PsychologyNow Team

Μπορεί ένα Depon να απαλύνει τον πόνο του χωρισμού;

Μπορεί ένα Depon να απαλύνει τον πόνο του χωρισμού;

PsychologyNow Team
ζωγραφιά γυναίκας που παρηγορεί τον εγκέφαλό της

Μία νέα έρευνα υποστηρίζει ότι η παρακεταμόλη μπορεί να μειώσει την σωματική και νευρολογική απάντηση που συνδέεται με τον πόνο της κοινωνικής απόρριψης σε οποιαδήποτε διαπροσωπική μας σχέση.


Μου είπε να περάσω να τον δω μετά την ταινία. Συναντηθήκαμε στο πάρκινγκ έξω από τον κοιτώνα του, με χαιρέτισε διεκπεραιωτικά κι έπειτα με βλέμμα έντονο αλλά αδύναμο να εστιάσει σε μένα, μου ζήτησε να χωρίσουμε. Κι ενώ εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά κι εγώ, τρεκλίζοντας και σφίγγοντας όλο και πιο βαθιά τα χέρια μου στις τσέπες φαινόμουν αδύναμη να ψελλίσω έστω και μία λέξη χωρίς να χάσω τα λόγια μου.

Ούσα φοιτήτρια νευροεπιστημών έχω μάθει πως η πιο στενή σχέση που μπορεί να υφανθεί, είναι αυτή που αναπτύσσεται μεταξύ του μυαλού και της καρδιάς. Επικοινωνούν άριστα μέσω της καρωτίδας η οποία στέλνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα αίμα από την καρδιά στον εγκέφαλο. Ο εγκέφαλος τώρα έχει αναπτυγμένους μηχανισμούς για να διαισθάνεται τον κίνδυνο και να απαντά άμεσα όταν απειλείται.

Ενώ όταν συμβαίνει αυτό, ένα μήνυμα επείγουσας ανάγκης μεταβιβάζεται στον υποθάλαμο ο οποίος με τη σειρά του θέτει το συμπαθητικό σε εγρήγορση, εκτοξεύοντας κορτιζόλη στις φλέβες μας. Η αδρεναλίνη πλημμυρίζει το συμπαθητικό μας σύστημα και οι καρδιακοί παλμοί αυξάνονται, ενισχύοντας τη ροή του αίματος στα ζωτικά μας όργανα. Οι αεραγωγοί μας ανοίγουν και οι κόρες των ματιών μας διαστέλλονται. Όταν ο κίνδυνος ελλοχεύει, είμαστε έτοιμοι για μάχη.

 

Στο χωρισμό όμως, αν και θα αναμενόταν, δεν συμβαίνουν οι παραπάνω  διαδικασίες, γιατί ο οργανισμός μας δεν βιώνει απειλή αλλά απόρριψη. Έχουμε μια έμφυτη ανάγκη να γίνουμε αποδεκτοί από τους άλλους, όπως έχουμε για φαγητό και για νερό.

 

Με έναν τρόπο αντίθετο από αυτό που περιγράψαμε παραπάνω, η απόρριψη ενεργοποιεί το παρασυμπαθητικό μας σύστημα.

Ένα σημάδι αποστέλλεται διαμέσου του πνευμονογαστρικού μας νεύρου από τον εγκέφαλό μας στην καρδιά και το στομάχι μας. Οι μύες του πεπτικού μας συστήματος συστέλλονται σαν να έχουμε ένα κενό στο στομάχι μας. Οι αεραγωγοί μας στενεύουν με αποτέλεσμα να δυσκολεύει η αναπνοή μας ενώ οι καρδιακοί μας παλμοί ελαττώνονται τόσο αισθητά που μας δίνουν την αίσθηση ότι η καρδιά μας θα σταματήσει.

