Ήμουν πάντα ένα πολύ συναισθηματικό άτομο και η συνεχής ένταση μέσα στο σπίτι, συνέβαλε στην ανάπτυξη της οριακής διαταραχής προσωπικότητας, με την οποία διαγνώστηκα στην ηλικία των 19 ετών.
Κατά την πρώιμη παιδική ηλικία και καθ’ όλη την εφηβεία μου, ζούσα μέσα σε χαοτικά και τοξικά περιβάλλοντα, τα οποία δεν μπορούσα να ελέγξω. Οι γονείς μου διαπληκτίζονταν συχνά και το κλίμα στο σπίτι ήταν συνήθως τεταμένο. Η σταθερότητα που χρειάζονται τα παιδιά κατά την διάρκεια των πιο σημαντικών αναπτυξιακών χρόνων τους δεν υπήρχε στη δική μου περίπτωση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω καλές αναμνήσεις από την παιδική ηλικία μου. Αλλά αν με ρωτούσε κάποιος πως τα πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, το πρώτο πράγμα που θα μοιραζόμουν θα ήταν το πόσο συναισθηματικά δύσκολα ήταν. Ήμουν πάντα ένα πολύ συναισθηματικό άτομο και η συνεχής ένταση μέσα στο σπίτι, προκάλεσε την ανάπτυξη της οριακής διαταραχής προσωπικότητας, με την οποία διαγνώστηκα στην ηλικία των 19 ετών.
Θυμάμαι να κλαίω πολύ ως παιδί! Όταν οι γονείς μου με άφηναν στο σχολείο, κολλούσα επάνω τους απεγνωσμένα, σφίγγοντας τους με όλη μου τη δύναμη. Θυμάμαι να παίρνω μαζί μου τις φωτογραφίες της μαμάς και του μπαμπά μου στην πρώτη και δευτέρα τάξη του δημοτικού και τις κοίταζα για να βεβαιωθώ ότι ήταν ακόμα εκεί, ακόμα κι αν δεν βρίσκονταν σωματικά μαζί μου. Αλλά ακόμα κι αυτή η στρατηγική λειτούργησε μόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα.
Μέσα σε μια περίπου ώρα από την άφιξη μου στο σχολείο, κατέληγα στο γραφείο της νοσοκόμας να παραπονιέμαι για στομαχόπονο. Στην πραγματικότητα, η δυσφορία μου ήταν αποτέλεσμα καθαρού άγχους της συνεχής αίσθησης ανασφάλειας, ανεξάρτητα από το που βρισκόμουν. Σε όλη τη διάρκεια της σχολικής περιόδου, δεν είχα την αίσθηση του «ανήκειν». Είχα κάποιους φίλους αλλά μου έλειπε η αίσθηση ότι πραγματικά άνηκα κάπου και ποτέ δεν ένιωσα να σχετίζομαι ουσιαστικά με τους συνομηλίκους μου.
Αυτή η έλλειψη σύνδεσης συνεχίστηκε και στην εφηβεία μου. Όταν μεγάλωσα και άρχισα να βγαίνω ραντεβού, καμία από τις σχέσεις μου δεν ήταν υγιής. Ξανά και ξανά βρισκόμουν μέσα σε κακοποιητικές σχέσεις στις οποίες υπήρχαν πολλοί τσακωμοί. Λέγοντας «τσακωμούς» δεν εννοώ μικρές διαμάχες, αλλά εννοώ έντονες λογομαχίες και τη χρήση αυτοκτονικών απειλών μεταξύ μας ως εργαλείο χειραγώγησης.
Προφανώς, αυτού του τύπου οι σχέσεις απέχουν πολύ από μια υγιή σχέση, αλλά οι ασταθείς σχέσεις ήταν οικείες σε μένα. Στην πραγματικότητα, μόνο τέτοιες σχέσεις γνώριζα, γιατί αυτές είχα ως υπόδειγμα. Η τελευταία από αυτές τις σχέσεις μου, η οποία τελείωσε χρόνια πριν, χαρακτηριζόταν από καθημερινούς τσακωμούς, από συνεχείς καταρρεύσεις, ψέματα και χειραγώγηση. Τελικά, όταν δεν μπορούσα να το ανεχτώ άλλο, χωρίσαμε για τα καλά.
