Νικολία Ζωμένου

Προσκόλληση vs Αποστασιοποίηση

Προσκόλληση vs Αποστασιοποίηση

Νικολία Ζωμένου
ζευγάρι προσπαθεί να διαλέξει Προσκόλληση vs Αποστασιοποίηση
Image credit: NeONBRAND / unsplash.com

Ευχαριστήσου λοιπόν τις στιγμές που έχεις στο τώρα μαζί του και μην αφήνεις το σύντομα ή το αύριο να σου κλέψει τη χαρά της στιγμής. Αντί να σκέφτεσαι πώς να χαρώ αυτές τις στιγμές, αφού ξέρω ότι είναι λίγες, σκέψου: πώς να μην χαρώ αυτές τις στιγμές αφού ξέρω πως είναι λίγες;!


Ο όρος προσκόλληση χρησιμοποιείται για να δηλώσει κάποιου είδους εξάρτηση ανάμεσα σε δύο πρόσωπα ή ανάμεσα σε ένα πρόσωπο και κάποιο αντικείμενο. Όταν είμαι προσκολλημένος, σημαίνει ότι είμαι τόσο απόλυτα δεμένος με κάτι ή κάποιον, που δεν μπορώ να διανοηθώ την ύπαρξή μου χωρίς αυτό(ν). Έχω κολλήσει με αυτό το πρόσωπο ή πράγμα σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν μπορώ να διαχωρίσω τον εαυτό μου από εκείνο(ν).

Η ύπαρξή μου για μένα ταυτίζεται με την ύπαρξη αυτού του πράγματος ή του προσώπου στη ζωή μου. Νιώθω έντονο φόβο μπροστά στον κίνδυνο της απώλειας αυτού του αντικειμένου ή του προσώπου, παρουσιάζω δυσκολία αποχωρισμού και μία υποκειμενική αδυναμία να αφήσω αυτό το κάτι να φύγει και να το αποδεσμεύσω από εμένα.

Από την άλλη μεριά, η αποστασιοποίηση αφορά την ικανότητά μου να καταλάβω ότι αυτό το αντικείμενο ή το προσφιλές πρόσωπο, κάποια στιγμή θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου, και είτε θα με αφήσει είτε θα πρέπει να το αφήσω εγώ. Είναι, επιπλέον, η δυνατότητά μου να αφήσω αυτό το κάτι να φύγει χωρίς να το μισήσω επειδή το αποχωρίζομαι ή επειδή με εγκαταλείπει.

Αποστασιοποίηση είναι και η ικανότητά μου να μπορώ να αφήσω αυτόν που αγαπώ να φύγει χωρίς να πάψω να τον αγαπώ επειδή έφυγε. Επιπρόσθετα, είναι η δυνατότητα που έχω να μαθαίνω να ζω τη ζωή μου και να αποδέχομαι το γεγονός ότι πράγματα και πρόσωπα που αγαπώ και είναι μέρος αυτής, ίσως να μην τα έχω και αύριο.

Ίσως κάποια στιγμή να τα χάσω ή να μην τα έχω κοντά μου και να πρέπει να τα αποχωριστώ προσωρινά ή οριστικά. Μαθαίνω, επομένως, πώς να σχετίζομαι με το οτιδήποτε, χωρίς όμως να εξαρτάται η επιβίωσή μου και η ύπαρξή μου από αυτό. Χωρίς να βιώνω την πιθανότητα της απώλειας αυτών ως κάτι απειλητικό για εμένα.

Ακριβώς επειδή είμαστε άνθρωποι, θνητοί κι ευάλωτοι στον πόνο, έχουμε την πεποίθηση ότι ίσως αυτός ο πόνος που θα μας προκαλέσει η απώλεια αγαπημένων προσώπων θα είναι τόσο δυσβάσταχτος, που θα εκμηδενίσει και την ύπαρξή μας. Στην προσπάθειά μας, λοιπόν, να μη χάσουμε το «αντικείμενο» της προσκόλλησής μας, μπορεί να κάνουμε τα πάντα, προκειμένου να κρατήσουμε αυτόν που αγαπάμε.