Μετά το άκουσμα των λέξεων της απόρριψης που βίωσα εκείνη την ημέρα, επέστρεψα σπίτι μου και έκλαψα στην αγκαλιά του καλύτερού μου φίλου, ο οποίος με διαβεβαίωσε πως η πρώτη φορά που πληγώνεται κανείς σε μία σχέση είναι η πιο έντονη. Οι νευροεπιστήμες με βοήθησαν να καταλάβω τις αντιδράσεις μου. Ήθελα να χρησιμοποιήσω τη γνώση αυτή για να δικαιολογήσω τον εαυτό μου αλλά και να τον καθησυχάσω πως σύντομα οι ορμόνες μου θα επανέρχονταν στα φυσιολογικά τους επίπεδα και θα άρχιζα να νιώθω καλύτερα.

Δυστυχώς όμως, τα βιβλία δεν μπορούν να σε βοηθήσουν να επανέλθεις μετά από μία συναισθηματική απόρριψη, η εμπειρία μόνο μπορεί. Ήθελα να πάω πίσω, στα μέσα της σχέσης μου περίπου και όχι στην αρχή τότε που βίωνα ανασφάλεια, πεταλούδες στο στομάχι και  το άβολο συναίσθημα που έχεις στην αρχή μιας γνωριμίας. Και σίγουρα δεν ήθελα να ξαναζήσω το τέλος. Ήθελα να επιστρέψω στα μέσα της σχέσης, όπου όλα ήταν ήσυχα, καθημερινά, αβίαστα.

Η γνωριμία μας ήταν αβίαστη και έντονη. Όταν δουλεύαμε δίπλα δίπλα στον κοιτώνα του ή το δικό μου, ένιωθα ασφάλεια, πράγμα πρωτόγνωρο για μένα αφού η σιωπή με κάνει να νιώθω ευάλωτη. Μου άρεσε ο τρόπος που έσφιγγε το χέρι μου στο δικό του για να θυμίσει πως ήταν εκεί, και πώς εγώ μετέφραζα τον ηλεκτρισμό από το άγγιγμά του ως καταρράκτη οκυτοκίνης από την υπόφυσή μου, η οποία μείωνε τα επίπεδα της κορτιζόλης μου και με περιέλουζε με ανείπωτη συμπάθεια.

Με την ντοπαμίνη να εκρήγνυται έξω από τον επικλινή μου πυρήνα, με περιέλουζαν συναισθήματα χαράς και ευδαιμονίας, ενώ αποκοιμιόμουν με το χέρι στο στήθος του και θα ηρεμούσα από τους καρδιακούς του παλμούς.

Δεν είναι σύμπτωση πως τα θετικά συναισθήματα μας κάνουν και είμαστε καλά: οι ορμόνες που απελευθερώνονται όταν είμαστε χαρούμενοι, ερωτευμένοι ή νιώθουμε ότι μας εκτιμούν, ρυθμίζουν τους χτύπους της καρδιάς μας οι οποίοι με τη σειρά τους δίνουν ένα σταθερό ρυθμό στο υπόλοιπο σώμα μας ώστε όλοι οι ομοιοστατικοί μηχανισμοί μας να εκτελούνται συγχρονισμένα. Όταν το σώμα μας βρίσκεται σε ισορροπία, η ζωή βιώνεται ευκολότερη.

Μακάρι να μπορούσα να πω, πως γρήγορα ξεπέρασα το χωρισμό μου. Για να πείσω τους γύρω μου ότι το έκανα, κράτησα τον πόνο μου κρυφό κλαίγοντας τα βράδια φοβούμενη μην με ακούσουν οι συγκάτοικοί μου. Ο πόνος που νιώθεις όταν «ραγίζει η καρδιά σου» δεν μοιάζει με κανέναν άλλο και χρειάζεται χρόνος μέχρι να θεραπευτεί. Το σώμα μας βέβαια το βιώνει σαν σωματικό πόνο. Η αγάπη ενεργοποιεί τα ίδια νευρικά κέντρα που θα ενεργοποιούσε και η κοκαΐνη, ενώ η απώλεια αυτής ισοδυναμεί με απεξάρτηση από το αλκοόλ χωρίς τη χρήση φαρμάκων.

