Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε εκείνες τις στιγμές που συγχέουμε τις «λογικές» με τις «παράλογες» θυσίες;
Η πεποίθηση ότι η αγάπη χτίζεται μέσα από υποσχέσεις έχει παγιωθεί στις μέρες μας. Προκειμένου η σχέση μας να γίνει «σταθερή», οδηγούμαστε σε συμφωνίες με το πρόσωπο που αγαπάμε. Αυτό είναι φυσιολογικό και υγιές· στη τελική, αν νοιαζόμαστε για κάποιον, είναι φυσικό να του εγγυόμαστε ότι υπάρχει συναισθηματικός δεσμός ανάμεσά μας και ότι τον νοιαζόμαστε. Το να αγαπάς είναι εύκολο στις λέξεις, στις πράξεις όμως είναι δύσκολο.
Ωστόσο, δεν καταφέρνουν όλοι να ορίσουν τη φύση της δέσμευσης, η οποία πρέπει να υπάρχει στη σχέση τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο σκοπός αυτού του είδους συμφωνίας δεν είναι ξεκάθαρος, και αντί να αποτελεί μέσο «σταθεοποίησης» της σχέσης, καθίσταται στόχος της συμφωνίας, γεγονός που της προσδίδει νόημα. Με άλλα λόγια γίνεται μια συνεχής επίδειξη της θυσίας και του πόσο πολύ είμαστε πρόθυμοι να υποφέρουμε για το πρόσωπο που αγαπάμε.
Αυτή η πεποίθηση, η οποία φαίνεται παράλογη όταν ερμηνεύεται με αυτόν τον τρόπο, τελικά είναι πιο συνηθισμένη από όσο νομίζουμε. Στην πραγματικότητα, είναι ο πυλώνας πάνω στον οποίο βασίζεται η παραδοσιακή αντίληψη της ρομαντικής αγάπης. Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε εκείνες τις στιγμές που συγχέουμε τις «λογικές» με τις «παράλογες» θυσίες;
Αγάπη και θυσίες
Ας το πούμε τώρα: ο έρωτας δεν είναι εύκολος.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή υπάρχει πιθανότητα να υποφέρουμε πολύ για το άλλο άτομο, ακόμα και πριν ανταποδοθεί αυτό το συναίσθημα αλλά ακόμα και όταν δεν πρόκειται να ανταποδοθεί.
Όταν η σχέση αγάπης αρχίζει να γίνεται «σταθερή», είναι πολύ φυσικό να υπάρξουν και κακές στιγμές. Οτιδήποτε λοιπόν έχει να κάνει με την απόσταση των προσώπων για μεγάλο χρονικό διάστημα, ή όταν για παράδειγμα βλέπουμε τον/την σύντροφο μας να έχει μια κακή στιγμή, μας προκαλεί δυσφορία. Επιπλέον, για να ταιριάξουν οι δύο εραστές, είναι επίσης απαραίτητο να καταφέρουν να ενδώσουν σε πολλά πράγματα.
Ίσως επειδή οι σχέσεις αγάπης δεν χαρακτηρίζονται από άνεση αλλά από ένταση, κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν, ασυνείδητα, να δημιουργήσουν ακόμα περισσότερη ένταση μέσω του πόνου, ο οποίος είναι ο ευκολότερος τρόπος για να κάνουμε τους εαυτούς μας να αισθανθούν κάτι.
Το ζήτημα εδώ είναι πως η παραμικρή δυσφορία που δημιουργείται από τις σχέσεις ή η δυσφορία που προκαλούμε εμείς οι ίδιοι, με έναν περίεργο τρόπο κάνουν την ερωτική σχέση πιο ουσιαστική, πιο δικαιολογημένη.
Φυσικά, αυτή η τάση να κάνουμε τον έρωτα συνώνυμο της θυσίας είναι εντελώς τοξική, ακόμα κι αν είναι δύσκολο να το δούμε σε πρώτο πρόσωπο. Δυστυχώς, αυτή η λογική ταιριάζει αρκετά με τις παλιές αντιλήψεις για το γάμο, συνεπώς αυτό συμβαίνει συχνά επειδή υποθέτουμε πως είναι φυσιολογικό. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Διαβάστε σχετικά: Η διαφορά μεταξύ της συναισθηματικής πείνας και της πραγματικής αγάπης
Η προέλευση της θυσίας: η οικογένεια
Στην ψυχολογία, υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα που δεν συνδέονται με κάτι άλλο, και η αγάπη δεν αποτελεί εξαίρεση. Η αγάπη δεν είναι κάτι που εμφανίζεται στο μυαλό μας όταν βλέπουμε ένα άλλο άτομο, αλλά είναι συνέπεια του τρόπου με τον οποίο αρκετές γενιές πριν απο μας έμαθαν να διαχειρίζονται αυτούς τους συναισθηματικούς δεσμούς τόσο έντονα, οι οποιοι προκύπτουν από την αγάπη. Για τους περισσότερους ανθρώπους, αυτός ο τρόπος διαχείρισης της αγάπης σχετίζεται με το γάμο, οποίος αποτελεί έναν τρόπο διαχείρισης των πόρων και οργάνωσης των ανθρώπων.
Στην πράξη, η αγάπη θα έπρεπε να βιώνεται με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να συμβαδίζει με τη νοοτροπία που είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της οικογένειας, αυτό όμως έχει να κάνει και με την προσωπική θυσία. Μέχρι πολύ πρόσφατα, οι πόροι ήταν περιορισμένοι, οπότε οτιδήποτε θα μπορούσε να γίνει για την ευημερία του άλλου ήταν δικαιολογημένο και ευπρόσδεκτο. Εκείνη την εποχή, το παράξενο δεν ήταν να εγκαταλείψουμε τα πάντα υπέρ της οικογένειας, αλλά να ζούμε ως αυτόνομοι και ελεύθεροι άνθρωποι.
Όταν δύο πράγματα συμβαίνουν πάντα την ίδια στιγμή, συχνά καταλήγουν να είναι δυσδιάκριτα, και αυτό συνέβη με την αγάπη και τη θυσία. Αν προσθέσουμε σε αυτό το γεγονός ότι ο κυρίαρχος ανδρικός σοβινισμός έκανε τη σύζυγο ιδιοκτησία του συζύγου, έτσι ώστε εκείνος να την φροντίζει και εκείνη να κάνει ό, τι ήθελε ο κύριος του σπιτιού, το αποτέλεσμα δεν μας προκαλεί έκπληξη.
Άλλωστε, τις περισσότερες φορές τα συναισθήματά μας συνοδεύουν τις πράξεις μας, το ίδιο και η ανάγκη να θυσιαζόμαστε συνεχώς για τον άλλον.
Κοινές προσπάθειες, όχι τιμωρία
Το πατριαρχικό μοντέλο συνύπαρξης υπήρξε εδώ και πολύ καιρό στόχος κάθε είδους κριτικής. Για πρώτη φορά είναι δυνατόν να ζει κανείς χωρίς να εξαρτάται από την οικογενειακή μονάδα. Δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία ώστε η αγάπη να είναι ένα μεμονωμένο συναίσθημα, γεγονός που συνεπάγεται ότι οι θυσίες πλέον αποτελούν «λογικές δεσμεύσεις».
Απόδοση: Μαρούσα Δαρεμά, προπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
