Μία αλληγορική ταινία για δύο εραστές-βαμπίρ που με όπλο την αιώνια αγάπη τους καταφέρνουν να επιβιώσουν σε έναν επιφανειακό κόσμο που έχει σταματήσει να επικοινωνεί, να ακούει και να εκτιμά.
Μέσα από αυτή τη «βαμπιρική» ταινία, ο σκηνοθέτης υπονομεύει σιωπηρά την εμπορευματοποίηση της τέχνης. Η ταινία του Jim Jarmusch αποτελεί παράδειγμα της «μη μολυσμένης» τέχνης που ελπίζει. Αυτό διερευνάται αλληγορικά μέσω του κύριου χαρακτήρα του, του Άνταμ, έναν μελαγχολικό μουσικό του οποίου τα συναισθήματα για την αυθεντική τέχνη αντηχούν μεταφορικά μέσα από το δράμα ενός βαμπίρ, ο οποίος λαχταρά το αίμα των ζωντανών για να επιβιώσει.
Η πείνα του είναι, επίσης, μια μεταφορά για την επιδίωξη της γνήσιας, προσωπικής και ανέγγιχτης από mainstream απαιτήσεις της εποχής, τέχνης. Μια τέτοια προσέγγιση της τέχνης προσφέρει μεγαλύτερη εκτίμηση και υψηλότερη αισθητική αξία.
Η ταινία Μόνο Οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί εκθέτει, επίσης, τη μυθολογία των βαμπίρ για να σχολιάσει τις δυσκολίες των καλλιτεχνικών προσπαθειών. Αυτό απεικονίζεται ιδιαίτερα μέσω της υπαρξιακής μετατόπισης του Άνταμ, καθώς η «αθανασία» του ως βαμπίρ τον οδηγεί σε μια νέα χιλιετία όπου η εμπορευματοποίηση υπερισχύει των δημιουργικών ρίσκων, μια αλληγορική αναπαράσταση των ηττημένων καλλιτεχνών των οποίων η καλλιτεχνική έμπνευση εμποδίζεται ή απειλείται από τη βιομηχανία του κέρδους.
Ο Άνταμ είναι ένα μελαγχολικό, μοναχικό βαμπίρ που βιώνει μια έντονη αποξένωση από τη νέα χιλιετία, αφού έχει ζήσει αιώνες όπου έχει γίνει φίλος με εξαιρετικούς σύγχρονους λογοτέχνες της εποχής του, όπως ο Λόρδος Μπάιρον, ο Τζον Κέιτς, ο Όσκαρ Οουάιλντ, ο Μπίλι Χέιβιν, ο Φραντς Κάφκα και ο Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Η μελαγχολία του Άνταμ προέρχεται από τη βαμπιρική φύση του. Η αθανασία ενός βαμπίρ μπορεί να είναι απογοητευτική και γεμάτη απόγνωση, καθώς υπάρχει μια διαρκής, ανακλαστική λαχτάρα για αυτό που δεν υπάρχει πια. Η αιώνια ζωή έχει τα μειονεκτήματά της. Το καλλιεργημένο παλιό που έχει αντικατασταθεί από το επιφανειακό και μη εξελιγμένο νέο αποτελεί τραγική απογοήτευση για τον Άνταμ.
Η επανεκτίμηση έγκειται στην αντίσταση των παρορμήσεων της φύσης του και στη διατήρηση της γνησιότητας και όχι όσων πωλούνται εύκολα από τη βιομηχανία. Ο Άνταμ βρίσκει παρηγοριά στο πάθος του για τη μουσική. Αρνείται να την αφήσει να πέσει στα χέρια των «ζόμπι» που τη λερώνουν με ποπ κουλτούρα χωρίς καμία φαντασία.
Όμως η προστασία της δημιουργίας του δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ. Σε ένα περιβάλλον κυριευμένο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το You Tube και το Διαδίκτυο γενικότερα, το avant-garde μπορεί εύκολα να διαδοθεί.
Μόνο η Ιβ, η αγαπημένη του που τον λατρεύει, μπορεί να τον ακολουθήσει στη ζωή της καλλιτεχνικής, φιλοσοφικής και πνευματικής αριστοκρατίας. Σε αντίθεση με τον Άνταμ, είναι πιο ανθεκτική, κυρίως επειδή είναι μεγαλύτερη σε ηλικία και σοφότερη. Δεν επηρεάζεται πολύ από τα ζόμπι και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον κόσμο.
