Ελένη Παναγιωτακοπούλου

Η σημασία της ενσυναίσθησης

Η σημασία της ενσυναίσθησης

Η ενσυναίσθηση αποτελεί τη βασικότερη ίσως στάση του θεραπευτή-συμβούλου, πάνω στην οποία χτίζεται η θεραπευτική σχέση, η οποία είναι πολύ σημαντική για την έκβαση της θεραπείας.


Τον όρο της ενσυναίσθησης (empathy) εδραίωσε ο Carl Rogers (Καρλ Ρότζερς) ο εμπνευστής της προσωποκεντρικής μεθόδου. Ο ίδιος την όριζε ως την ικανότητα του θεραπευτή να ακούει και να νιώθει τα συναισθήματα του άλλου, ν' αντιλαμβάνεται τις συνδέσεις και τα νοήματα που υπάρχουν στα λόγια και τη συμπεριφορά του άλλου. Η ενσυναίσθηση εμπεριέχει την αποδοχή του άλλου, τον απόλυτο σεβασμό του βιώματος και της προσωπικότητάς του, χωρίς ερμηνεία, κριτική και αξιολογήσεις.

Είναι η ζεστασιά και η ασφάλεια που παρέχει ο θεραπευτής στο θεραπευόμενο να γνωρίσει, να εκφράσει, να διερευνήσει, τις φωνές που υπάρχουν μέσα του. Ο θεραπευόμενος συχνά διστάζει να αφεθεί και να δοκιμάσει αυτή την ελευθερία, πολλές φορές δεν έχει ξανανιώσει παρόμοια. Στη συνέχεια όμως, έχοντας χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης αρχίζει να δοκιμάζει και να δοκιμάζεται.

Σ' όλη αυτή τη διαδικασία- διεργασία ο θεραπευτής είναι δίπλα στον θεραπευόμενο και τον συνοδεύει, δείχνοντας του σεβασμό, αποδοχή και έχοντας μια στάση ενσυναίσθησης. Είναι σημαντικό να πούμε πως η ενσυναίσθηση συμβαίνει μέσα σ' ένα κλίμα μη- κατευθυντικότητας, καθώς ο στόχος είναι ο συγχρονισμός του θεραπευτή με το βίωμα του θεραπευομένου.


Διαβάστε σχετικά: Η μεταμορφωτική δύναμη της ενσυναίσθησης (Μέρος Α)


Δεν έχει στόχο να κατευθύνει, να προγραμματίσει ή να επιταχύνει τη διαδικασία. Δεν χρησιμοποιείται σαν τεχνική, αποτελεί στάση για τον θεραπευτή ο οποίος μ' αυτό το τρόπο βοηθά τον θεραπευόμενο να νιώσει ασφάλεια, αποδοχή αλλά και να αποσαφηνίσει καλύτερα το βίωμά του.

Με στάση ενσυναίσθησης μπορούμε να ανταποκριθούμε καλύτερα στις επιθυμίες του θεραπευόμενου, καθώς μπορούμε να τον γνωρίζουμε από "κοντά" και από "μέσα", έτσι μ' έναν μη- κατευθηντικό τρόπο συνοδεύουμε τον θεραπευόμενο και έχοντας ακούσει τις επιθυμίες του παρεμβαίνουμε για να τον διευκολύνουμε. Ο Michel Lobrot, ιδρυτής της Μη κατευθυντικής Παρεμβατικότητας (NDI), διαφοροποιείται με τον Rogers λέγοντας πως δεν γίνεται να μη παρεμβαίνουμε.

Έχουμε ευθύνη να παρέμβουμε, αλλά προς την κατεύθυνση του θεραπευόμενου!

Όντας λοιπόν επικεντρωμένοι στον άλλο, έχοντας ενσυναίσθηση και ακούγοντας τις επιθυμίες του, μπορούμε να παρέμβουμε υποστηρίζοντας τον θεραπευόμενο εκεί όπου θέλει να πάει. Μέσα απ' αυτή τη διαδικασία, ο θεραπευόμενος νιώθει την ασφάλεια και την υποστήριξη να εξελίξει το δυναμικό του, να δοκιμάσει νέους τρόπους να ζει, επιτρέποντας στον εαυτό του και τους άλλους μεγαλύτερη ελευθερία, αποδοχή και αγάπη.


Βιβλιογραφία:

  • Michel Lobrot: Ζώντας μαζί,
  • Carl Rogers: Το γίγνεσθαι του προσώπου
Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...