Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί όμως μια στρεσογόνα από μια τραυματική εμπειρία; Πότε βιώνει ένας άνθρωπος ψυχικό τραύμα και πως αποθηκεύονται οι τραυματικές αναμνήσεις στον εγκέφαλο; Πως επηρεάζονται ο εγκέφαλος και το σώμα από το τραύμα και τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους προκειμένου να βγούμε πιο δυνατοί μέσα από αυτό;
Ο τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος ενός ανθρώπου ανταποκρίνεται στο στρες έπειτα από ένα τραυματικό γεγονός μπορεί να βοηθά στην πρόβλεψη των μακροπρόθεσμων αποτελεσμάτων της ψυχικής υγείας του.
Οι νέοι που βίωσαν σύνθετο τραύμα στην πρώιμη ζωή τους, ως αποτέλεσμα διαπροσωπικής βίας ή παιδικής κακοποίησης, εμφάνισαν σοβαρότερα προβλήματα ψυχικής υγείας και γνωστικές διαταραχές από τους συνομηλίκους τους χωρίς έκθεση σε τραύμα.
Με αφορμή την πληθώρα σχολίων που ακούγονται ευρέως τον τελευταίο καιρό στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης και τα οποία ενοχοποιούν τα θύματα/επιζώντες/-ώσες σεξουαλικής κακοποίησης (victim blaming), αποφάσισα να γράψω το εν λόγω άρθρο.
Τα σημάδια της φωτιάς δεν θα μείνουν μόνο στα δέντρα, στο χώμα, στον ουρανό, στα σπίτια και στο περιβάλλον. Θα γίνουν στάχτη και θα μπουν στην ψυχή. Η ανθρώπινη ψυχή όμως έχει τη δύναμη να κάνει τη στάχτη οξυγόνο.
Η πανδημία μας δίνει μια ευκαιρία να αλλάξουμε όχι μόνο το σύστημα της δημόσιας υγείας, αλλά και την ουσία της ψυχιατρικής και ψυχολογικής φροντίδας, να εξανθρωπίσουμε ένα βάρβαρο και αναποτελεσματικό σύστημα. Οι ευκαιρίες πάντα κατακτώνται, ποτέ δεν χαρίζονται.
Τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι η πνευματικότητα και η θρησκευτικότητα πηγάζουν από μια θεμελιώδη, νευροβιολογική δυναμική και είναι συνυφασμένες με τον νευρικό μας ιστό.
Μπορεί ο πιο δυνατός μας πόνος να είναι συγχρόνως και η ευκαιρία μας για θεραπεία; Παρακολουθήστε την ταινία με τον Δρ. Gabor Maté που συγκλόνισε πάνω από 2 εκατομμύρια ανθρώπους σε 233 χώρες.
Με αφορμή τις στιγμές που βιώνει η ανθρωπότητα τους τελευταίους μήνες πολύς λόγος γίνεται για την επίδραση αυτής της αρνητικής εμπειρίας στη ψυχολογία του ανθρώπου και των κοινωνιών.
Ψυχολόγοι και ψυχίατροι ανησυχούν ότι η διάγνωση της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες (PTSD) έχει αυξηθεί σε όλο το Δυτικό Κόσμο από τα τέλη του 1980. Έχουν δίκιο; Και αν ναι, έχει πραγματικά αυξηθεί κατακόρυφα η συχνότητα εμφάνισης της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες ή γίνεται απλώς πολύ συχνά η διάγνωσή της;
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
