Ας αποδεχτούμε ότι είμαστε «πολυπλευρικά» όντα, ότι έχουμε πολλούς και διάφορους ρόλους και ας νοιώσουμε την αξία και σημαντικότητα της κάθε πλευράς μας, του κάθε ρόλου, χωρίς να κάνουμε αυτοκριτική.
Έρχονται αρκετές στιγμές στη διάρκεια της ζωής μας, όπου σημαντικά γεγονότα, συνήθως δυσάρεστα, μας φέρνουν κοντά με μια πιο ευάλωτη πλευρά του εαυτού μας. Ένας θάνατος, ένας χωρισμός, μια απόλυση, μια μακροχρόνια νόσος και άλλα συμβάντα που μας σοκάρουν, μας ταράζουν, άσχετα με το αν τα περιμένουμε ή όχι, μας επιτρέπουν να γνωρίσουμε αυτόν τον εαυτό, τον ευάλωτο, τον θλιμμένο, που κλαίει και συγκινείται πολύ συχνά, που θέλει να μείνει κουκουλωμένος στο κρεβάτι, που θέλει απλά να τον ακούνε χωρίς να του δίνουν συμβουλές ή λύσεις η που θέλει να μείνει μόνος.
Αυτός ο εαυτός όταν πρωτοκάνει την εμφάνισή του μας τρομάζει, ειδικά αν ζούμε σε μια κοινωνία ή οικογένεια, όπου δεν επιτρέπεται η θλίψη και όλοι «πρέπει να είμαστε καλά» και «να έχουμε θετική ενέργεια».
Παρατηρώντας γύρω μας διαπιστώνουμε πόση μεγάλη προσπάθεια γίνεται από παντού (διαφημίσεις, κοινωνικά πρότυπα, σχολείο, οικογένεια) να είμαστε καλά, να πάνε όλα καλά, να είμαστε χαρούμενοι και ειδικά τα παιδιά – έφηβοι να μην στεναχωριούνται, να μην βιώνει κανείς τη θλίψη και τη στεναχώρια. Κανείς δεν μιλά ποτέ για την αξία που έχει και αυτό το συναίσθημα και ότι στο πέρασμα των χρόνων θα το νοιώσουμε αμέτρητες φορές.
Πόσο πλούσιοι είμαστε, όταν μπορούμε βιώνουμε όλη την γκάμα των συναισθημάτων και όχι μόνο μερικά από αυτά. Φάρμακα και διαγνώσεις, οδηγούν ανθρώπους θλιμμένους σε μια χρόνια μελαγχολία μιας και δεν τους επιτρέπουν, αλλά ούτε και οι ίδιοι στον εαυτό τους να βιώσουν την θλίψη και την στεναχώρια. Φυσικά υπάρχει πάντα το ερώτημα πόσο καιρό είναι φυσιολογικό να είμαι στεναχωρημένος;
Διαβάστε σχετικά: Ο Εαυτός μας. O άγνωστος μόνιμος σύντροφος της ζωής μας
Ακόμα και αυτό όμως εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως η φύση του γεγονότος, ο χαρακτήρας του ανθρώπου που το βιώνει, αλλά και το υποστηρικτικό δίκτυο που έχει γύρω του. Άλλοι άνθρωποι χρειάζονται παραπάνω χρόνο και άλλοι λιγότερο. Το σίγουρο είναι πως το θάψιμο και η μη βίωση της θλίψης μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές ψυχικές δυσλειτουργίες.
Όταν εμφανίζεται αυτός ο ευάλωτος και θλιμμένος εαυτός, πανικοβαλλόμαστε και τείνουμε να τον καταπιέζουμε, να εξαφανιστεί. Κάποιοι δεν αντέχουν να συνυπάρχουν μαζί του, δεν τον ακούνε, δεν τον αφήνουν να αναπνεύσει. Άλλοι πιστεύουν πως είναι «αδύναμοι», εφόσον αισθάνονται έτσι, αποτυχημένοι και αναρωτιούνται «πότε θα γίνουν καλά», όπως ήταν πριν.
Κάποιοι άλλοι αποδέχονται και αυτή την πλευρά τους. Αυτούς τους αποκαλώ τυχερούς και ευτυχισμένους ανθρώπους. Που μπορούν και θέλουν να μάθουν (με τη βοήθεια ειδικών ή μη ειδικών) πώς να επιτρέπουν την συνύπαρξη με την ευάλωτη και ευαίσθητη πλευρά τους. Έτσι ονομάζω αυτή την πλευρά του εαυτού και όχι «αδύναμη».
Ας αποδεχτούμε ότι είμαστε «πολυπλευρικά» όντα, ότι έχουμε πολλούς και διάφορους ρόλους και ας νοιώσουμε την αξία και σημαντικότητα της κάθε πλευράς μας, του κάθε ρόλου, χωρίς να κάνουμε αυτοκριτική. Ο άνθρωπος έχει μεγάλη σοφία μέσα του και ξέρει πότε να επιτρέπει στον εαυτό του να έρθει σε επαφή με την ψυχή του. Αρκεί να ακούσει αυτή τη τόσο βαθιά του ανάγκη και να την αναγνωρίσει.
Η ανάγκη μας για απόσυρση, η επιτρεπτικότητα του να βιώσουμε τη θλίψη και τη στεναχώρια ίσως είναι απαραίτητα σε κάποιες στιγμές, προκειμένου να επεξεργαστούμε αυτό που μας συνέβη, να το αισθανθούμε, να το κατανοήσουμε, να το ενσωματώσουμε και να βρούμε τον τρόπου θα πορευτούμε με αυτό και θα συνεχίσουμε τη ζωή μας.
Αυτή η διεργασία είναι πολύ προσωπική και ίσως δεν θέλουμε καμία εξωτερική επιρροή ή άλλες φορές αισθανόμαστε ανήμποροι και χρειαζόμαστε την φροντίδα και υποστήριξη αγαπημένων προσώπων. Επίσης, υπάρχουν φορές που αυτή η διαδικασία μπορεί να είναι ιδιαίτερα επίπονη και τότε μπορεί να χρειαστεί μια παρέμβαση από κάποιον ειδικό.
Ακόμη και η φαρμακευτική αγωγή, μπορεί να χρειαστεί αλλά με καθοδήγηση και πάντα συνοδευόμενη από ψυχολογική υποστήριξη. Κανένα χάπι μόνο του ποτέ, δεν έλυσε το πρόβλημα κανενός ανθρώπου.
Το σίγουρο είναι πως στην πορεία της ζωής μας θα έρθουμε σε επαφή με όλα τα συναισθήματα αμέτρητες φορές. Όσο εμφανίζεται η χαρά, η ευτυχία και άλλα ευχάριστα συναισθήματα, τόσο θα εμφανίζεται η θλίψη, ο θυμός και η στεναχώρια. Ας το αποδεχτούμε και ας επιτρέψουμε σε όλες μας τις πλευρές να συνυπάρχουν αρμονικά.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
