Οι κοντινές μας σχέσεις είναι ένα απαραίτητο κομμάτι της καθημερινότητας. Είτε πρόκειται για φιλικές ή ερωτικές, η παρουσία των τρίτων, επιβεβαιώνει το αίσθημα αποδοχής και αναγνώρισης επηρεάζοντας το βαθμό ικανοποίησης που απολαμβάνει κανείς στη ζωή του. Παράλληλα, λειτουργεί ως ασπίδα απέναντι στο αίσθημα της απομόνωσης, συχνό προάγγελο σοβαρότερων ψυχικών καταστάσεων, όπως η κατάθλιψη.
Ωστόσο, η ικανότητα διατήρησης ισορροπημένων διαπροσωπικών σχέσεων δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Κάθε άτομο έχει τη δική του προσωπικότητα, διαφορετικές απόψεις και ανάγκες, αλλά και έναν ιδιαίτερο τρόπο να αντιδρά σε όσα το δυσαρεστούν. Κάθε μέλος μιας σχέσης έχει διαφορετικές επιδιώξεις και αντιλαμβάνεται με τον δικό του τρόπο την ουσία της αλληλεπίδρασης με τους άλλους.
Η διαφορετικότητα του καθενός γίνεται συχνά αφορμή για έντονες διαφωνίες που οδηγούν σε ρήξη, χωρίς να μπορούμε πάντα να προσδιορίσουμε τους πραγματικούς λόγους της αντιπαράθεσης. Μάλιστα, όταν οι εντάσεις αποτελούν επαναλαμβανόμενο μοτίβο στις σχέσεις που συνάπτουμε, είμαστε αντιμέτωποι με ερωτήματα ως προς τη δική μας ευθύνη αναφορικά με τις δυσκολίες στις οποίες εμπλεκόμαστε, που μπορεί να αφορούν την επιλογή των προσώπων με τα οποία σχετιζόμαστε ή τη στάση και τη συμπεριφορά που υιοθετούμε απέναντί τους.
Κι αυτό γιατί συχνά στις σχέσεις με τους άλλους, αναλαμβάνουμε παρόμοιους ρόλους, βιώνουμε παρόμοια συναισθήματα (απόρριψης, προδοσίας, θυμού, μη αποδοχής) με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε πανομοιότυπα σχήματα ή παρόμοια κατάληξη.
Είναι άραγε αυτές οι ομοιότητες τυχαίες; Ποια η ευθύνη που μας αναλογεί στην επιλογή των προσώπων ή στη διαμόρφωση των συνθηκών της σχέσης; Μήπως ο φόβος της απόρριψης λειτουργεί αποτρεπτικά στο να είμαστε αυθεντικοί στην επαφή μας με τους άλλους; Σε ποιο βαθμό τσαλακώνουμε τις δικές μας ανάγκες, προσπαθώντας να προσαρμοστούμε σ’ αυτό που νομίζουμε ότι ο άλλος περιμένει από εμάς για να μας αναγνωρίσει και να μας αποδεχτεί;
Διαβάστε σχετικά: Βασικές αρχές μιας λειτουργικής σχέσης
Είμαστε επαρκώς ανεκτικοί στη διαφορετικότητα, στην όποια μικρή ή μεγαλύτερη διαφοροποίησή των άλλων από τις στάσεις και τις πεποιθήσεις μας; Ή μήπως η ανάγκη μας για αποδοχή βασίζεται στην προσδοκία απόλυτης σύγκλισης ιδεών και τρόπων, έτσι ώστε η παραμικρή απόκλιση κάποιου από τα δικά μας «αυτονόητα», να ερμηνεύεται ως αμφισβήτηση προς τις επιλογές μας, προς όσα μας ορίζουν;
Είμαστε εξίσου δοτικοί ή παραμένουμε θεατές και απλοί αποδέκτες του ενδιαφέροντος των άλλων, με κίνδυνο οι σχέσεις μας να ατονούν και να ξεθωριάζουν; Αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως επαρκώς ενδιαφέροντες και σημαντικούς, έτσι ώστε οι άλλοι να επιθυμούν την επαφή μαζί μας;
Ή μήπως είμαστε εμείς οι ίδιοι που σαμποτάρουμε την επιθυμία τους να σχετιστούν μαζί μας, πριν καν προλάβουν να έχουν άποψη γι’ αυτό, με συνέπεια να απομονωνόμαστε παλεύοντας με φόβους και αγωνίες, και στερώντας από τον εαυτό μας τη χαρά της επικοινωνίας;
Οι σχέσεις με τους άλλους είναι αναγκαίες αλλά όχι αυτονόητες. Η σύναψη αλλά κυρίως η διατήρησή τους απαιτεί χρόνο και προσπάθεια που χρειάζεται να επενδύονται αμοιβαία ώστε να λειτουργούν ικανοποιητικά και για τις δυο μεριές. Προϋποθέτουν σεβασμό που αφορά όχι μόνο τη στάση μας προς τους άλλους αλλά πρωτίστως προς τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας, έτσι ώστε οι επιλογές μας να εξασφαλίζουν το απαραίτητο αίσθημα ικανοποίησης και πληρότητας που συνεπάγεται το «μοιράζεσθαι» της ανθρώπινης επαφής.
Επενδύοντας στον αυτο- και αλληλο-σεβασμό αλλά και στην αυθεντική επικοινωνία, οι συγκρούσεις που προκύπτουν μετατρέπονται σε ζωτικό μέρος της σχέσης, που τη διαμορφώνουν και την εξελίσσουν χωρίς να κλονίζουν τα θεμέλιά της.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
