Μαρία Ιωαννίδου

Βιβλιο-προτάσεις: Ο Έλληνας ασθενής

Βιβλιο-προτάσεις: Ο Έλληνας ασθενής

Μαρία Ιωαννίδου
φωτογραφία της Φωτεινής Τσαλίκογλου στο γραφείο της με το βιβλίο "ο Έλληνας ασθενής"

Η Μαρία Ιωαννίδου γράφει για το τελευταίο μυθιστόρημα της καθηγήτριας Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, Φωτεινής Τσαλίκογλου


Άνθρωπος είναι αυτό που ζει και δοξάζεται μέσα από αυτό που του λείπει. Αυτό το ιδιόμορφο ον που τρέφεται από την έλλειψη του συνάντησα, γνώρισα και θαύμασα διαβάζοντας την ιστορία του ενός φανταστικού ή ίσως όχι και τόσο φανταστικού ήρωα του Θεόδωρου Κεντρωτά στο τελευταίο μυθιστόρημα της Φωτεινής Τσαλίκογλου «Ο Έλληνας ασθενής» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Για μένα το βιβλίο ήταν μια περιπλάνηση στον κόσμο ενός ανθρώπου διαγνωσμένου με ψύχωση που όμως τόσο απρόσμενα μας μοιάζει τόσο πολύ. Γεννήθηκε και εκείνος όπως όλοι μας με την υποχρέωση να κουβαλήσει το βάρος μιας ιστορίας που ερήμην του τον είχε ήδη συμπεριλάβει. Το όνομα που του δόθηκε σημαίνει πως είναι δώρο Θεού αλλά και γιός του ομώνυμου πατέρα του και κληρονόμος μιας επιθυμίας που δεν εκπληρώθηκε κι όμως είναι ένοχος εξαιτίας της.

Πατέρα- γιος- εγγονός και εμείς μαζί όλοι συνοδοιπόροι στο μακρύ ταξίδι της ιστορίας, μιας ιστορίας στο διάβα της οποίας η μοίρα του κάθε ξεχωριστού προσώπου, μπλέκεται αδιαχώριστα με τη μοίρα του πολύπαθου τόπου μας. Kάπως έτσι, παρακολουθώντας τους ήρωες συνειδητοποιούμε πόσο και εμείς κι εκείνοι μετέχουμε ενσυνείδητα ή μη στο υφαντό της ιστορίας του τόπου μας και του κόσμου μας που μας εκτείνει, είτε το θέλουμε είτε όχι, πολύ πέρα από τα όρια της εδώ ζωής μας. Τι καθοδηγεί όμως τον τρόπο που διαμορφώνουμε την πορεία μας; Όλοι ζούμε κινημένοι από την ίδια επιθυμία να αγαπηθούμε κι άλλο γιατί η αγάπη δεν είναι ποτέ αρκετή.

Προσπαθώντας να μην πονάμε από την όχι αρκετή αγάπη όλοι μας έχουμε πληγώσει και έχουμε πληγωθεί, για αυτές τις πληγές πληρώνουμε το τίμημα της ενοχής. Από αυτές τις πληγές βρίσκουμε τη δύναμη να μεγαλώσουμε κι όταν δεν αντέχουμε να μεγαλώνουμε άλλο, τότε ίσως όπως ο ήρωας του βιβλίου τοποθετούμε ηθελημένα τον εαυτό μας ανάμεσα στους νεκρούς που έχουν το προνόμιο να μη μεγαλώνουν. Ανακαλύψεις μεγάλες που μπορεί να φαίνονται δυσβάστακτες, όμως μέσα από το μαγικό τρόπο της λογοτεχνίας γίνονται φωτεινές, ελπιδοφόρες, γιατί μέσα από τη λογοτεχνία όλα είναι δυνατά, ακόμα και το να μένεις μόνος γεμάτος ερωτήσεις. Ίσως γι αυτό το λόγο από αυτό το βιβλίο μόνο τις ερωτήσεις επέλεξα να κρατήσω. Χιλιάδες ερωτήσεις. Εδώ θα αφήσω μόνο μερικές.

Μπορεί πραγματικά κανείς να σκοτώσει τον εαυτό του;

Υπάρχει «αρκετά» στην αγάπη;

Είμαστε τελικά πλαστογράφοι ή ανακατασκευαστές της ιστορίας;

Αγαπώ σημαίνει πεθαίνω ή ανασταίνομαι ή και τα δύο μαζί;

Μπορείς να είσαι ένοχος για αυτά που με καρδία επιθύμησες;

Πώς μπλέκεται το φεύγω και το μένω;

Από πόσο παλιά υπάρχω και γιατί;

Ο τόπος τελικά είναι τρόπος;

Πόση αλήθεια μπορεί να φωλιάζει μέσα στην τρέλα;

Σ’ αυτά μπορείτε να προσθέσετε χιλιάδες άλλα δικά σας και ψάχνοντας τις απαντήσεις, ίσως να γράψετε ξανά την ιστορία. Γιατί μια ιστορία ξαναγράφεται κάθε φορά που κάποιος τη διαβάζει. Διαβάζοντας ίσως ανακαλύψετε το βλέμμα του Θεόδωρου Κεντρωτά στον καθρέφτη σας. Ίσως. Ίσως και όχι, για τίποτα δεν είμαι σίγουρη. Μάλλον όχι. Είμαι σίγουρη για κάτι: αν αγαπήσεις κάποιον, έστω με αυτό το όχι αρκετά που αγαπάμε οι άνθρωποι, τότε δεν πεθαίνεις πότε.

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...