Μιρέλλα Κορομπίλια

Cine-δρία: Η ευτυχία της “αποτυχίας” ενός θεραπευτή

Cine-δρία: Η ευτυχία της “αποτυχίας” ενός θεραπευτή

Μιρέλλα Κορομπίλια
εικόνα από την ταινία Ο μικρός Έκτορας και τα μυστικά της ζωής

Ο Έκτορας είναι ένας ψυχίατρος που αναζητά την ευτυχία. Όπως όλοι μας εξάλλου. Με τη διαφορά ότι αυτός την κυνηγά λίγο περισσότερο.


Ο πρωταγωνιστής της - εμπνευσμένης από την bestseller νουβέλα του Francois Lelord «Ο μικρός Έκτορας και τα μυστικά της ζωής» - ταινίας είναι ένας επιτυχημένος ψυχίατρος, η καθημερινότητα του οποίου φαίνεται απόλυτα τακτοποιημένη και ρυθμισμένη. Μέρος αυτής της καθημερινότητας αποτελεί και η σύντροφός του Κλάρα, την οποία φαίνεται να αγαπά.

Η τακτοποιημένη και δίχως συγκινήσεις ζωή του, ωστόσο, δείχνει να τον οδηγεί σε συναισθηματικό αδιέξοδο. Νιώθει ότι δεν είναι σωστός επαγγελματίας και, επιπλέον, ότι απέχει πολύ από το να είναι ένας σωστός σύντροφος. Η αποπνικτική αυτή αίσθηση του αδιεξόδου τον οδηγεί σε μια ριζοσπαστική απόφαση: να γυρίσει τον κόσμο, αναζητώντας τη μαγική συνταγή της ευτυχίας.

Έτσι, λοιπόν, ο θεατής γίνεται συνοδοιπόρος σε ένα πολύχρωμο, πολιτισμικό και, αναμφίβολα, συγκινησιακά φορτισμένο ταξίδι, που κυλάει μέσα από τη ματιά ενός ψυχοθεραπευτή. Ο ίδιος ο Έκτορας, με τον τίτλο του «ειδικού» στις αποσκευές του, ένα απλό σημειωματάριο και ένα μολύβι, αρχίζει την προσωπική του έρευνα σχετικά με το είναι ευτυχία.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αυτού, δημιουργεί νέες σχέσεις, συνεχίζει τις ήδη υπάρχουσες σχέσεις του, επαναπροσδιορίζει το περιβάλλον του, αντιμετωπίζει προσωπικές φοβίες, ορμώμενος πάντοτε από μια ανάγκη ερμηνείας των πάντων: συζητήσεις, σχέσεις, άνθρωποι, εικόνες παρελαύνουν μπροστά στα μάτια του και φιλτράρονται μέσα από τις γνώσεις, τις πεποιθήσεις και την αντίληψή του.

Ως τη στιγμή εκείνη, ο Έκτορας είχε καταφέρει να ζει σε έναν κόσμο, στο πλαίσιο του οποίου η «ικανότητα» του κάθε ανθρώπου να προσεγγίσει την ευτυχία κρυβόταν πίσω από μια και μοναδική λύση. Είχε, ωστόσο, ξεχάσει ότι δεν υπάρχει μια μοναδική λύση ή όψη για το κάθε τι.

Σε μια πορεία επαναπροσδιορισμού, λοιπόν, αφουγκράζεται και επαναδιαπραγματεύεται ζητήματα όπως η σημασία του να αγαπιέται κανείς για αυτό που είναι, το γεγονός ότι η αγάπη δεν αφορά ενίοτε μόνο δύο ανθρώπους κ.α. Οι σκέψεις και τα αισθήματά του παίρνουν μορφή μέσα από τις λέξεις – με βασικό γνώμονα να βρει και ο ίδιος τη θέση του, την οποία ψάχνει από παιδί, σε αυτόν τον κόσμο.

Με τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, που η θεραπεία οδηγεί την αποδόμηση του εαυτού του για να τον ανακαλύψουμε εκ νέου, ο πρωταγωνιστής της ταινίας ανακαλύπτει ότι όσο και αν ακούει, κατανοεί και καταγράφει τα συναισθήματα και τις εμπειρίες των άλλων στο πολύτιμο σημειωματάριό του, μέσα του όλα παραμένουν μπερδεμένα.

Τελικά, η αρχή για ξετυλίξει το μπερδεμένο αυτό κουβάρι βρίσκεται στην αποδοχή ενός βασικού αξιώματος: η αλλαγή έρχεται σε μας, όταν είμαστε έτοιμοι να τη δεχτούμε. Μόνον ο θεραπευτής, που αναγνωρίζει την υποχρέωση απέναντι στον εαυτό του να είναι ευτυχισμένος, μπορεί να κατακτήσει τον τίτλο του καλού «ειδικού» και να βοηθήσει αποτελεσματικά τον θεραπευόμενό του.

