PsychologyNow Team

Που πάει η αγάπη όταν χωρίζουμε;

Που πάει η αγάπη όταν χωρίζουμε;

PsychologyNow Team
χωρισμένο ζευγάρι που δεν γνωρίζει που πάει η αγάπη
Image credit: Drazen Zigic / freepik.com

Είναι εντάξει να χωρίζουμε, να πονάμε και να πέφτουμε έξω στις αρχικές μας αξιώσεις που κατακλύζονταν από ενθουσιασμό και θετικά συναισθήματα. Η αγάπη θα βρει τον τρόπο της να διοχετευθεί ξανά.


Πολλοί άνθρωποι περνάμε ή έχουμε περάσει κατά διαστήματα κάποιο χωρισμό με το σημαντικό μας άλλο/ σύντροφο/ άτομο που έχουμε επιλέξει στη ζωή μας. Και ενώ η πλειοψηφία των όσων μπορούν να ειπωθούν για ένα χωρισμό είναι εκ βαθέων πολύ υποκειμενική, καθώς αφενός υφίσταται άκρα ιδιαιτερότητα στη μονάδα και κατ’ επέκταση στη θέσπιση μιας δυάδας και αφετέρου διότι η χωροχρονική και συναισθηματική συμπόρευση ενός ζευγαριού σε χρόνο παρελθοντικό, παροντικό και μέλλοντα είναι πάντοτε πολύ ιδιωτική και ιδιαίτερη, δεν είναι αδύνατο ή ακατόρθωτο να καταλήξουμε σε κάποιες κοινές ομολογίες όπως αυτές τείνουν να βιώνονται από την πλειοψηφία των ανθρώπων και κυρίως σε υπαρξιακά ερωτήματα που φέρει σχεδόν πάντοτε ένας χωρισμός και τείνουν να απασχολούν τα μέρη μίας πρότερης σχέσης ακόμη και για σημαντικό χρονικό διάστημα μετά τη λήξη αυτής.

Κατ’ αρχάς ανάλογα τα άτομα και τα αντανακλαστικά τους όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί από πρότερες εμπειρίες – ακόμη και αν αυτές έχουν τη βάση τους στην παιδική ηλικία, για το πώς μπορεί κάποιος για παράδειγμα να βίωσε και να ανταποκρίθηκε σε μία απώλεια πραγματική ή συμβολική-, κατά τη διάρκεια ενός χωρισμού, επιλέγονται κάποιες συμπεριφορές «επιβίωσης».

Δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως ένας χωρισμός αποτελεί σε οποιαδήποτε περίπτωση και όποια και αν είναι η φύση του, μία μείζων στρεσσόγονο περίοδο για το άτομο, τόσο σε καθαρά πρακτικό επίπεδο καθώς συντελείται μία πολύ μεγάλη αλλαγή στη ρουτίνα και την καθημερινότητά του όπου πια δε συμπεριλαμβάνεται ο άλλος αλλά και σε αμιγώς υπαρξιακό και συναισθηματικό επίπεδο, όπου καλείται το πλέον single άτομο να απαντήσει σε ένα πύργο ερωτημάτων χωρίς πλέον να διαθέτει και τη δυνατότητα συζήτησης, διαπραγμάτευσης και πολλές φορές επικοινωνίας με την άλλη πλευρά.


Διαβάστε σχετικά: Ποιος τύπος συντρόφου μπορεί να ανταποκριθεί καλύτερα σε ένα χωρισμό;


Για να γίνει όλο αυτό βιώσιμο, καθώς ζούμε ύστερα από ένα χωρισμό, μία τόσο πραγματική αλλά και ταυτοχρόνως συμβολική απώλεια, επιλέγουμε ο καθένας και η καθεμία ξεχωριστά ένα μοτίβο συμπεριφορών ανοίγοντας το «κουτί πρώτων βοηθειών» που έχουμε φτιάξει για τον εαυτό μας σε αντίστοιχες καταστάσεις του παρελθόντος ή που εν πάση περιπτώσει έχουμε δει να δουλεύει ή μας φαίνεται πως θα δουλέψει αποτελεσματικά αυτή τη φορά. Σκοπός του κουτιού αυτού, είναι να απαλύνει τον πόνο.

Όπως άλλωστε είναι κατασκευασμένο πάντοτε να λειτουργεί έτσι ένα κουτί πρώτων βοηθειών, το οποίο περιέχει συνήθως τσιρότα, γάζες, οινόπνευμα ή betadine αλλά σε καμία περίπτωση κάποιο χειρουργικό κρεβάτι ή κάποιο νυστέρι.

Έτσι, και στις άμεσες αντιδράσεις μας έπειτα από ένα χωρισμό, δε μπορούμε να «γιατρέψουμε» ή να θεραπεύσουμε τις βαθύτερες πληγές μας καθώς και τη βαρύνουσα συναισθηματική σημασία που μπορεί να φέρουν για εμάς, παρά μόνο να τις ξεχάσουμε για λίγο, αξιολογώντας γνωσιακά εάν θα βοηθήσει στην επιβίωσή μας ή αν θα είναι κοστοβόρο για εμάς να θρηνήσουμε, αλλά και σε τι ένταση θα βιώνεται ο θρήνος αυτός καθημερινά.

