά σχηματίσαμε την εντύπωση πως είναι. Οπότε τι κάνουμε; Κλαίμε ασταμάτητα για αυτό που «χάθηκε» έστω κι αν ποτέ δεν υπήρξε; Για τη ζωή που μας γέλασε;
Για να απαντήσουμε χρειάζεται καταρχάς να δούμε το μεγάλο κάδρο των κοινωνικών θεωρήσεων και αναθεωρήσεων της έννοιας της «παιδικότητας» και συνακόλουθα των μετασχηματισμών στην δομή και τις μορφές της σύγχρονης οικογένειας.
Ο τρόπος με τον οποίο θυμάται και επεξεργάζεται κανείς την παιδική κακοποίηση ή/και παραμέληση έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στη μετέπειτα ψυχική υγεία από ό,τι η ίδια η εμπειρία.
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
