PsychologyNow Team

Θέλετε να κερδίσετε το ενδιαφέρον των φίλων σας; Μιλήστε τους για αυτά που ήδη γνωρίζουν

Θέλετε να κερδίσετε το ενδιαφέρον των φίλων σας; Μιλήστε τους για αυτά που ήδη γνωρίζουν

PsychologyNow Team
δύο γυναίκες συζητούν σε μια καφετέρια
Image credit: Mimi Thian / unsplash.com

Μην προσπαθήσετε να εντυπωσιάσετε τους φίλους σας με ιστορίες που δεν μπορείτε να αφηγηθείτε καλά.


Σίγουρα μας αρέσει να διηγούμαστε στους φίλους και την οικογένειά μας, τις εμπειρίες μας από τις εξωτικές διακοπές σε διάσημα θέρετρα, όμως μία νέα έρευνα δείχνει ότι αυτές οι ιστορίες μάλλον δεν τους ενθουσιάζουν τόσο πολύ όσο φανταζόμαστε. Μια σειρά από έρευνες που δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Psychological Science, δείχνει ότι και οι δύο πλευρές, δηλαδή και οι ομιλητές και οι ακροατές, θεωρούν ότι οι νέες ιστορίες είναι εκείνες που ικανοποιούν περισσότερο το κοινό, αλλά τελικά οι ακροατές απολαμβάνουν περισσότερο τις ιστορίες που είναι πιο κοντά σε αυτούς.

«H συζήτηση είναι η πιο κοινή κοινωνική δραστηριότητα του ανθρώπου και η καλή συζήτηση προϋποθέτει ότι ξέρουμε τι θα ήθελε περισσότερο να ακούσει ο συνομιλητής μας», λέει ο ψυχολογικός επιστήμονας Daniel Gilbert του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. «Οι ομιλητές σκέφτονται ότι οι ακροατές τους θα απολαύσουν πιο πολύ τις ιστορίες που περιγράφουν εμπειρίες που οι τελευταίοι δεν είχαν, όμως οι μελέτες μας δείχνουν ότι αυτή η άποψη είναι λανθασμένη».

Οι ερευνητές παραθέτουν ορισμένες παρατηρήσεις: «Όταν οι φίλοι μας προσπαθούν να μας μιλήσουν για ταινίες που δεν έχουμε δει ή για μουσικά άλμπουμ που ποτέ δεν έχουμε ακούσει, συνήθως βαριόμαστε, μπερδευόμαστε και δεν ενθουσιαζόμαστε καθόλου. Αυτό συμβαίνει γιατί αυτές οι εμπειρίες είναι τόσο περίπλοκες ώστε είναι σχεδόν αδύνατο να δημιουργηθεί μία καλή επικοινωνία μεταξύ δύο συνηθισμένων ατόμων», εξηγούν. «Και όμως, μόλις έρθει η σειρά μας να μιλήσουμε, κάνουμε ακριβώς το ίδιο πράγμα με τους φίλους μας, με ακριβώς τις ίδιες συνέπειες. Θέλαμε να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό».

Οι ερευνητές αποφάσισαν να εξετάσουν το θέμα με  τη διεξαγωγή μιας σειράς πειραμάτων.

Στο πρώτο πείραμα, οι ερευνητές χώρισαν τους συμμετέχοντες σε ομάδες των τριών ατόμων, με το ένα πρόσωπο να ενεργεί ως ομιλητής και τα άλλα δύο άτομα να ενεργούν ως ακροατές. Οι ομιλητές παρακολούθησαν ένα βίντεο, είτε για ένα συνέδριο για τη νοημοσύνη των κοράκων ή για μια συνέντευξη με τον ιδιοκτήτη ενός καταστήματος ειδικού στη σόδα και στη συνέχεια προσπάθησαν να το περιγράψουν στους ακροατές. Κάποιοι από τους ακροατές είχαν δει το βίντεο το οποίο περιέγραφε ο ομιλητής, ενώ κάποιοι άλλοι όχι.

Οι ομιλητές πριν αρχίσουν να μιλούν, προέβλεψαν την απόλαυση των ακροατών από την ομιλία τους και κατά πόσο οι τελευταίοι θα τους θεωρήσουν ενδιαφέροντες και αποτελεσματικούς. Όταν οι ομιλητές σταμάτησαν να μιλούν, οι ακροατές τους βαθμολόγησαν σε αυτά τα θέματα.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι προβλέψεις των ομιλητών ήταν εντελώς λανθασμένες. Οι ομιλητές περίμεναν ότι οι ακροατές θα ανταποκριθούν πιο θετικά τις ιστορίες τους, όταν οι ακροατές δεν είχαν δει το βίντεο που περιέγραφαν. Αλλά στην πραγματικότητα, οι ακροατές ανταποκρίθηκαν πολύ πιο θετικά όταν είχαν δει το βίντεο. Αν και οι ομιλητές ανέμεναν ότι οι ακροατές θα απολαμβάνουν περισσότερο να ακούν για μία νέα εμπειρία περισσότερο από μία γνωστή, στην πραγματικότητα συνέβαινε το αντίθετο.

Μια δεύτερη μελέτη έδειξε ότι όταν τους ζητήθηκε να προβλέψουν τις δικές τους αντιδράσεις πριν ακούσουν την ιστορία, οι ακροατές έκαναν το ίδιο λάθος που έκαναν οι ομιλητές.

Οπότε, τι είναι αυτό που κάνει πιο ευχάριστες τις ιστορίες με τις οικείες εμπειρίες είτε για τους ομιλητές είτε για τους ακροατές; Μήπως οι ομιλητές είναι καλύτεροι στην περιγραφή ιστοριών που τους είναι οικείες ή η προσωπική εμπειρία των ακροατών τους επιτρέπει να κατανοήσουν πιο εύκολα τις οικείες σε αυτούς ιστορίες; Στην τρίτη και στην τέταρτη μελέτη τους, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η δεύτερη εξήγηση φαίνεται να είναι η σωστή. Όταν οι ακροατές είχαν ήδη δει το βίντεο που περιέγραφε ο ομιλητής, ήταν σε θέση να «καλύψουν τα κενά» στην ιστορία του ομιλητή, κάτι που έκανε την ιστορία πιο ευχάριστη για αυτούς.

«Οι άνθρωποι είναι απαίσιοι παραμυθάδες που αφήνουν συχνά απ’ έξω πολλές σημαντικές πληροφορίες από τις ιστορίες τους», λέει ο Gilbert. «Οι φίλοι μας, κατά πάσα πιθανότητα, θα απολάμβαναν να μας ακούν να τους λέμε για έναν πίνακα που δεν έχουν δει ποτέ ή για ένα βιβλίο που δεν έχουν διαβάσει ποτέ, μόνο εάν μπορούσαμε να τα περιγράψουμε πραγματικά καλά. Αλλά οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε. Σαν αποτέλεσμα, οι φίλοι μας πραγματικά χαίρονται περισσότερο όταν τους λέμε για κάτι που ήδη γνωρίζουν, επειδή τουλάχιστον έτσι μπορούν να καταλάβουν για τι ακριβώς μιλάμε. Επειδή εμάς μας ενδιαφέρει συνήθως περισσότερο να συναρπάσουμε τους ακροατές μας με τις ιστορίες μας, δεν σκεφτόμαστε αρκετά μήπως τους μπερδέψουμε».


Πηγή: Psychological Science

Πηγή έρευνας: psychological science

Aπόδοση: Νικόλας Παύλου, Ψυχολόγος

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...