Όλοι ψάχνουμε για έναν σύντροφο ολόδικό μας: να μας προστατεύει, να είναι εκεί πάντα για εμάς, να μας προσφέρει ασφάλεια και… να μας αδειάζει τη γωνιά όταν θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας. Και μετά ζητάμε την αληθινή αγάπη…
Αν κάποιος τολμήσει να δραπετεύσει από το status quo της οικογένειας του, ακόμα και αν αυτό είναι νοσηρό, είναι καταδικασμένος είτε να αποπεμφθεί από την αγέλη, ως μαύρο πρόβατο.
Χρειάζεται εμείς οι ψυχολόγοι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε όλους. Η ζωή του καθενός δεν έχει τον ίδιο τελικό σκοπό, είτε το λέμε αυτοπραγμάτωση, είτε ευτυχία, είτε αυτογνωσία.
Τι είναι η αυτοαγάπη, θα μου πεις και δίκιο θα έχεις. Δεν είμαι σίγουρη, αλλά έχω μια εμμονή: αγαπάω τον εαυτό μου, σημαίνει ότι τείνω προς την ευτυχία και ότι δεν αρρωσταίνω.
Μια συχνή και ευφάνταστη ερώτηση που καλούμαστε να απαντήσουμε ως ψυχοθεραπευτές είναι πότε τελειώνει το θεραπευτικό ταξίδι. Νομιμοποιημένη απορία για τους εργάτες ψυχοθεραπευόμενους. Πόσο σκάψιμο πιά; Πόσες αλλαγές; Πόση ενηλικίωση; Που τελειώνει αυτή η μεταμόρφωση;
Ο homo sapiens φαίνεται να αγνόησε το μισό κομμάτι της ύπαρξης του. Έδωσε έμφαση στη σκέψη και άφησε στην άκρη την κοινωνική του υπόσταση. Θαρρώ πως η φράση που θα έλεγε σήμερα ο Καρτέσιος θα ήταν connectum ergo sum. Συνδέομαι άρα υπάρχω.
Αναζητάμε την ιδανική λύση: και έρωτας και ταίριασμα. Και συναίσθημα και λογική. Αυτή κι αν είναι ψευδαίσθηση! Ο έρωτας a priori αφορά τη διάχυση του εαυτού, τον συμβολικό θάνατό του, το βύθισμά του στην άμορφη μάζα του εμείς.
Φαινομενικά ο Σωτήρας είναι «από κάτω», αφού παραγκωνίζει τον εαυτό του για τους άλλους, αλλά στην πραγματικότητα είναι θέση «από πάνω». Γιατί το σώσιμο, δεν έρχεται χωρίς αντάλλαγμα. Στον Σωτήρα μας πάντα χρωστάμε. Το χρέος είναι ανεξόφλητο.
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
