Πολλοί άνθρωποι που έχουν υποστεί κακοποίηση από τους γονείς τους μεγαλώνοντας, κουβαλούν για χρόνια μια βαθιά, ανικανοποίητη προσδοκία: να ακούσουν επιτέλους μία «συγγνώμη». Μια απλή λέξη που θα αναγνώριζε όσα έγιναν, θα δικαίωνε τον πόνο και θα άνοιγε χώρο για ίαση. Όμως, για πολλούς αυτή η συγγνώμη δεν έρχεται ποτέ. Και τότε γεννιέται το ερώτημα: γιατί;
Η υπερβολική παρέμβαση των γονιών μπορεί να παγώσει το παιδί ψυχολογικά, ενώ η παρακολούθηση των παιδιών από γονείς που φωνάζουν ή προσβάλλουν μπορεί να τα τραυματίσουν συναισθηματικά και να υπονομεύσουν τη σχέση τους με τον αθλητισμό.
Νέα έρευνα δείχνει ότι όταν οι γονείς τραγουδούν συχνότερα στα μωρά τους, βελτιώνεται όχι μόνο η διάθεση και η ευεξία των βρεφών, αλλά και η ψυχική υγεία όσων τα φροντίζουν.
Η αόρατη κακοποίηση της συναισθηματικής παραμέλησης: πώς το «κενό» της παιδικής ηλικίας χαράζει την ψυχή, τροφοδοτεί εξαρτήσεις και γιατί η ουσιαστική γονεϊκή παρουσία είναι αναγκαία.
«Καλός γονιός/κακός γονιός» είναι δύο ταμπέλες που δεν μας βοηθούν καθόλου, διότι περιγράφουν δύο άκρα. Είναι αδύνατον να είμαστε σε πλήρη συντονισμό και απόλυτη αρμονία με τα παιδιά μας όλες τις ώρες της ημέρας.
Για να γεννηθεί ένας άνθρωπος, πρέπει να σκοτώσεις ένα κομμάτι σου εγωιστικό, ανεξάρτητο, ελεύθερο και ανεύθυνο, ξένοιαστο. Αυτό είναι το τίμημα του να γίνεις Μάνα, αυτό είναι το τίμημα για να ανοίξεις την πόρτα στην αιωνιότητα.
Η αναζήτηση της τελειότητας ανατροφοδοτεί έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος ακολουθεί την εξής σειρά: Ο τέλειος γονέας αναζητά ένα τέλειο παιδί, το τέλειο παιδί στο μέλλον θα ψάχνει έναν τέλειο φίλο, έναν τέλειο σύντροφο, έναν τέλειο εργοδότη. Πρακτικά τέλειοι συνοδοιπόροι στη ζωή δεν υπάρχουν.
Η συζήτηση για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση πρέπει να ξεκινά νωρίς και να γίνεται συχνά. Ακολουθεί ένας οδηγός για το πώς να ξεκινήσετε, αναλύοντας την ηλικία και τα στάδια.
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