Διαβάστε σχετικά: Τι είναι η Διαταραχή Προσωπικότητας;
Εξερεύνηση επαναλαμβανόμενων μοτίβων
Μετά από αυτή τη σχέση, έμεινα μόνη μου για περίπου ενάμιση χρόνο. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, ουσιαστικά απομακρύνθηκα απ’ όλους. Η κατάσταση στο σπίτι δεν ήταν καλή, γι’ αυτό περνούσα πολύ χρόνο μόνη μου, γράφοντας. Σε αυτό το σημείο, δεν είχα ακόμα διαγνωσθεί με κάποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας, αλλά ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Ένιωθα ότι δεν ανήκω πουθενά και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί πάντα κατέληγα να κάνω άσχημες σχέσεις. Είχα παρατηρήσει κάποια μοτίβα στη συμπεριφορά μου που συνέχιζαν να επαναλαμβάνονται στις σχέσεις μου, όπως:
• Προσπαθούσα να ευχαριστήσω το σύντροφό μου εις βάρος μου.
• Ένιωθα έντονη ζήλια, δυσπιστία και ανασφάλεια όταν ο σύντροφος μου δεν ήταν μαζί μου.
• Ξεκινούσα τσακωμούς. Το συνειδητοποίησα γιατί υποσυνείδητα έβρισκα παρηγοριά στο δράμα.
• Χώριζα και στη συνέχεια έκανα πισωγυρίσματα.
Όταν συλλογίζομαι το παρελθόν μου, συνειδητοποιώ ότι χρειαζόμουν θεραπεία σε αυτό το στάδιο της ζωής μου. Αλλά εκείνη την εποχή, η αναζήτηση βοήθειας για την αντιμετώπιση αυτών των μοτίβων και των συναισθημάτων δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό.
Ήθελα απεγνωσμένα να αλλάξω αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο, ακόμα κι αν δεν εία σκεφτεί ότι θα μπορούσα να το δουλέψω μέσω της θεραπείας, ώσπου τελικά γνώρισα τον τωρινό μου φίλο. Μου άρεσε επειδή ήταν διαφορετικός από όλους όσους είχα γνωρίσει μέχρι τώρα. Ήταν έξυπνος, αυθεντικός και έδειχνε σεβασμό. Είχε στόχους και φιλοδοξίες. Αλλά επίσης έβλεπα σε αυτόν τη σταθερότητα που μου έλειπε σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου.
Σε ένα πρώιμο στάδιο της σχέσης μας, μου είπε ότι έβλεπε έναν θεραπευτή μια φορά την εβδομάδα για να αντιμετωπίσει το άγχος και την κατάθλιψη που βίωνε. Γνωρίζοντας ότι είχα κάποια δικά μου θέματα που έπρεπε να φροντίσω, εμπνεύστηκα να βρω και εγώ τον προσωπικό μου θεραπευτή. Έτσι ξεκίνησε το θεραπευτικό μου ταξίδι.
Θεραπεία και ανάπτυξη
Αυτό συνέβη το 2014. Ο φίλος μου και εγώ βγαίνουμε λίγο περισσότερο από τρία χρόνια πλέον και ποτέ δεν ήμασταν πιο ευτυχισμένοι και πιο ερωτευμένοι. Αλλά λόγω της τραυματικής μου εμπειρίας και των προηγούμενων δυσλειτουργικών σχέσεων που πάντα θεωρούσα ως φυσιολογικές, η ψυχή μου εξακολουθεί να δυσκολεύεται με την ιδέα της λειτουργικής σχέσης.
