PsychologyNow Team

Πειθαρχία χωρίς ουρλιαχτά: τεχνάσματα που λειτουργούν

Πειθαρχία χωρίς ουρλιαχτά: τεχνάσματα που λειτουργούν

PsychologyNow Team
μητέρα και μικρή κόρη συζητούν καθισμένες δείχνοντας πως υπάρχει πειθαρχία χωρίς ουρλιαχτά

Είναι δυνατό να μεγαλώσουμε παιδιά χωρίς καθόλου ουρλιαχτά ή τιμωρίες - ούτε καν να υψώσουμε τον τόνο της φωνής;


Οι σούπερ μαμάδες στην Αρκτική τα καταφέρνουνε περίφημα. Χρησιμοποιούν ένα πανίσχυρο οπλοστάσιο που περιλαμβάνει διηγήσεις, παιχνίδια ρόλων και πολλές ερωτήσεις.

Οι μητέρες Ινουίτ δεν είναι όμως οι μοναδικές που σκέφτονται δημιουργικά ώστε να βρουν εναλλακτικές αντί των ουρλιαχτών και της τιμωρίας. Λάβαμε από γονείς μηνύματα με περισσότερα από τριακόσια τεχνάσματα για να κάνουμε τα παιδιά να μας ακούσουν χωρίς να υψώσουμε τον τόνο της φωνής μας - μερικές φορές, χωρίς καν να προφέρουμε λέξη.

Βήμα 1ο: Μπαίνουμε σε διάθεση γιαγιάς

Το πρώτο βήμα είναι να χαμηλώσουμε την ένταση του θυμού μας, υποστηρίζουν οι μαμάδες Ινουίτ, κάτι που δεν είναι εύκολο στην καθημερινότητα.

Η Veda Glover έχει στο μυαλό της ένα κόλπο των Τζεντάι, πολύ βοηθητικό: Συνειδητά μπαίνω στον ρόλο της γιαγιάς, λέει η Glover, που είναι δίγλωσση δασκάλα Navajo στο Kirtland.

Όταν ξεκίνησα να διδάσκω, ένιωθα την πίεσή μου να ανεβαίνει κάθε φορά που οι μαθητές μου δεν ακολουθούσαν τις οδηγίες μου, λέει.

Έπειτα έθεσα στον εαυτό μου την εξής ερώτηση: Τι θα έκανε η γιαγιά μου αν ήτανε στη θέση μου;

Αυτή η στρατηγική με βοηθάει να ηρεμώ και ως αποτέλεσμα βοηθάει τους μαθητές μου να κατανοήσουν πως δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να φωνάζω και να αναστατώνομαι, υποστηρίζει.


Διαβάστε σχετικά: Όρια – Πειθαρχία: Η συμβολή τους στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού – Ορθές πρακτικές


Βήμα 2ο: Μάθε πώς να ρίχνεις την σωστή «ματιά»

Αντί να φωνάζετε ή να λέτε «Όχι» όλη την ώρα, προσπαθήστε να ρίξετε την ανάλογη ματιά, λέει η δασκάλα Vita Osborn.

Σχεδόν τηλεπαθητικά, οι γονείς μου μας έστελναν σελίδες ολόκληρες με μηνύματα, με μια μόνο ματιά, λέει. Μια βλοσυρή ματιά από τον πατέρα ή την μητέρα μου μπορούσε να επικοινωνήσει ότι κάτι τους δυσαρεστούσε με κάποιον τρόπο.

Στην κουλτούρα των Ινουίτ, κάποιοι γονείς σουφρώνουν τη μύτη τους ώστε να στείλουν το μήνυμα «Όχι» στα νήπια. Μπορείτε με τον δικό σας τρόπο να στείλετε το μήνυμα με μια ματιά, είτε ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια σας, είτε με το να αλληθωρίσετε ή να τα ανοιγοκλείσετε έντονα, όπως υποστηρίζει η δασκάλα και μητέρα Kristi McEwen.