Το τι μπορεί να σημαίνει για ένα άτομο ένας χωρισμός είναι πάλι μία πολύ ιδιαίτερη και προσωπική στιγμή. Κάποιος για παράδειγμα που μπορεί να ήταν παιδί χωρισμένων γονιών και να βίωνε μία συνεχή «απώλεια» του ενός γονέα, μπορεί να επαληθεύει μέσα του με κάθε χωρισμό τις πυρηνικές σκέψεις ενός παιδιού που «φταίει» που χώρισαν οι γονείς του και να αναβιώνει μία ενοχή ή μια ακόμη βαθύτερη πεποίθηση, πως Αφού δεν έχω δει την αγάπη, πώς θα τη φτιάξω;

Αντιθέτως, κάποιος που δε τον φοβίζει η συμβολική απώλεια ενός συντρόφου μπορεί σε ένα χωρισμό να εκλογικεύει στεγνά την απόφασή του, θεωρώντας τη την πιο λειτουργική στρατηγικά και για τα δύο μέρη και καταλήγοντας σε σχεδόν φιλοσοφικές παραδοχές του τύπου: Εντάξει, δεν ήταν και γραφτό μας να είμαστε μαζί, Αν ήταν, θα είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα.

Καταλαβαίνουμε, ωστόσο, έπειτα από τη χρήση αυτών των δύο τυχαίων παραδειγμάτων, ότι το πρώτο άτομο θα βιώνει ένα πολύ έντονο στρες και ίσως θα βρίσκεται πολύ μέσα στο συναίσθημα του πόνου και της θλίψης, ενώ το δεύτερο άτομο θα βρίσκεται σε μία ισορροπία χωρίς ιδιαίτερη έξαρση και ξεσπάσματα. Δεν υπάρχει σωστός και λάθος δρόμος. Υπάρχει μόνο η υιοθέτηση διαχείρισης ενός χωρισμού, με τρόπο που αφενός είναι οικείος στον καθένα και αφετέρου, τον βοηθάει σε τελική ανάλυση, να λειτουργήσει καλύτερα.

Επίσης, άλλο ένα σημαντικό κομμάτι για τη διαχείριση ενός χωρισμού είναι το τι διακυβεύεται. Αν δηλαδή πρόκειται για χωρισμό – διαζύγιο οπότε ενδεχομένως να υπάρχει και κάποιο παιδί στη μέση ή κάποιες κοινές υποχρεώσεις- απότοκα της κοινής ζωής του ζευγαριού, αν πρόκειται για μία πολύ σύντομη σχέση που όμως φέρει μέσα της έντονα το βάρος μιας ματαίωσης που δε μπόρεσε να συνεχιστεί ή αν ήταν μία πιο μακροχρόνια σχέση με πολλές βλέψεις για το μέλλον που πάλι διακόπηκε πριν γίνουν πράξη πολλά κοινά όνειρα του ζευγαριού.

Όπως και να ‘χει, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ζυγιάσει το τι μπορεί να σημαίνει για τον καθένα μία τέτοια απώλεια. Είτε πρόκειται για σχέση ενός μήνα είτε για γάμο δέκα χρόνων. Και αυτό γιατί, το τι παρακινείται στον ψυχισμό του καθενός και πόσο επώδυνο το κάνει για τον ίδιο, είναι μία υπόθεση πολύ προσωπική.

Εξάλλου ο κάθε χωρισμός δεν είναι, παρά μία διεργασία που θα πρέπει είτε να ακολουθήσει τα 5 στάδια του πένθους της Kubler- Ross για να ολοκληρωθεί, είτε να μην πάει με κανένα στάδιο και απλά να «εξυγιανθεί» μία στιγμή που δε θα την περιμένουμε. Ο κοινός παρανομαστής κάθε χωρισμού πέρα από τις έντονες δυσκολίες βίωσης μίας πραγματικότητας που από το «μαζί» μετατοπίζεται στο «χωρίς», είναι τα ερωτήματα που προκύπτουν.

Ο καθένας όποιο τρόπο μπορεί να έχει επιλέξει για τη διαχείριση του χωρισμού του, από το να βγαίνει και να πίνει και να ενδίδει σε one night stands μέχρι να κλείνεται στην κουβέρτα του και να μην επιθυμεί να δει κανέναν για ένα μήνα, αργά ή γρήγορα θα έρθει αντιμέτωπος με ερωτήματα που θα του κοστίσουν την ψυχική του ηρεμία και σίγουρα θα είναι αρκετά για να παρακινήσουν στιγμές συναισθηματικά έντονες ανάμεσα στο πρώην ζευγάρι.

