PsychologyNow Team

Ένα ευχαριστήριο μήνυμα προς τους θεατές της παράστασης «Αφρική ή Πώς να φυτέψετε το νεκρό αδερφό σας»

Ένα ευχαριστήριο μήνυμα προς τους θεατές της παράστασης «Αφρική ή Πώς να φυτέψετε το νεκρό αδερφό σας»

PsychologyNow Team

Το έργο “Αφρική ή Πώς να φυτέψετε τον νεκρό αδελφό σας “στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν οι αναγνώστες του PsychologyNow.gr την Δευτέρα 9 Μαρτίου. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους εσάς που συμμετείχαμε ως θεατές, ζωντανεύοντας το έργο όσο και του συντελεστές για τη μοναδική αυτή ευκαιρία.


Αμέσως μετά το πέρας της παράστασης, ακολούθησε συζήτηση μεταξύ των συντελεστών της και του κοινού με συντονίστρια την επιστημονική συνεργάτιδα του PsychologyΝow.gr και ψυχοθεραπεύτρια Μιρέλλα Κορομπίλια.

Η παράσταση αρχίζει με την χαρακτηριστική φράση του αφηγητή: Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, όμως, είναι δυστυχισμένη με το δικό της τρόπο. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια εισαγωγή, δανεισμένη από την εναρκτήρια φράση του έργου «Άννα Καρένινα» του Λέοντα Τολστόι.

Κατά τη διάρκεια του έργου, το κοινό, οι ηθοποιοί και συγγραφείς του έργου έχουν την ευκαιρία να περιηγηθούν σε έναν προβληματισμό, που περικλείει τη ζωή και το θάνατο, τις προσδοκίες, τις πεποιθήσεις και τις αξίες. Πώς άραγε ντύνει η κάθε οικογένεια την δυστυχία της μέσα στα χρόνια, και πώς τελικά ο καθένας από μας, επιθυμώντας να διατηρήσει τον έλεγχο, παγιδεύεται σε ένα σπίτι που μεταμορφώνεται σε φυλακή.

EyxaristhrioAfrikhThapsete e1

Η συζήτηση αποκαλύπτει ότι, όσο είμαστε επιρρεπείς στο άγχος, θέλουμε να ελέγχουμε σχεδόν συνεχόμενα και κυρίως ασυναίσθητα την ζωή μας. Όμως, οι περισσότερες ιστορίες γύρω μας κρύβουν ένα τέλος: Ένα τέλος σε μια σχέση, σε ένα γάμο, σε μια συνεργασία, σε έναν έρωτα, μια φιλία, συχνά και στη ζωή ενός αγαπημένου μας ανθρώπου.

Αυτό γίνεται ερήμην μας. Ίσως, τα πράγματα όπως τα σκεφτόμαστε δεν καταλήγουν πάντα κάπου. Ή τουλάχιστον όχι στο σημείο που περιμένουμε ή ελπίζουμε ότι θα καταλήξουν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι καταλήγουμε στο χώμα. Ή και όχι…

Μέσω αυτής της «μεταφυσικής» κωμωδίας, τίθενται ερωτήματα για τη ζωή μέσα από το πρίσμα του θανάτου. Η συζήτηση λοιπόν περιστρέφεται γύρω από το κατά πόσον τα πάθη και τις επιθυμίες μας έχουν χώρο στη καθημερινότητά και στη δημιουργία των κοινωνικών μας σχέσεων. Αυτό το σπίτι όπως και τόσα άλλα γύρω μας, μεταμορφώνεται ξαφνικά με το θάνατο ενός αδερφού. Ως αντίδοτο, το τέλος λειτουργεί ταυτόχρονα ως η αρχή για κάτι καινούριο ενάντια στο πένθος και τη θλίψη.

EyxaristhrioAfrikhThapsete e2

Το «πένθος» γεννάει μια σχέση δύναμης, ενισχύοντας την αγάπη των αδερφών ενάντια στην ανασφάλεια και την απόγνωση. Η δημιουργικότητα αναγεννιέται ενάντια στο φόβο της βεβαιότητας του θανάτου. Το «δράμα» στο συγκεκριμένο σπίτι «εξυπηρετεί», εντέλει, κάποιο σκοπό …

Τούτο ακριβώς θα δώσει τη δυνατότητα στον θεατή να συλλογισθεί πώς θα αλλάξει, θα μεταμορφωθεί, θα εξελιχθεί, θα ωριμάσει και κυρίως πώς θα διδαχτεί. Μπορεί να πιστεύουμε πως κάθε αποχωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, όπως έγραψε η αγγλίδα συγγραφέας Τζώρτζ Έλιοτ (Μαίρη Ανν Έβανς), όμως η ζωή είναι γεμάτη αποχωρισμούς, προκειμένου να δημιουργηθεί χώρος στο καινούργιο που έρχεται να μας συναντήσει.

Δυστυχώς το ταξίδι της παράστασης διεκόπη λόγω της πανδημίας ευχόμαστε σε όλους τους αναγνώστες να τηρούν τις οδηγίες του Δημόσιου Φορέα Υγείας να κάθονται στο σπίτι προστατεύοντας τον εαυτό τους και τους άλλους. Έχει νόημα αυτό τον καιρό να λειτουργήσουμε συλλογικά με ευθύνη ώστε να μπορέσουμε να ανταμώσουμε ξανά υγιείς στα θέατρα, όταν θα έχουμε αφήσει πίσω πια αύτη τη παγκοσμία κρίση.

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...