Όταν οι αισθητήρες πόνου εκρήγνυνται, νιώθουμε αναστατωμένοι σωματικά και συναισθηματικά. Όπως οι εξαρτημένοι, δεν μπορούμε να σκεφτούμε καθαρά και διαφωνούμε με τον εαυτό μας για το καθετί, να επιδιώξουμε πάλι επαφή μαζί του ή όχι.

Αυτό που δεν ήξερα τότε είναι πως η σύγχρονη ιατρική μας έχει εξασφαλίσει ένα αντίδοτο που έχει αποδειχτεί πως βελτιώνει τη συναισθηματική επήρεια ενός χωρισμού. Σε μια έρευνα δηλαδή που δημοσιεύτηκε το 2010, επιστήμονες έδειξαν πως η παρακεταμόλη μπορεί να μειώσει την σωματική και νευρολογική απάντηση που συνδέεται με τον πόνο της κοινωνικής απόρριψης σε οποιαδήποτε διαπροσωπική μας σχέση.

Δοκιμάστε λοιπόν ένα απλό παυσίπονο, για παράδειγμα depon. Το στερητικό σύνδρομο σταματά, όπως και ο πόνος της απόρριψης. Λυπάμαι πολύ για όλο τον χρόνο που χαράμισα, για το πόσο με πλήγωσε σαν εμπειρία, παρόλα αυτά νιώθω ευγνώμων για τη σχέση αυτή που με έμαθε τί σημαίνει να αγαπώ και να αγαπιέμαι.

Τώρα ξέρω τί ζητάω: μία σχέση που θα με γεμίζει με ντοπαμίνη και θα σταθεροποιεί τους χτύπους της καρδιάς μου όταν ο σύντροφός μου θα κλείνει τα χέρια του μέσα στα δικά μου. Θα ξέρω ότι είναι σωστή η σχέση όταν μπορώ να μιλάω ελεύθερα για ώρες αλλά και όταν θα νιώθω άνετα μέσα στη σιωπή. Οπότε δεν χρειάζεται να ψάχνω για αυτό το συναίσθημα, ξέρω πως θα το αναγνωρίσω μόλις το νιώσω.

Καιρό μετά βρέθηκα στην απέναντι θέση, χρειάστηκε δηλαδή εγώ να πληγώσω κάποιον άλλο. Νοιαζόταν πολύ για μένα, όμως δεν ένιωθα την ντοπαμίνη μου να εκτοξεύεται και ο ρυθμός της καρδιάς μου δεν σταθεροποιούνταν σε ένα ρυθμό που να ταιριάζει με το δικό του. Σήμανα το τέλος με τρυφερότητα και σεβασμό αν και έβλεπα την σύγχυση στο βλέμμα του ενώ αισθανόμουν τους μύες του πεπτικού του συστήματος να συστέλλονται και το παρασυμπαθητικό του σύστημα να είναι σε εγρήγορση καθώς ανέλυα τους λόγους για τους οποίους δεν θα μπορούσαμε εφεξής να είμαστε μαζί.

Ήθελα να τον καθησυχάσω, ήξερα όμως πως δεν ήμουν ο κατάλληλος άνθρωπος εκείνη τη στιγμή ενώ αυτή η σύγκρουση ανάμεσα στην καρδιά και το μυαλό μου επιτάχυνε τους σφυγμούς μου και έκανε το σώμα μου να τρέμει. Τον αγκάλιασα λοιπόν και έφυγα ελπίζοντας κάποιος άλλον να μπορέσει να το κάνει αυτό αντί για μένα: να του δώσει απλά.. ένα παυσίπονο.


Πηγή: nytimes.com

Έρευνα: Psychological Science

Συγγραφέας: Melissa Hill Photo Credit: Brian Rea

Απόδοση: Στέλλα Κοσμά, MSc Συμβουλευτικής στην Ειδική Αγωγή, την Εκπαίδευση και την Υγεία

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...