"Η φυσιολογική ζωή είναι το χώμα που τρέφει την ψυχή. Εκείνος που αποτυγχάνει να εναρμονιστεί με τη ζωή, παραμένει αιωρούμενος, δύσκαμπτος και αυστηρός".
Mπορεί στο μέλλον, ο Carl Jung, να μην μνημονεύεται τόσο για τη συνεισφορά του στην επιστήμη όσο για τον πανέμορφο τρόπο συγγραφής του, τη φαντασία του και το εύρος των ενδιαφερόντων του.
Το 1959 παραχώρησε στο σπίτι του, στη Ζυρίχη, μια συνέντευξη μισής ώρας στον John Freeman, στο πλαίσιο της εκπομπής “Face Τo Face” του BBC.
Σε αυτό το απόσπασμα που παρατίθεται, ο Jung απάντα στην ερώτηση του Freeman σχετικά με την άποψη που έχει για το θάνατο. Ο Jung βλέπει το θάνατο ως κάτι δεδομένο ένα στάδιο που όλοι οι άνθρωποι θα κλιθούν κάποια στιγμή στη ζωή τους να αντιμετωπίσουν, ως ένα αναπόφευκτο κατέβασμα ενός λόφου, στον οποίον πριν από λίγο έχουν ανέβει.
Υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να απωθούμε αυτό το καίριο ζήτημα μέσα μας και συνιστά σε όλους μας να το αποδεχτούμε ολοκληρωτικά ώστε να καταπολεμήσουμε το άγχος μας για το θάνατο ζώντας πιο «κατάλληλα» και συνεπώς πιο ευτυχισμένα.
Στο βιβλίο του με τίτλο «Ψυχολογία και Απόκρυφο» αναφέρει:
Η φυσιολογική ζωή είναι το χώμα που τρέφει την ψυχή. Εκείνος που αποτυγχάνει να εναρμονιστεί με τη ζωή, παραμένει αιωρούμενος, δύσκαμπτος και αυστηρός. Αυτός είναι ο λόγος για το πείσμα που παρουσιάζουν πολλοί άνθρωποι στα γηρατειά τους. Κοιτάζουν πίσω και αγκιστρώνονται στο παρελθόν, με τον κρυφό φόβο του θανάτου στις καρδιές τους. Αποσύρονται από τη ζωή, τουλάχιστον ψυχολογικά και παραμένουν αδρανείς σαν αναμνηστικές στήλες άλατος, με ζωηρές αναμνήσεις της νιότης αλλά χωρίς ζωντανή σχέση με το παρόν. Από το μέσον της ζωής και μετά, πραγματικά ζωντανός είναι εκείνος που είναι πρόθυμος να πεθάνει γεμάτος ζωή.
