"Ξέρετε το πρόβλημα μου είναι πως κανείς δεν με καταλαβαίνει. Νιώθω πως είμαι εντελώς μόνη μου. Κανείς δεν έκατσε να με ακούσει...Είναι οδυνηρό να πληρώνω κάποιον για να το κάνει αυτό! Τι φταίει που δεν έχω κανέναν στη ζωή μου;". Είναι μεγάλη ευθύνη να στέκεσαι ενώπιον ενός ανθρώπου που περιμένει από εσένα μια φράση βάσει της οποίας θα κλείσει τα στόματα άλλων ή τα στόματα των προσωπικών του εσωτερικών φωνών.
"Δεν θέλω να μου απαντήσετε ως επαγγελματίας, θέλω να μου μιλήσετε ως άνθρωπος. Δεν με νοιάζει πως λέγεται αυτό...Θέλω να δω αν έχει όνομα στη γλώσσα σας. Σε αυτούς τους πολύπλοκους και ακατανόητους όρους που γράφετε. Θέλω να μου πείτε αν αυτό που μου συμβαίνει είναι κάτι που βιωματικά το νιώσατε και εσείς. Αλλιώς δεν με ενδιαφέρει η γνώμη των βιβλίων σας. Ήρθα να μιλήσω στον άνθρωπο που έχετε μέσα σας".
Είναι μεγάλη ευθύνη να στέκεσαι ενώπιον ενός ανθρώπου που περιμένει από εσένα μια φράση βάσει της οποίας θα κλείσει τα στόματα άλλων ή τα στόματα των προσωπικών του εσωτερικών φωνών.
Οι προσδοκίες των ατόμων που χτυπούν την πόρτα του ψυχολόγου ποικίλλουν. Οι άνθρωποι μπορεί να περιμένουν συμβουλές, ετυμηγορίες, παρηγοριά, λύσεις, μομφή, κήρυγμα, διάγνωση. Για αυτό το λόγο εξετάζεται το αίτημα του θεραπευόμενου. Το ζήτημα της διάγνωσης που λειτουργεί ως ταμπέλα είναι επίφοβο. Αν δεν στην ζητήσει ο θεραπευόμενος την διάγνωση γιατί να την πεις;
Υπάρχει μια αόρατη δυναμική γύρω από την διαμάχη της «ταμπέλας». Ενδεχομένως, ένας αγώνας εξουσίας του θεραπευτή που προσπαθεί να επιβάλει τον έλεγχο, τις γνώσεις του ή την αυθεντία του. Αυτή ωστόσο, η ταμπέλα πόσο λειτουργική μπορεί να είναι στα πλαίσια μιας οικογένειας που χαρακτηρίζεται από συγκρουσιακές επικοινωνιακές τακτικές;
Ενδεχομένως η χρήση της «ταμπέλας» σε αυτές τις περιπτώσεις να λειτουργήσει ως μομφή, ειπωμένη σε ιδιαίτερο επικριτικό πλαίσιο. Ή η «ταμπέλα» να χρησιμοποιηθεί ως μέσον χειραγώγησης του ατόμου. Και ύστερα, εκείνα τα συναισθήματα που αναβλύζουν δίχως να σε ρωτούν, μπορεί να γίνουν οχετός, πνίγοντας το άτομο ανάμεσα σε αντιστάσεις και αντι-κινητήριες δυνάμεις. Σε ανθρώπινο επίπεδο ακούμε ενεργητικά τον άνθρωπο, την φωνή του, τις λαχτάρες του, τις επιθυμίες του, τα γιατί του.
Αυτό το φυσιολογικό φάσμα είναι τόσο απόλυτο μπροστά στην ίδια την ανθρώπινη διαφορετικότητα. Όπως έλεγε και ο Ντοστογιέφσκι «Αναρωτιέμαι από που αντλούν την πεποίθηση όλοι αυτοί οι σοφοί ότι πρέπει να είμαστε σταθεροί σε αυτά που κάνουμε ή θέλουμε». Η ανθρώπινη ύπαρξη αιωρείται ανάμεσα στο φυσιολογικό και το μη φυσιολογικό. Αν καταφέρει να ισορροπήσει τότε είναι λειτουργική, αν όχι τότε χρειάζεται βοήθεια. Τα γιατί και τα πρέπει αντιπαλεύονται γυρεύοντας απαντήσεις και επιχειρήματα στην προσπάθεια τους να κατανοήσουν τον κόσμο.
Και εσύ είσαι εκεί για να δεις την ανθρώπινη πλευρά, να αναδείξεις τα ερωτηματικά, να εκμαιεύσεις απαντήσεις, να φωτίσεις πλευρές αθέατες, να ενισχύσεις χαμένα πιστεύω, να κινητοποιήσεις και να υπογραμμίσεις τα δεδομένα και τα ζητούμενα, αντιπαραβάλλοντας τα στην ευθεία, μονότονη γραμμή της πραγματικότητας όπως είναι. Εκείνη η πραγματικότητα του ανθρώπου που έχεις απέναντι, ενδέχεται να είναι από μόνη της αδιέξοδη.
Το να ακούει πολλές φορές ο θεραπευόμενος τον εαυτό του να μιλά καταθέτοντας τα θέλω του και τους λόγους που αισθάνεται έτσι, συνειδητοποιεί το που βρίσκεται. Εκφράζοντας ο θεραπευόμενος την πλευρά της σύγκρουσης, πορεύεται προς την αλλαγή της. Η στοχαστική ακρόαση βοηθά τον θεραπευόμενο να αυτο-διερευνηθεί.
Ακούστε τον... ανθρώπινα!