Πώς, όμως, θα μπορούσαμε να γίνουμε θεραπευτές, διαθέσιμοι, με την ενσυναίσθηση και την «αυθεντικότητα», που απαιτείται, εάν δεν είμαστε επιτρεπτικοί στον ίδιο μας τον εαυτό;

ektor 4

Η αλήθεια είναι ότι όλοι φαντασιωνόμαστε μια ζωή, στο πλαίσιο της οποίας όλα φέρουν μια πινελιά τελειότητας. Στην προκειμένη περίπτωση, το κακό είναι ότι η συγκεκριμένη φαντασίωση μας ωθεί, ως θεραπευτές και ως ανθρώπους, στην «κατασκευή» επιχειρημάτων, που τελικά μας καταδικάζουν σε μια σχέση εξάρτησης από αυτό που μας λείπει.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, οχυρωμένοι πίσω από την επαγγελματική μας ιδιότητα, χτίζουμε ουσιαστικά έναν μηχανισμό από εκείνους που προσπαθούμε να γκρεμίσουμε. Δυστυχώς, δεν υπάρχει πιο σίγουρος τρόπος από αυτόν να χάσουμε την ουσία του ταξιδιού….

Κάθε φορά που νιώθουμε την ανάγκη να μειώσουμε τις προσδοκίες μας , κάθε φορά που αρνούμαστε κατηγορηματικά να δεχτούμε την αξία της προσπάθειας, κάθε φορά που αμφισβητούμε τη θυσία για την επίτευξη ενός καλύτερου αποτελέσματος κάθε φορά που αναφέρουμε τη λέξη αποδοχή νιώθουμε ότι «συμβιβαζόμαστε» και χάνουμε την ομορφιά και τη μαγεία της θεραπευτικής σχέσης.

Η αποδοχή δεν έχει να κάνει με την παραίτηση αλλά με την αναγνώριση της αφετηρίας μιας αλλαγής με την απουσία της ανυπομονησίας να γίνει κάτι διαφορετικά και την ευγνωμοσύνη προς τη ζωή που είναι ικανή να προσπαθεί να δημιουργήσει αυτό που ακολουθεί.

Η ευγνωμοσύνη προς τη ζωή είναι ένα από τα μυστικά της ευτυχίας και εξάλλου αυτές οι μικρές στιγμές που κρατάνε δευτερόλεπτα, λεπτά κάνουν το σώμα μας να πλυμμηρίζει από ενδορφίνες και φτιάχνουν την πιο γοητευτική θεραπευτική φορεσιά.

Oι Cecchin G., Lane G., Ray W. στο βιβλίο «ΑΣΕΒΕΙΑ, Μια στρατητηγική επιβίωσης για θεραπευτές» γράφουν τα εξής:

“[...]Η δική μας θέση αντανακλά την επιθυμία να μην είμαστε τόσο αφελείς, ώστε να νομίζουμε ότι μπορουμε να αλλάξουμε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πελάτες μας, αλλά ταυτόχρονα να μην πέφτουμε στη παγίδα του κυνισμού, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολα προβλήματα.Αντ’αυτού, να έχουμε την ελευθερία να αναλλάβουμε δράση. Να καταφέρνουμε, με κάποιο τρόπο, να επιβιώνουμε από τον όλεθρο και την απογοήτευση που ενίοτε αναπόφευκτα συμβαίνουν,όταν αντιμετωπίζουμε τις τραγωδίες τις ζωής. Να καταφέρνουμε να συνεχίζουμε να μην χάνουμε τις ελπίδες μας, να μπορούμε να βρίσκουμε το χιούμορ μας μέσα στο παραλογισμό φαινομενικά αδύνατων καταστάσεων.Διαφυλάσσοντας την ικανότητα μας για ενθουσιασμό και έξαψη, ακόμα και εάν μερικές φορές αποτυγχάνουμε.”

Εν κατακλείδι, η εποπτική σχέση είναι το κλειδί στην ευτυχία του θεραπευτή ίσως με τον ανάλογο τρόπο που το χτίσιμο ισχυρής θεραπευτικής σχέσης είναι  στην ψυχοθεραπεία. Ωστόσο, αυτό ούτε δεδομένο είναι, ούτε εύκολο.  Σε αυτή την δύσκολη προσπάθεια όλοι μπορούν να μάθουν από αυτή την διεργασία και να κερδίσουν ένα κομμάτι από τον παράδεισο που θέλουν να χτίσουν.

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...