Εάν έχουμε τη σκέψη ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την ενεργή παρουσία κάποιου συγκεκριμένου προσώπου, τότε ενδεχομένως πάνω στην απελπισία μας, να ψάξουμε να βρούμε οποιονδήποτε τρόπο θα μας βοηθήσει να τον κρατήσουμε κοντά μας. Κι έτσι οι άνθρωποι, συχνά, αρχίζουμε να κάνουμε πράγματα μέσα στα οποία δεν αναγνωρίζουμε ούτε κι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.


Διαβάστε σχετικά: Πρώιμο Τραύμα Προσκόλλησης: Οι «ξεχασμένες» τραυματικές εμπειρίες που επηρεάζουν τις ενήλικες σχέσεις


Μπορεί να λέμε και κάνουμε πράγματα μόνο και μόνο για να είμαστε αρεστοί κι αποδεκτοί. Ίσως πούμε ψέματα, ίσως καταφύγουμε ακόμα και στη χρήση της βίας. Σε πολλές περιπτώσεις, η προσκόλλησή μας μπορεί να μας θολώσει σε σημείο που να ανεχτούμε κι οποιαδήποτε συμπεριφορά από τη μεριά του άλλου, όσο προσβλητική, υποτιμητική και κακοποιητική κι αν είναι εις βάρος μας.

Τέλος, καθοδηγούμενοι από την αίσθηση της προσκόλλησης, μπορεί να εγκαταλείψουμε κομμάτια της προσωπικότητάς μας, πράγματα ή δραστηριότητες ή άλλα πρόσωπα που αγαπάμε, για να κρατήσουμε τον άλλο. Δηλαδή, να καταλήξουμε σε ένα σημείο που θα γίνουμε κάποιος «άλλος», θα χάσουμε τελείως τον εαυτό μας, από φόβο μη χάσουμε κάποιον άλλον. Είναι μεγάλο το τίμημα του να χάνεις τον εαυτό σου για να μη χάσεις κάποιον άλλον. Και δεν αξίζει.

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει το «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα». Μπορώ. Αλλά ίσως δεν θέλω. Εστίασε στο να καταλάβεις ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο «δεν μπορώ» και στο «δεν θέλω». Η μια κρύβει μία τοξική αντιμετώπιση της κατάστασης και η άλλη κρύβει μία υγιή αίσθηση χαράς που μας προσφέρει η παρουσία του άλλου στη ζωή μας.

Εκτός κι αν η παρουσία του άλλου πλέον δεν είναι πηγή χαράς κι αποφασίσουμε να αποστασιοποιηθούμε από αυτόν, προτού η προσκόλλησή μας γίνει τοξική και μας το κάνει πιο δύσκολο να φύγουμε.

Η αποστασιοποίηση μάς βοηθάει να απολαμβάνουμε όσα έχουμε στη ζωή μας, έχοντας την επίγνωση και τη συνειδητοποίηση ότι κάποια στιγμή δεν θα τα έχουμε. Πολλές φορές κάνουμε τη σκέψη πώς να χαρώ κάτι, όταν ξέρω ότι θα τελειώσει σύντομα; Πώς μπορώ να περάσω λίγες στιγμές ή λίγες ώρες με ένα πρόσωπο που αγαπώ, όταν ξέρω ότι αυτό κάποια στιγμή σήμερα, αύριο ή σε μία εβδομάδα θα τελειώσει και δεν θα τον έχω πια;

Η κατεύθυνση αυτών των σκέψεων είναι το μέλλον. Όντως, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να ξέρεις με σιγουριά ότι αυτόν που αγαπάς δεν θα τον έχεις πια πολύ σύντομα. Άλλο το πολύ σύντομα, άλλο το τώρα. Τώρα τον έχεις. Για λίγες ώρες, για λίγες μέρες... Τον έχεις όμως.

Ευχαριστήσου λοιπόν τις στιγμές που έχεις στο τώρα μαζί του και μην αφήνεις το σύντομα ή το αύριο να σου κλέψει τη χαρά της στιγμής. Αντί να σκέφτεσαι πώς να χαρώ αυτές τις στιγμές, αφού ξέρω ότι είναι λίγες, σκέψου: πώς να μην χαρώ αυτές τις στιγμές αφού ξέρω πως είναι λίγες;!


*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*

2. banner diafhmishs mypsychologist koino

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...