Δρ. Γιώργος Γιαννούσης

Ο μαραθώνιος του γονεϊκού ρόλου

Ο μαραθώνιος του γονεϊκού ρόλου

Δρ. Γιώργος Γιαννούσης
γονείς βιώνουν τον μαραθώνιο του γονεϊκού ρόλου
Image credit: Jennifer Kalenberg / unsplash.com

Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στον άθλο της ανατροφής τόσο από την πλευρά των γονιών όσο και των παιδιών είναι ο βαθμός διαφοροποίησης από το γονεϊκό σύστημα και η αυτονόμηση των παιδιών. Με άλλα λόγια είναι ο στόχος τα παιδιά να μας ξεπεράσουν, να γίνουν καλύτερα, όχι βεβαίως σε επιτεύγματα, αλλά σε εσωτερική πληρότητα.


Όταν γίνεσαι γονέας μεταβολίζεται η ύπαρξή σου, αποκτάς ένα ρόλο ο οποίος δύναται να επανανοηματοδοτήσει τη ζωή σου. Και αυτό γιατί τα παιδιά νοηματοδοτούν με ισχυρές δόσεις τη ζωή του γονέα και γίνονται ταυτόχρονα αντικείμενα θαυμασμού αλλά και άγχους. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία που ενεργοποιεί ένα αρχέγονο άγχος συγχώνευσης ή αφανισμού ο άνθρωπος δεν μεγαλώνει ενστικτωδώς, αλλά μέσα από τη διαδικασία της κοινωνικοποίησης, δηλαδή της ανατροφής.

Το μεγάλωμα των παιδιών και η ανατροφή τους είναι μια δύσκολη υπόθεση, δεν παύει όμως να είναι ένα όμορφο εγχείρημα. Παλιότερα οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν το ρήμα ανασταίνω για να ορίσουν το μεγάλωμα και την ανατροφή των παιδιών (ανατρέφω = ανασταίνω, ξαναδίνω ζωή). Είναι απαιτητικό το άθλημα της ανατροφής, λοιπόν, και συνήθως είναι απαιτητικό όχι για όσα επιφανειακά μας δυσκολεύουν, αλλά γιατί τα παιδιά μας κατά ένα μαγικό τρόπο φέρνουν στην επιφάνεια τις δικές μας δυσκολίες.

Ταυτόχρονα όμως μας δίνουν την ευκαιρία να «μεγαλώσουμε» κι εμείς μαζί τους. Το μεγάλωμα των παιδιών είναι μια ευκαιρία να ξαναδιαβάσουμε και να μετασχηματίσουμε τις δικές μας εμπειρίες, όλα όσα εμείς κουβαλάμε από το δικό μας μεγάλωμα. Επίσης, διαμορφώνει μια νέα συνθήκη συμφιλίωσης και επανασύνδεσης με τους γονείς μας, άρα το τοπίο της ενήλικης σχέσης μαζί τους.

Αξιοποιούν όμως οι γονείς τις δυσκολίες που φέρνει η ανατροφή των παιδιών; Ή τις αντιμετωπίζουν ως βασανιστικές στιγμές της καθημερινότητάς τους;


Διαβάστε σχετικά: Βοηθώντας τα παιδιά μας να αυτονομηθούν


Τις περισσότερες φορές οι γονείς έρχονται στο γραφείο μου κουβαλώντας μια δύσκολη ιστορία, έχοντας ένα πρόβλημα που τους φέρνει σε αδιέξοδο: ένα παιδί που είναι πολύ άτακτο και αντιδραστικό, μια έφηβη που έχει μπλέξει με κακές παρέες, ένας έφηβος που ξαφνικά έχει κακή σχολική επίδοση, που είναι εθισμένος στο διαδίκτυο, ένα παιδί που βιώνει ένα πένθος, ένα διαζύγιο, κ.α., έρχονται δηλαδή οι γονείς με μια αγωνία τι πρέπει να κάνουν για να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Όλες αυτές οι ιστορίες ενώ ξεκινούν από ένα πρόβλημα τείνουν να γίνουν φωτεινές ιστορίες.

Οι φωτεινές ιστορίες έχουν πίσω τους μια δύσκολη διαδρομή, δεν καταλήγει κανείς τόσο εύκολα σε ένα ξέφωτο αν δεν περάσει μέσα από ένα πυκνό δάσος, απαιτούν δηλαδή για να γίνουν φωτεινές μια εσωτερική διεργασία, επώδυνες συνδέσεις και πολλές υπερβάσεις και μετασχηματισμούς. Για να χειριστούμε επομένως τις δυσκολίες της ανατροφής, από μικρές συγκρούσεις έως μεγάλα ζόρια, είναι σημαντικό να μη χάνουμε τη σύνδεση με την ουσία των σχέσεων και με τον εαυτό μας.

Είναι σημαντικό λοιπόν κι εμείς, οι ειδικοί της ψυχικής υγείας, να αφιερώνουμε τις σκέψεις μας, τις γνώσεις μας και την εμπειρία μας σε όσους μεγαλώνουν παιδιά, με στόχο να τους βοηθήσουμε να βλέπουν περισσότερο σφαιρικά, ολιστικά τις δυσκολίες της ανατροφής των παιδιών τους.

Κι αυτό γιατί πολλές φορές οι γονείς αναφέρονται στο σπίτι και τις οικογενειακές σχέσεις σαν να είναι ένας τόπος άγχους και δυσαρέσκειας. Αυτό που μεταφέρουν όταν αφηγούνται την καθημερινότητά τους δεν έχει τίποτα ανακουφιστικό, τίποτα μαγικό, παρά μόνο ένα διαρκές τρέξιμο, πολλά επαναλαμβανόμενα, δηλαδή, 100στάρια που τους εξαντλούν.

Η ανατροφή των παιδιών όμως είναι μαραθώνιος, δεν είναι 100 μέτρα, και θέλει μεγάλες αντοχές.

Επειδή λοιπόν η ανατροφή είναι μαραθώνιος θέλει πολλά κουράγια και φυσικά καθόλου ενοχές. Η εύκολη ενοχοποίηση των γονέων, τόσο από τους ίδιους, όσο κι από την κοινωνία ή τους ειδικούς δεν βοηθά το έργο τους. Αντί την ενοχής ας μπει στη θέση της η ευθύνη, η ευθύνη να μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά τους μεγαλώνοντας κι αυτοί μαζί τους, την ευθύνη και την αξία της δηλαδή της συνεξέλιξης.

Την ευθύνη να μαθαίνουμε συνεχώς να είμαστε γονείς…γιατί αν εμείς μαθαίνουμε από τα παιδιά μας τότε κι εκείνα θα μάθουν από εμάς!


*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*

2. banner diafhmishs mypsychologist koino

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Διαβαστε ακομη

Βρείτε μας στα...