Μέσα από τις αντιδράσεις των σημαντικών άλλων το παιδί σχηματίζει μια εικόνα για τον εαυτό του.
Από την προσχολική ηλικία τα παιδιά αρχίζουν να διαμορφώνουν την αυτοεικόνα τους. Με τον όρο αυτοεικόνα εννοείται η αντίληψη που έχει κανείς για το πως είναι ο εαυτός του. Η αυτοεικόνα στηρίζεται στον τρόπο με τον οποίο οι σημαντικοί άλλοι αντιμετώπισαν το παιδί. Οι σημαντικοί άλλοι (γονείς, συγγενείς που έχουν οικειότητα και εγγύτητα με το παιδί, δάσκαλοι κ.α) μέσα από τον τρόπο που αντιδρούν δίνουν πληροφορίες για το τον τρόπο που σκέφτονται ή αισθάνονται για το παιδί-χωρίς πολλές φορές να το αντιλαμβάνονται.
Μέσα από τις αντιδράσεις των σημαντικών άλλων το παιδί σχηματίζει μια εικόνα για τον εαυτό του. Υπάρχουν παιδιά που παρά του ότι έχουν υψηλή αυτοαντίληψη δεν έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση. Δηλαδή ενώ αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους με θετικό πρόσημο δεν προσδίδουν αξία στον εαυτό τους. Αυτά τα παιδιά ενώ πιστεύουν πως είναι ευφυή και καλά ή όμορφα μπορεί συνάμα να θεωρούν πως αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα δεν είναι σημαντικά, δεν έχουν δηλαδή αξία αυτά τα χαρίσματα. Τα παιδιά με υψηλή αυτοεκτίμηση έχουν συνήθως δημιουργική ικανότητα, είναι ενεργά, δεν έχουν αμφιθυμίες, τελειώνουν αυτό που αρχίζουν, αποδέχονται την διαφορά ή την επάρκεια σε σχέση με τους άλλους.
Παρεμβάσεις που στοχεύουν στην άμεση ενίσχυση της Αυτοεκτίμησης περιλαμβάνουν τον έπαινο και την θετική ανατροφοδότηση του παιδιού ώστε να βελτιώνεται τόσο η αυτοαντίληψη του όσο και η αυτοεκτίμηση του.
Η ομαδική θεραπεία, έχει βρεθεί μέσα από έρευνες, πως προσφέρει το καλύτερο πλαίσιο για την βελτίωση της αυτοεκτίμησης των περισσοτέρων παιδιών. Μέσα από την διεργασία της ομαδικής διάδρασης τα παιδιά μπορούν να αξιολογούν τον εαυτό τους.
Για να μπορέσει ένα παιδί να βελτιώσει την αυτοεκτίμηση του θα πρέπει να ανακαλύψει τον εαυτό του και να έχει μια πιο ρεαλιστική αυτοαντίληψη. Ακόμη, να μπορεί να αναγνωρίσει τα δυνατά του σημεία αλλά και τα όρια του και τέλος να μπορεί να θέτει στόχους για το μέλλον και να μπορεί να τους επιτεύξει.
