«Η ζωή τα θέλει έτσι, ο έρωτας να κρατά λίγο και ο καημός πολύ» ενάντια στο «Θέλω να αγαπώ. Να αγαπώ για πάντα».
Σε αυτή τη συναισθηματική "διαμάχη" συμπυκνώνεται το νόημα της εκπληκτικής ταινίας «Η Μικρά Αγγλία». Η σκληρή, σαν τους βράχους που γδέρνονται καθημερινά από τα φουρτουνιασμένα νερά της Άνδρου, μητέρα, είναι ολόκληρη μία τραγική ειρωνεία στην ταινία. Παγωμένη από κάθε συναίσθημα της δικής της σχέσης, ορίζει τις ζωές των δύο κοριτσιών της με τους προσωπικούς της μύθους να υπερισχύουν, επενδύοντας περισσότερο στον καημό παρά στον έρωτα. To πλαίσιο ορίζει την ζωή, το μοιραίο έρχεται αναπόφευκτα, όλα είναι προγραμματισμένα να προκαλέσουν πόνο. Δεν υπάρχει ελπίδα για χαρά, καθώς το συμφέρον προέχει. Άτομα ουσιαστικά μόνα τους, συνδεδεμένα τυπικά με τους δεσμούς της οικογένειας, απλά υπομένουν, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι μπορεί και να ζήσουν κάποια στιγμή.
Το δικό τους συναίσθημα, βουλιάζει όπως τα πλοία που δεν τα καταφέρνουν τελικώς στα φουρτουνιασμένα νερά των άγνωστων ωκεανών. Εκείνα παλεύουν με τις αντιξοότητες της φύσης, που δεν μπορούν να προβλέψουν. Τα συναισθήματα των ανθρώπων όμως και ιδιαίτερα της μεγάλης κόρης στην ταινία, γνωρίζουν καλά τα εμπόδια, αλλά δεν κάνουν κάτι για να τα ξεπεράσουν. Νομίζουν ότι είναι πολύ πιο μεγάλα από τις δικές τους δυνάμεις, γιατί απλά δεν έχουν τολμήσει να μετρήσουν πόσο αξίζουν. Οι δικές τους δυνάμεις μπορούν να οριστούν από τα δυνατά τους συναισθήματα, υποσχέσεις για υπέρβαση κάθε πλαισίου, κάθε εμποδίου, κάθε αντιξοότητας. Δεν υπάρχει όμως εμπιστοσύνη σε αυτά, που θα τα δυναμώσει... Παραδίδονται στο έλεος της τύχης που καλλιεργεί η μητέρα, η οποία ενεργεί για το καλό όλων. Ποιος να την κατηγορήσει, ποιος να της πει ότι δεν κάνει το σωστό...; Επενδύει στο σίγουρο και στο ασφαλές.
Η επένδυση της πιάνει τόπο βυθίζοντας σε θλίψη τρεις ολόκληρες γενιές. Η ζωή όταν δεν επιλέγεται, αφήνεται. Παραιτείται μπροστά στις προσταγές των άλλων. Η ζωή δεν παίζει παιχνίδια, εμείς είμαστε που την καθοδηγούμε, μαθαίνοντας να παίρνουμε χαρά από τον πόνο. Μυστικά που νιώθονται αλλά δεν λέγονται, παράδοση στο μοιραίο, ζωές που καταστρέφονται για τη σιγουριά και η πιο συγκινητική στιγμή αποκάλυψης της αγάπης μέσα από τον πόνο, γροθιά στο στομάχι.
Στη "Μικρά Αγγλία" θα διαπιστώσει κανείς ότι στην Α' θέση, κατοικεί μία ανεκπλήρωτη ιστορία αγάπης. Αν κατέβει όμως στο αμπάρι κανείς και ψάξει βαθιά, εκεί που βρίσκεται η κινητήριος δύναμη του πλοίου, θα βρει μία αυθεντική επιθυμία για τη ζωή και τόλμη έτοιμη να αναδυθεί. Τι περιμένει; Nα την εμπιστευθούμε.