Η Ιβ μαθαίνει να επιβιώνει μέσα από την αγάπη της για τη λογοτεχνία, τη φύση, τη μουσική και την ίδια τη ζωή. Απολαμβάνει επίσης την ικανότητά της να υπολογίζει την ηλικία μιας αντίκας αγγίζοντας την. Βρίσκεται εκεί για να ανακουφίσει την οδυνηρή αποξένωσή του Άνταμ από τον νέο κόσμο.
Ο σκηνοθέτης απεικονίζει μια βαμπιρική ιστορία αγάπης που είναι υπερβατική και σχεδόν αξιοζήλευτη. Δεν πρόκειται απλώς για μια νεανική αγάπη μεταξύ ενός ανθρώπου και ενός βαμπίρ όπως στην ταινία Λυκόφως. Πρόκειται για μια συμπληρωματική συντροφικότητα όπου ο Άνταμ και η Ιβ βρίσκουν παρηγοριά ο ένας στον άλλον, ειδικά ως προς το πάθος τους για τις ανθρωπιστικές επιστήμες.
Μόνο η Ιβ μπορεί να τον πείσει να αδράξει την ομορφιά της ζωής (ό, τι έχει απομείνει από αυτή). Αυτό συμβαίνει όταν ανακαλύπτει μια ξύλινη σφαίρα στο σπίτι του. Ανακαλύπτοντας τις αυτοκτονικές σκέψεις του συντρόφου της, προσπαθεί να τον πείσει τι έχει να τους προσφέρει η ζωή.
Η ταινία εστιάζει στην αέναη αγάπη του Άνταμ και της Ιβ που είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Η αγάπη τους είναι κάπως τραγική και όμορφη μαζί, καθώς είναι αθάνατες, νοσταλγικές ψυχές που βρίσκουν παρηγοριά ο ένας τον άλλον. Εξαιτίας αυτού, είναι οι μόνοι εραστές που έμειναν «ζωντανοί» για να απολαύσουν και να θυμηθούν την ομορφιά του παρελθόντος.
Η εκλεπτυσμένη ύπαρξη του Άνταμ και της Ιβ δεν προέρχεται από ευγενείς τίτλους ή από βασιλικό αίμα. Αντίθετα, είναι η αιώνια ύπαρξή τους και η καλλιέργειά τους που έρχονται σε αντίθεση με τον κυρίαρχο πολιτισμό. Η αγάπη και η αρχαιότητα είναι συμπληρωματικές δυνάμεις που ενώνονται μαζί. Επομένως, το πάθος σε αυτό το βαμπιρικό φιλμ απεικονίζεται μέσω της αθάνατης αγάπης μεταξύ του Άνταμ και της Ιβ και των κοινών εμπειριών τους που χρονολογούνται αιώνες πίσω.
Ο Αδάμ και η Εύα περνούν την αιωνιότητα προσπαθώντας να βρουν λίγη ευτυχία μέσα στο επιχρυσωμένο κλουβί τους.
Σε αντίθεση με τους «κακά» βαμπίρ που γνωρίζουμε, σε αυτή την ταινία πρωταγωνιστούν «καλά» βαμπίρ που αρνούνται να τραφούν με ζωντανούς. Προσπερνούν ευκαιρίες κατανάλωσης ανθρώπινου αίματος όταν βλέπουν αθώους θνητούς με αιμορραγικά τραύματα.
Επίσης, αρνούνται να πίνουν μολυσμένο αίμα. Θέλουν μόνο τα «καλά πράγματα», τα οποία προέρχονται από τους αξιόπιστους προμηθευτές τους και δεν συλλέγονται από τραυματισμούς που έχουν προκληθεί στους ζωντανούς. Για τους ανθρώπους, αυτό είναι ισοδύναμο με την κατανάλωση βιολογικών τροφίμων. Η αποφυγή του μολυσμένου αίματος ενισχύει την απομόνωση και την παρθένα ύπαρξή τους, δηλαδή είναι πολύ καλοί για να τραφούν με «κακά πράγματα».
Τέλος ένα πολύ ενδιαφέρον υπαρξιακό ερώτημα που αναδύεται, είναι αυτό της αιωνιότητας. Σταματάς να αγαπάς τη ζωή όταν ξέρεις δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ;
Δείτε εδώ το trailer