Η μητέρα μου είναι Γιουπικ από τη νοτιοδυτική Αλάσκα, λέει η McEwen. Όταν ήθελε να σταματήσω μια συμπεριφορά μου, το μόνο που είχε να κάνει ήταν να κάνει ένα αργό αλλά σταθερό κλείσιμο των ματιών και αυτό έφτανε.

Η McEwen λέει πως η μητέρα της είχε έναν επίσης ενδιαφέρον τρόπο για να σταματάει τους καυγάδες ανάμεσα στα ξαδέλφια: Μας υποχρέωνε να σταθούμε μπροστά της και να σηκώσουμε τα χέρια μας πάνω από το κεφάλι μας ενώ διέταζε: «Μην τολμήσετε να γελάσετε!». Φυσικά ξεχνούσαμε τους καυγάδες και πεθαίναμε στα γέλια πριν καν τελειώσει την πρότασή της.

Θεωρώ πως ένα σταθερό βλέμμα ή μια συνοφρυωμένη μύτη είναι πολύ πιο δραστικό μήνυμα όταν βρισκόμαστε στο σούπερ μάρκετ και η τρίχρονη κόρη μου βουτάει γλυκά από τα ράφια κοντά στο ταμείο. Νομίζω πως δεν έχει σκεφτεί ακόμη τρόπο για να διαπραγματευτεί με αυτό τον τρόπο επικοινωνίας, υποστηρίζει μια άλλη μητέρα.

Βήμα 3ο: Βάλτε τα παιδιά να πιάσουνε δουλειά

Όταν ένα παιδί παραφέρεται ή κάνει λάθη, πολλοί γονείς προτείνουν να αλλάξουμε συχνότητα: να μετακινηθούμε δηλαδή από τον θυμό, στην δράση.

Φαντάσου πως ένα παιδί σπάει ένα βάζο που σου χάρισε η γιαγιά σου, λέει η Terry Meredith. Αντί να ουρλιάξω, λέω «Μπορείς να φέρεις την σκούπα ώστε να μαζέψουμε τα γυαλιά;»

Τότε η Meredith και το παιδί της εργάζονται μαζί ώστε να διορθώσουν την ζημιά. Ρωτάω: «Θεωρείς ότι μπορούμε να κολλήσουμε το βάζο παρέα;» λέει. Τότε το παιδί εμπλέκεται στο καθάρισμα και την επιδιόρθωση.

Αυτή η προσέγγιση διδάσκει στα παιδιά πώς να διαχειρίζονται τις πραγματικές συνέπειες της συμπεριφοράς τους, λέει η ιδιοκτήτρια επιχείρησης Tracy Herman, που επίσης ζητάει από τα παιδιά της να αναλάβουν έργο αντί να τους φωνάζει θυμωμένα.

"Όσο μεγάλωναν, κάθε φορά που έφθειραν ή έσπαγαν κάτι, τους έδινα το κατάλληλο εργαλείο και τους έλεγα: «Ανέλαβε τώρα εσύ». Ας φύγουμε από την θέση του ιθύνοντα κι ας φέρουμε τα παιδιά αντιμέτωπα με τις φυσικές συνέπειες των πράξεών τους γιατί μονάχα έτσι θα μάθουν πώς να κάνουν τις σωστές επιλογές αργότερα στη ζωή τους.

Η June Shockley μεγάλωσε τρία αγόρια με παρόμοια στρατηγική και υποστηρίζει πως είχε «ένα ευτυχισμένο υγιές οικογενειακό περιβάλλον».

Ποτέ δεν φώναξα στους γιούς μου, λέει. Τους έδινα πάντα μια εναλλακτική δραστηριότητα.

Για παράδειγμα, αν στον γιο της δεν άρεσε το δείπνο, η Shockley τον ενέπλεκε στην διαδικασία της προετοιμασίας του παίρνοντάς τον μαζί στην αγορά αλλά και ζητώντας να την βοηθήσει με το μαγείρεμα.

Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά είδαν τον κόσμο με τα μάτια μας, λέει η Shockley.

Αυτή η μέθοδος μαλάκωσε επίσης τους οικογενειακούς καυγάδες.

