Ο άνθρωπος δεν είναι στατικό ον· αντίθετα, βρίσκεται διαρκώς σε μια δυναμική διαδικασία εξέλιξης και δημιουργίας, επιδιώκοντας την αυτογνωσία και την αυθεντική ύπαρξη.
Το εσωτερικό παιδί και οι πεποιθήσεις του αποτελούν, θα μπορούσαμε να πούμε, το συναισθηματικό κέντρο ελέγχου της αυτοεκτίμησής μας. Πεποιθήσεις όπως «Έχω αξία» ή «Δεν αξίζω τίποτα» καθορίζουν εάν βαθιά μέσα μας νιώθουμε ευπρόσδεκτοι στον κόσμο ή όχι.
Συχνά αναρωτιέμαι για τη διαφορά ανάμεσα στο τέλειο και το εξαιρετικό. Το πρώτο το κυνηγάς και σε οδηγεί στο δεύτερο, που είναι η προϋπόθεση για το πρώτο, κι ας ξέρεις πως μάλλον δεν υπάρχει.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, πνιγμένος στους ραγδαίους ρυθμούς της ζωής και τις επιφανειακές διαπροσωπικές σχέσεις, ελάχιστα πλέον γνωρίζει ποιος πραγματικά είναι. Γνωρίζει, όμως, πολύ καλά πώς θα ήθελε να φαίνεται.
Κανείς μας δεν αρχίζει τη ζωή του γνωρίζοντας ποιος είναι και γιατί είναι έτσι όπως είναι. Πρέπει όλοι μας να ψάξουμε βαθιά μέσα μας γι’ αυτή τη γνώση. Όταν ξυπνήσει αυτή η περιέργεια για τον εαυτό μας, αρχίζουμε μια αναζήτηση για εσωτερική γνώση.
Η αυτοφροντίδα προϋποθέτει να βρεις τι χρειάζεσαι αυτή τη στιγμή για να νιώσεις αναζωογόνηση και ευεξία. Η αυτοφροντίδα σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα με βάση τις προσωπικές ανάγκες σου.
Ο Ιούλιος, ο έβδομος μήνας του έτους, έφερε το κλείσιμο της φετινής ψυχοθεραπευτικής πορείας που θα μας οδηγήσει στην ανάπαυλα του θέρους, στον αναστοχασμό, αλλά και στην καθ’ όλα αναγκαία επεξεργασία, πριν από τη φθινοπωρινή συνέχεια του ταξιδιού στα αθέατα αλλά και ζωογόνα βάθη της ψυχής.