Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, που με τα λόγια του αναγνωρίζει την έμφυτη ανάγκη των ανθρώπων να συνυπάρχουν σε κοινωνικές ομάδες. Ένα άτομο όμως, για να ενταχθεί και να επιβιώσει σε μια κοινωνική ομάδα χρειάζεται τις ουσιώδεις κοινωνικές δεξιότητες όπως: αποτελεσματική επικοινωνία και ακρόαση, προσοχή στον συνομιλητή και κατανόηση.
Ο εκφοβισμός αποτελεί μια γνωστή έννοια η οποία αναφέρεται στη συστηματική σωματική και ψυχολογική κακοποίηση ή μείωση των πιο αδύναμων ατόμων σε μια ομάδα, με βασικά χαρακτηριστικά την ανισορροπία στη δύναμη ανάμεσα στο θύτη και το θύμα (δέκτη), και σκοπό την πρόκληση σωματικής ή και ψυχικής βλάβης. Ο εκφοβισμός σαν φαινόμενο αναπτύσσεται σε κοινωνικές ομάδες, όπως στο σχολείο, στην οικογένεια, στην εργασία, στην ευρύτερη κοινωνία.
Με όσο προσεκτικό τρόπο κι αν γίνει αυτή η ενημέρωση και γνωριμία, είναι πιθανόν τα παιδιά να αντιδράσουν, είτε έχοντας μια ελπίδα επανασύνδεσης των γονιών τους, είτε ως μια μορφή ζήλειας, είτε ως αντίσταση και φόβο προς τη νέα αλλαγή. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο και κατανόηση.
Μελετώντας τις επιπτώσεις της Πανδημίας, μιας κατάστασης που πάνω από ένα χρόνο έχει επηρεάσει τις ζωές των ανθρώπων σε παγκόσμιο πλαίσιο, εντοπίζεται αύξηση της συναισθηματικής δυσφορίας όπως και των ψυχιατρικών διαταραχών, με ορισμένες ομάδες ανθρώπων, όπως είναι τα παιδιά και οι έφηβοι, να βρίσκονται σε περισσότερο ευάλωτη θέση.
Το βλέμμα των ερευνητών είναι πλέον στραμμένο στα αρνητικά επακόλουθα που η πανδημία ξεκίνησε να σημειώνει σε παιδιά και νέους, και στις επίπτωσή τους στη σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών. Τόσο οι ενήλικες, όσο και τα παιδιά, τον τελευταίο χρόνο περνάνε όλο και περισσότερες ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, ο οποίος πλέον αποτελεί απαραίτητο εργαλείο για τη μελέτη, ενώ την ίδια στιγμή τη δίοδο επικοινωνίας και τη μέθοδο κοινωνικοποίησης.
Ο φόβος είναι μια φυσιολογική αντίδραση σε γεγονότα που απειλούν την προσωπική ασφάλεια των παιδιών. Αποτελεί μια προσαρμοστική συμπεριφορά, υπό την έννοια ότι εξασφαλίζει στα παιδιά την ετοιμότητα να αντιμετωπίζουν καταστάσεις ανάγκης.
Το ταξίδι της ζωής, όπως και η σχέση μητέρας και παιδιού, ξεκινάνε πολύ πιο πριν από την ημέρα της γέννησης. Σύμφωνα με την αναδυόμενη επιστήμη της Προγεννητικής Ψυχολογίας, η ενδομήτρια εμπειρία αποτελεί πραγματικότητα, επηρεάζεται σημαντικά από την ψυχοσυναισθηματική κατάσταση της μητέρας και με τη σειρά της επιδρά στη μετέπειτα πορεία του ατόμου.
Ενώ η πανδημία «δοκιμάζει» τα συστήματα υγείας και αποτελεί παγκόσμια απειλή, φαίνεται πως οι περισσότεροι πολίτες έχουν συμμορφωθεί στα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, μένοντας αρκετές ώρες στο σπίτι και αλλάζοντας ξαφνικά τη ρουτίνα τους στην προσπάθεια να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση.
Μετά την εύλογη και αναγκαία απόφαση για το κλείσιμο των σχολείων και την άμεση τήρησή της, ήταν αναμενόμενο στο μυαλό των μαθητών να αναπτυχθούν αρκετές απορίες, ακόμη και συναισθήματα ανησυχίας, αβεβαιότητας και φόβου.
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
