Η ζωή μιας κόρης διαμορφώνεται από την αλαζονεία του πατέρα της και την ταπεινότητα της μητέρας της, στην πανέμορφη ταινία της Κάθριν Κορσίνι.
Υπάρχει κάποιο άλλο είδος αγάπης; Ο «κακός» αυτής της ταινίας προσδιορίζει στην πραγματικότητα τρία είδη αγάπης: την συζυγική, την παθιασμένη και τέλος την «ανέφικτη» – εκείνο το είδος αγάπης που ίσως «χτυπάει» καθένα μια φορά στη ζωή του και με τέτοιο τρόπο που δεν είναι σε θέσει να απορροφήσει τις συνέπειές της στη ζωή του.
Σε αυτά, η ταινία προσθέτει δύο ακόμη: την αγάπη μιας κόρης για τη μητέρα της και για τον πατέρα της. Αλλά η μη πραγματοποίηση είναι αυτό που έχουν κοινό και τα πέντε είδη.
Πρόκειται για μια ιστορία μητέρας-κόρης με την ερωτική ένταση μιας αισθηματικής ιστορίας και το πάθος μιας ιστορίας ενηλικίωσης – αν και πιο σκοτεινή, πιο ακατάστατη και πιο ανεπίλυτη από ό,τι είναι παραδοσιακά.
Η Βελγίδα ηθοποιός Βιρζίν Εφιρά δίνει μια εξαιρετικά έξυπνη και συμπαθητική ερμηνεία ως τη Ρασέλ, μια νεαρή γυναίκα με εβραϊκό υπόβαθρο στη Γαλλία της δεκαετίας του 1950, που εργάζεται ως γραμματέας και ζει στο σπίτι με τη μητέρα και την αδελφή της, ενώ ο πατέρας της έχει πεθάνει από καιρό. Είναι πολύ όμορφη με τον ντροπαλό, ανεπιτήδευτο και ακομπλεξάριστο τρόπο της, αλλά με προβλήματα αυτοεκτίμησης που συνδέονται με την αποτυχία μιας σχέσης και τις ανησυχίες ότι «θα μείνει στο ράφι».
Ο χειρότερος άντρας που θα μπορούσε να ερωτευτεί είναι αυτός που, φυσικά, την «τυφλώνει», και αυτός είναι ο Φιλίπ, τον οποίο υποδύεται ο Νιλς Σνάιντερ, ένας όμορφος, χαρισματικός και μορφωμένος άντρας με έναν ανατριχιαστικά αλαζονικό τρόπο να λέει πως δεν θέλει δέσμευση ή γάμο γιατί φυσικά δεν μπορεί να δεσμευτεί.
Της δίνει δύο βιβλία του αγαπημένου του συγγραφέα – του Φρίντριχ Νίτσε. Είναι ένα σημάδι του πόσο πολύ ανυπόφορος πρόκειται να γίνει.
Όταν η Ρασέλ μένει έγκυος, ο Φιλίπ ουσιαστικά εξαφανίζεται, μετατρέποντας την πρώην ερωμένη του σε ανύπαντρη μητέρα. Η δια βίου αποστολή της Ρασέλ, καθώς η κόρη τους μεγαλώνει, είναι να κάνει τον Φιλίπ να αναγνωρίσει νόμιμα την πατρότητά του. Τελικά, ο Φιλίπ συναινεί να γίνει μέρος της ζωής της κόρης τους Σαντάλ, και αυτό γίνεται η καταστροφή.
Η ταινία δείχνει πως η ταπεινότητα και η αποδοχή της Ρασέλ ισοδυναμούν με ένα είδος αυτοεξευτελισμού και αυτοτραυματισμού. Όσο για τον Φιλίπ, είναι απλώς ανυπόφορος, αλαζόνας, υπεροπτικός, περιστασιακά αντισημίτης, με έναν τρόπο που καθιστά σαφές ότι οι ανάγκες της Ρασέλ δεν είναι σημαντικές.
Σε κάποια φάση, μάλιστα, λέει ότι δεν μπορεί να βοηθήσει εκείνη και τη Σαντάλ «επειδή η ζωή μου καταλαμβάνει τόσο πολύ από το χρόνο μου». Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ξαναβρίσκονται μετά από λίγο καιρό, περπατάει με τα χέρια στις τσέπες, σαν να μην του έχει περάσει καν από το μυαλό να αγκαλιάσει τη Ρασέλ.
Η νεαρή Σαντάλ αποπλανάται από τον πατέρα της με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που αυτός είχε αποπλανήσει και τη μητέρα της, όντας ενθουσιασμένη από τις κολακευτικές του περιποιήσεις και το ενδιαφέρον του για την εκπαίδευσή της, μιλώντας της για βιβλία και τέχνη.
Και η καημένη η Ρασέλ, με το σύμπλεγμα κατωτερότητάς της, απλώς αποδέχεται ότι αυτό πρόκειται να συμβεί. Ίσως νομίζει ότι η Σαντάλ έχει κληρονομήσει με κάποιο τρόπο την αναλγησία του πρώην εραστή της και δεν μπορεί να γίνει τίποτα. «Δύο άνθρωποι σε ένα σπίτι δεν είναι οικογένεια!» είναι η πιο οδυνηρή ατάκα που πετάει η Σαντάλ στη Ρασέλ, η οποία δεν φαντάζεται καν τη σκληρότητα και την κακοποίηση που βιώνει η κόρη της από τον πατέρα της.
Η Κορσίνι είναι μια κινηματογραφίστρια που ανέκαθεν της άρεσαν τα θέματα της γυναικείας σεξουαλικότητας και της πρόκλησης και της υπέρβασης που αυτή αντιπροσωπεύει. Αυτή είναι η καλύτερη ταινία της μέχρι στιγμής.
Επενδύει δυναμικά στη σχέση μεταξύ της κόρης και της μητέρας και η τελική τους συνάντηση είναι σχεδόν αφόρητα συναισθηματική. Η κόρη Σαντάλ μαθαίνει ότι κάποια είδη αγάπης είναι τελικά δυνατά.
Η μητέρα κλείνει λέγοντας: «Από την κατάσταση της ψυχής μου που, εκείνη τη μακρινή χρονιά δεν ήταν παρά ένα βάσανο για μένα, τίποτα δεν έχει απομείνει. Γιατί στον κόσμο αυτόν, όπου όλα σβήνουν και χάνονται, κάτι που γίνεται ερείπιο και καταστρέφεται ολοκληρωτικά, αφήνοντας λιγότερα ίχνη και από την ομορφιά… είναι ο πόνος».
Το τέλος της Κορσίνι είναι αναζωογονητικό ακριβώς επειδή κατανοεί ότι η εύρεση βιώσιμων τρόπων ζωής μετά το τραύμα δεν κλείνει με την εκδίκηση. Καμία από τις δύο γυναίκες δεν χρειάζεται να ζητήσει να επιβεβαιωθεί η μαρτυρία τους: η αφοσίωση είναι η ανακούφισή τους.
Δείτε το τρέιλερ:
Με πληροφορίες από The Guardian