Αν ένας γιος χτυπούσε τον αδελφό του, θα του έλεγα: «Χρειαζόμαστε περισσότερη ευγένεια στον κόσμο. Ας πάμε στο καταφύγιο ζώων κι ας καθαρίσουμε τα κλουβιά κι ας χαρίσουμε αγκαλιές και χάδια στα νεογνά, εξηγεί η Shockley.


Διαβάστε σχετικά: Αρνητική συμπεριφορά παιδιών. «Καμπανάκι» για τη συμπεριφορά του γονιού. (Αλλάξτε αντιμετώπιση!) 


Βήμα 4ο: Βγάλτε τον Γκούφυ που κρύβετε μέσα σας.

Για τα νήπια, μερικές φορές το παιχνίδι είναι όλα όσα χρειάζονται για να τους διδάξουμε καλή συμπεριφορά, λέει η Kathryn Burnham.

Για παράδειγμα, αν έχουμε καθυστερήσει και η τρίχρονη κόρη μου χρειάζεται να φορέσει τα παπούτσια της, έμαθα πως το να φωνάζω ή να της βάζω τα παπούτσια με την βία κάνει τα πράγματα χειρότερα, λέει η Kathryn Burnham. Αλλά όταν εμφανίζεται ο Γκούφυ, τα παπούτσια μπαίνουν μαγικά αμέσως.

Κάνω τον σκύλο με το χέρι μου φέρνοντας τα δυο μεσαία δάχτυλα στον αντίχειρα αντί για στόμα, λέει η Burnham. Ονομάζει αυτή την αυτοσχέδια κούκλα «Γκούφυ».

Τότε θα πω κάτι σαν «Μπορεί ο Γκούφυ να προσπαθήσει να σας βάλει τα παπούτσια;» Και θα κάνω αστείους ήχους σαν σκύλος που γαυγίζει ενώ ο Γκούφυ τα βοηθάει να βάλουμε παπούτσια.

Όσο πιο ζωντανά αναπαριστώ τον Γκούφυ, τόσο πιο χαλαρά και γελαστά είναι τα παιδιά, λέει η Burnham. Με το παιχνίδι, η ένταση μετατρέπεται σε αφορμή για χαρούμενη σύνδεση μεταξύ γονιών και παιδιών.

Για τον γιο της Penny Kronz, ένα λούτρινο κουκλάκι αναλαμβάνει συνήθως δράση στις δύσκολες στιγμές.

Όταν δεν θέλει να συμμετάσχει σε μια δραστηριότητα, απλώς του λέω ότι είναι ώρα για το αγαπημένο του λούτρινο κουκλάκι να πάει για ύπνο ή να έρθει για φαγητό, λέει η Kronz. Τότε ξεκινάω την διαδικασία με τον αρκούδο και στην συνέχεια ακολουθεί και ο γιος μου.

Στο κάτω κάτω της γραφής, μερικές φορές η μαμά και ο μπαμπάς πρέπει να χαλαρώνουν και να αφήνουν τις πιτζάμες να αναλάβουν τον ρόλο του γονέα, λέει η Adele Karoly.

Όταν ο γιος μου δεν θέλει να φορέσει τις πιτζάμες του, τότε θα δώσω φωνή στις ίδιες τις πιτζάμες, λέει. Θα πουν κάτι όπως: «Μήπως ο Elliot θέλει να μας φορέσει;» Και θα απαντήσω «Δεν νομίζω, ας τον ρωτήσουμε».

Κι αν ο Elliot πει «Όχι»;

Τότε θα το πω στις πιτζάμες και θα συνεχίσω την συζήτηση μαζί τους, λέει η Karoly. Αργότερα θα υποκύψει και θα δεχτεί να τις φορέσει κι εκείνες θα ενθουσιαστούν τόσο πολύ που θα του δώσουν μια τεράστια αγκαλιά.


marmaggv3


Πηγή: https://www.npr.org/

Συγγραφέας: Michaeleen Doucleff
Απόδοση: Μαρία Μαγγανάρη, Ψυχοθεραπεύτρια
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr

 

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...