Στην ΚΛΙΜΑΚΑ όλοι/ες οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας βρισκόμαστε στο πλευρό των επιζώντων/ζωσών του ναυαγίου της Πύλου, των οικογενειών και φίλων τους καθώς επίσης και σε όσους/ες αγωνιούν για την τύχη των δικών τους ανθρώπων.
Ο εγκέφαλος έχει περισσότερους νευρώνες από τα άστρα που υπάρχουν στον γαλαξία μας. Ωστόσο, έχει ένα συγκεκριμένο μειονέκτημα. Βρίσκει πάντα προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό;
Ήρθε η ώρα να ελευθερωθώ από τα δεσμά μου. Είναι δύσκολο το ξέρω και πολλές φορές θα ψάχνω βελόνα και κλωστή για να ενώσω το κομμάτια και να επιστρέψω στην ασφάλεια. Όμως τουλάχιστον θα έχω κάνει το βήμα και θα έχω αφήσει το παράθυρο ανοιχτό στην αλλαγή!
«Και εγώ θα πεθάνω;» ήταν η πρώτη ερώτηση. «Εσύ; Εσύ θα πεθάνεις;» επέμεινε. Αρκούσαν πέντε λεπτά τηλεοπτικής ενημέρωσης για την πορεία της πανδημίας, για να προκύψουν αυτά τα εναγώνια ερωτήματα στην οκτάχρονη Ελισάβετ. Η φωνή της ήταν ήρεμη αλλά ήταν φανερό ότι ζητούσε σαφείς απαντήσεις «εδώ και τώρα».
Κάθε ξεκίνημα προκαλεί ανησυχίες, καθώς είναι κάτι καινούριο και χρειάζεται χρόνος για να νιώσουμε εξοικείωση. Βοηθάει να σκέφτεσαι ότι ο θεραπευτής είναι σύμμαχός σου, ότι δεν αποτελεί «εχθρό» που θα σε κατακρίνει/ κοροϊδέψει/ ντροπιάσει.