Κανείς δεν συμπαθεί την κριτική. Συχνά την αποφεύγουμε, αποθαρρύνοντας ή απορρίπτοντας όσους μας την δίνουν ως άκυρη.
Για πολλούς ανθρώπους είναι δύσκολο να ακούσουν ότι ο σύντροφός τους αισθάνεται καχυποψία, απογοήτευση ή θυμό προς εκείνους. Όταν όμως αποφεύγουμε μία ανατροφοδότηση, ακόμη και αρνητική, αρνούμαστε την ευκαιρία να ενισχύσουμε το σεβασμό και την εμπιστοσύνη στις σχέσεις μας και τις ζωές μας.
Όταν ακυρώνουμε τα συναισθήματα του συντρόφου μας, υπονομεύουμε το επίπεδο εμπιστοσύνης και σεβασμού στη σχέση. Για να μεγιστοποιήσουμε την αγάπη και την οικειότητα, καλό είναι να εντοπίζουμε πιο συχνά την αντίδραση μας σε επικρίσεις, μέσω αυτής της άσκησης:
Φανταστείτε κάποιον να λέει: «ένιωσα απογοητευμένος όταν δεν τήρησες τη συμφωνία μας να έρθεις στην ώρα σου».
Σε απάντηση, μπορεί να αντιδράσουμε με έναν από τους ακόλουθους τρόπους:
1. Να τον απορρίψουμε. Μπορεί να προσπαθήσουμε να τον πείσουμε ότι δεν θα πρέπει να αισθάνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, επειδή «είχαμε έναν καλό λόγο» που αργήσαμε στο ραντεβού μας.
2. Να αμφιβάλουμε για την ωριμότητα ή τα κίνητρά του. Ίσως και να επιτεθούμε σε κάποιον που έχει το θάρρος να μας κάνει ένα σχόλιο όπως, «Δεν πρέπει να παίρνεις τα πράγματα τόσο προσωπικά. Χαλάρωσε…».
3. Να τον επικρίνουμε για τις υπερβολικές αντιδράσεις του. Όπως για παράδειγμα να του πούμε «δημιουργείς μεγάλο θέμα από το τίποτα».
4. Να του υπενθυμίσουμε τις δικές του αποτυχίες. Μπορεί να δικαιολογήσουμε τη συμπεριφορά μας με κατηγορίες όπως «και εσύ όμως ήσουν αργοπορημένος την περασμένη εβδομάδα στο ραντεβού που δώσαμε».
Έτσι λοιπόν, αυτό που φαίνεται να είναι πιθανό είναι ότι βρισκόμαστε σε δύο άκρα άμυνας και επίθεσης. Οι στρατηγικές αυτές επιχειρούν να φιμώσουν τους άλλους και να βρεθούν σε θέση άμυνας, αλλά είναι ο λάθος τρόπος αντιμετώπισης κριτικής.
Ακολουθούν 4 λόγοι που αυτή η τακτική μας γυρνάει σχεδόν πάντα μπούμερανγκ:
1. Όταν παραμένετε σιωπηλός επιφανειακά αλλά βράζετε εσωτερικά
Όταν αντιδρούμε αμυντικά προβάλλοντας θυμό, εχθρότητα ή επίκριση στα συναισθήματα του συντρόφου μας, μπορεί να προκαλέσουμε φόβο στο συνομιλητή μας και να μαζέψει τα λόγια του. Δυστυχώς, όμως, τα συναισθήματά του θα παραμείνουν. Έτσι, όταν εξαναγκάζουμε, με την στάση μας το συνομιλητή μας να σιωπήσει, στο πέρασμα του χρόνου μπορεί να αρχίσει να εκφράζεται διακριτικά και τελικά να εκραγεί από θυμό ή από απογοήτευση.
2. Αρνούμαστε την ευκαιρία για προσωπική ανάπτυξη
Είτε η παράβασή μας ήταν εσκεμμένη ή όχι, είναι φυσικό να θέλουμε να αποφύγουμε το αίσθημα ντροπής ή αμηχανίας, όταν μας φέρνουν αντιμέτωπους μπροστά σε αυτό το συμβάν. Θέλουμε να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, διότι θεωρούμε ότι η δημόσια εικόνα μας αμαυρώνεται ή οι ελλείψεις μας εκτίθενται.
Ωστόσο, μπορεί να είναι δύσκολο να δεχτούμε την κριτική, όμως πάντα έχουμε να κερδίσουμε από αυτές τις πληροφορίες. Χρειαζόμαστε αυτή την ανατροφοδότηση, ούτως ώστε να καταφέρουμε να μην επαναλάβουμε τυχόν αδέξια πρότυπα και να βελτιώσουμε τη συμπεριφορά μας στο μέλλον. Την επόμενη φορά, αντί να το αποφύγουμε μήπως να προσπαθήσουμε να αναλάβουμε την ευθύνη για την συμπεριφορά μας και την ενοχή ή αγωνία που ενδέχεται να προκύψουν;
3. Διαβρώνεται η οικειότητα
Πολλά ζευγάρια διαφωνούν συχνά για θέματα όπως τα χρήματα, το σεξ, τα παιδιά και τα πεθερικά αλλά τα θέματα αυτά τείνουν να είναι συγκαλύψεις βαθύτερων ζητημάτων όπως η δύναμη, ο έλεγχος, ο σεβασμός, η εμπιστοσύνη, η ελευθερία και η αποδοχή. Όταν παραμελούμε χρόνια ή ακόμα και δεκαετίες την οικειότητα, τότε μπορεί να διαβρωθεί και να θαφτεί κάτω από τα συναισθηματικά στρώματα αγνοίας, ακύρωσης και αρνητικών συναισθημάτων.
4. Οδηγεί σε μεγαλύτερα προβλήματα
Όταν οι σύντροφοι πρόκειται να διαχειριστούν θέματα διαφωνιών ή αρνητικά συναισθήματα, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι «δεν είναι μεγάλο πράγμα αυτό που συμβαίνει». Κάθε ένταση ή διαφωνία που είναι παραγνωρισμένη ή αφημένη στην τύχη της, είναι μια μεγάλη υπόθεση και γίνεται γρήγορα μεγαλύτερη εάν απορριφθεί ή ακυρωθεί.
Για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τον κίνδυνο που ελλοχεύει και θα πρέπει να προωθήσουμε την ανεκτικότητα, την αυτοσυγκράτηση, την καλή πρόθεση και την ενσυναίσθηση. Λίγοι από εμάς έχουμε εισέλθει στην ενηλικίωση με ανεπτυγμένες αυτές τις ιδιότητες.
Μπορούμε όμως να καλλιεργήσουμε τέτοια χαρακτηριστικά εξασκώντας τα μέσα στις σχέσεις. Αντί να αποφεύγουμε τις προκλήσεις που πηγάζουν από τις σχέσεις, ας τις χρησιμοποιήσουμε ως ευκαιρίες για αυτό-ανάπτυξη που θα μας ανοίξουν το δρόμο για βαθύτερη οικειότητα και ωριμότητα.
Πηγή: psychologytoday.com
Απόδοση - Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