Λόγω του παιδικού μου τραύματος και του αγώνα μου με την οριακή διαταραχή προσωπικότητας, αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ως φυσιολογική σχέση, ήταν τελείως άγνωστη σε μένα. Κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου της τωρινής μου σχέσης, δεν είχα ιδέα τι έκανα ή πώς να ενεργήσω, το οποίο ήταν πρόκληση και για τους δυο μας. Δεν ήξερα πώς να επικοινωνήσω αποτελεσματικά μαζί του ή να εκφράσω αυτό που χρειαζόμουν, ειδικά κατά την περίοδο δύσκολων στιγμών.
Για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι που έχουν διαταραχή οριακής προσωπικότητας, δεν ξέρουν πώς να ελέγχουν ή να εκφράζουν με υγιή τρόπο τον θυμό τους. Μερικές φορές το προβάλουμε ακούσια στους άλλους και αυτό ήταν που έκανα στον φίλο μου, παρόλο που αισθανόμουν απαίσια όταν συνειδητοποιούσα τι έκανα.
Την προηγούμενη εβδομάδα, είχα μια κρίση πανικού στο σχολείο και αναγκάστηκα να φύγω από την τάξη. Ήμουν πολύ αναστατωμένη που έφυγα από την τάξη γιατί ήξερα ότι αυτό μπορεί να επηρεάσει το βαθμό μου. Το αγόρι μου προσπάθησε να με ηρεμήσει και μου υπενθύμισε ότι δεν ήταν το τέλος του κόσμου. Αλλά μέσα στην ένταση της στιγμής, δεν ένιωσα το ίδιο, γι’ αυτό ερμήνευσα τα λόγια ότι μείωνε το πως ένιωθα.
Έπιασα τον εαυτό μου να προβάλει την απογοήτευση στον σύντροφό μου, παρόλο που ήξερα ότι δεν ήταν υγιές και δεν βοηθούσε την κατάσταση. Αλλά αντί να τσακωθούμε, συνεχίσαμε να συζητάμε το θέμα, να επεξεργαζόμαστε και να επιλύουμε το θυμό και το πρόβλημα ταυτόχρονα με έναν αποτελεσματικό και θετικό τρόπο.
Αυτό είναι κάτι που δεν συνηθίζαμε να κάνουμε. Στο παρελθόν δεν είχα αναπτύξει ακόμα την ικανότητα να επικοινωνώ με έναν υγιή τρόπο. Η σύνεση, η υπομονή του και οι επικοινωνιακές δεξιότητες του σε συνδυασμό με τη δέσμευση μου στη θεραπεία και την προσωπική μου ανάπτυξη, βοήθησαν στη βελτίωση της σχέσης μας, αν και ακόμα χρειάζεται να κάνω δουλειά.
Τα ψυχικά προβλήματα όπως η οριακή διαταραχή προσωπικότητας, μπορεί να κάνουν δύσκολες τις σχέσεις για όλους τους εμπλεκόμενους. Χρειάζεται υπομονή, κατανόηση και έναν αφοσιωμένο σύντροφο να μείνει πιστός σε αυτόν που υποφέρει. Επίσης χρειάζεται μεγάλη δύναμη και αποφασιστικότητα για κάποιον που παλεύει με προβλήματα ψυχικής υγείας να συνεχίσει να δουλεύει σκληρά για να θεραπευτεί και να ανακάμψει.
Η θεραπεία έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ανάρρωση μου. Έχω αναπτύξει την ικανότητα να αντιμετωπίζω τα δύσκολα συναισθήματά μου και μαθαίνω πώς να προσαρμόζομαι και να λειτουργώ μέσα σε μια υγιή σχέση. Η ζωή με την οριακή διαταραχή προσωπικότητας, είναι μια καθημερινή μάχη.
Όμως πιστεύω ότι η αναζήτηση βοήθειας από έναν επαγγελματία και συμπονετικό ψυχολόγο, είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο σημαντικά βήματα που μπορεί να κάνει κάποιος για να βελτιώσει όχι μόνο τις σχέσεις του αλλά και τη συνολική ποιότητα της ζωής του.
Πηγή: goodtherapy.org
Απόδοση: Φραντζέσκα Πετροπούλου
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