Τέτοιου τύπου ερωτήματα είναι: Πού έφταιξα; Μα πώς μπορεί να πήγε τόσο λάθος; Ήμουν εντελώς επιπόλαιη που δεν έβλεπα τα σημάδια; Γιατί προσπαθούσα κάτι που είχε προδιαγεγραμμένο τέλος; Γιατί παλεύαμε ενώ ήμασταν σε τέλμα; Μήπως ήταν όλα ψέματα; Η αγάπη όταν χωρίζουμε που πάει;

Η αγάπη, όταν χωρίζουμε δεν πηγαίνει πουθενά. Γιατί η αγάπη είναι σα την ενέργεια, είναι άλλωστε από μόνη της μία μορφή ενέργειας που όσο είμαστε ζωντανοί θα τη μεταβιβάζουμε νομοτελειακά με την ίδια ευκολία που μεταβιβάζουμε το διοξείδιο του άνθρακα στον αέρα με την κάθε μας εκπνοή. Η ενέργεια δε χάνεται. Απλά μετατοπίζεται. Έτσι και η αγάπη. Δε χάνεται. Απλά μετατοπίζεται.


Διαβάστε σχετικά: Γιατί Είναι τόσο Δύσκολο να Αφήσουμε Πίσω μας ένα Χωρισμό;


Το ότι μπορέσαμε για μια στιγμή στο χρόνο της ζωής μας να αγαπήσουμε ή/ και να αγαπηθούμε, να δώσουμε ακόμη και αν δεν πήραμε, ή να πήραμε πολύ περισσότερα από όσα δώσαμε, δε μπορεί παρά να αποτελεί ένα υπαρξιακό μάθημα για τον εαυτό μας και τα μελλοντικά μας πλάνα.

Η αγάπη δε μπορεί να «ξε- βιωθεί», να ξεχαστεί ή να «ξεριζωθεί» και δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος είτε σα φιλική συμβουλή είτε στο πλαίσιο κάποιας ψυχοθεραπείας, από το να «εξαναγκάσεις» ή να πιέσεις κάποιον να ξεχάσει, να βρίσει και να το πάρει απόφαση. – Πράγματα που σχεδόν πάντοτε κάνουν οι φίλοι και οι οικείοι μας με το καλό τους κίνητρο να μας βοηθήσουν-. Ωστόσο, όποιος το προσπαθεί έτσι, με μαθηματική ακρίβεια δε θα το ξεπεράσει άμεσα ή και αν φαινομενικά είναι έτσι, θα του εμφανιστεί η «έλλειψη» πολύ αργότερα.

Συνεπώς για κάθε χωρισμό, δεν υπάρχει καλύτερη παραδοχή από το ότι η αγάπη δε χάνεται. Η αγάπη είναι εδώ, η αγάπη δόθηκε και πάρθηκε. Η αγάπη βιώθηκε και θα ξανά- βιωθεί. Ο μόνος τρόπος να ανακουφιστούμε από μία τόσο έντονα στρεσσογόνα στιγμή, είναι να αφήσουμε το συναίσθημα μας να κυκλοφορεί ελεύθερο χωρίς να το περιορίσουμε. Μπορούμε να του βάλουμε μία γάζα αν βλέπουμε ότι πάμε να πεθάνουμε από αιμορραγία, αλλά δε μπορούμε να έχουμε από τον εαυτό μας την απαίτηση να ξεχάσουμε ότι πληγωθήκαμε.

Δεν υπάρχει πιο ανακουφιστική παραδοχή από αυτή. Πιο ανακουφιστική παραδοχή από το ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε δικαίωμα στο λάθος. Στη λάθος συμπεριφορά, στο λάθος συναίσθημα, στο λάθος ζύγιασμα. Στο «τύφλωμα» από το λάθος έρωτα. Στο «ελάττωμα να αγαπάμε τα λάθος άτομα».

Το θέμα είναι ότι αυτό είναι εντάξει. Είναι εντάξει να χωρίζουμε, να πονάμε και να πέφτουμε έξω στις αρχικές μας αξιώσεις που κατακλύζονταν από ενθουσιασμό και θετικά συναισθήματα. Και όσο δύσκολος και να είναι ο δρόμος του «χωρίς» από το «μαζί», της μονάδας από τη δυάδα, στο τέλος της ημέρας ένα πράγμα έχει σημασία. Πως η αγάπη θα βρει τον τρόπο της να διοχετευθεί ξανά.

Είτε προς κάποιον άλλο, είτε προς τον εαυτό – αυτό το ξέρουμε με μεγαλύτερη σιγουριά-. Γιατί όπως και η ενέργεια, έτσι έχει μάθει να κάνει, υπακούοντας σε έναν αναπόσπαστο για την επιβίωση νόμο. Της μη εξάντλησής της.


Συγγραφέας: Μάιρα Ζαρέντη, Ψυχολόγος, Msc “Stress Management & Health Promotion”

*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*

2. banner diafhmishs mypsychologist koino

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...