Η σειρά «Adolescence» (Εφηβεία) προσπαθεί να βάλει στο μικροσκόπιο τον σύγχρονο έφηβο, προσπαθώντας να ακούσει τον σκοτεινό του εαυτό.
Εφηβεία. Μία λέξη άπειρα νοήματα. Ποτέ, μα ποτέ ξεκάθαρα. Πάντα περίπλοκη, πλούσια, συναισθηματικά φορτισμένη, γεμάτη ερωτήματα.
Η εφηβεία ορίζεται αναπτυξιακά ως το στάδιο μετάβασης από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση. Αυτή η αναπτυξιακή μετάβαση συνοδεύεται από σημαντικές βιολογικές, ψυχολογικές και κοινωνικές αλλαγές.
Η σειρά Adolescence (Εφηβεία) προσπαθεί να βάλει στο μικροσκόπιο τον σύγχρονο έφηβο, προσπαθώντας να ακούσει τον σκοτεινό του εαυτό. Βάζει στο κέντρο την παρόρμηση, τον θυμό, την απόγνωση και τη δυσκολία των σύγχρονων εφήβων να νιώσουν ότι μπορούν να εκφραστούν για όσα τους ζορίζουν σε μια εποχή αγρίως σκληρή και επιθετική.
Πάντα η εφηβεία έβρισκε τρόπους να συνδέεται με την παραβατικότητα, με εγκληματικές ενέργειες. Ωστόσο η εποχή αυτή έχει μια πολύ σημαντική διαφορά. Ο ήσυχος έφηβος στο παιδικό του δωμάτιο μπορεί να είναι το πιο αγριεμένο ή θυμωμένο πλάσμα. Μέσω μιας μικρής συσκευής, του κινητού του, συνήθως δώρο των γονιών του σε μικρή πλέον ηλικία, μπορεί να συνδεθεί και να εκτονωθεί με πολλούς και ανεξάντλητους τρόπους.
Οι γονείς των σύγχρονων εφήβων, αν και γνωρίζουν την τεχνολογία, δεν κατανοούν τι σημαίνει να είσαι έφηβος στη σύγχρονη εποχή. Με απεριόριστη πρόσβαση μέχρι και στο dark web, συχνά δεν μπορούν να αντιληφθούν τον κίνδυνο ή εθελοτυφλούν για να μην παραδεχθούν τη δική τους αδυναμία να προλάβουν το χάσμα στην επικοινωνία.
Μέσα από ένα διαρκές μονοπλάνο, παρακολουθούμε τις ψυχικές δονήσεις κάθε χαρακτήρα. Ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος δεν επιθυμούν να επικεντρωθεί η σειρά, των μόλις τεσσάρων επεισοδίων, αποκλειστικά στον έφηβο δολοφόνο.
Εστιάζει στα πάντα ταυτόχρονα. Πώς θα θίξεις την εφηβική βία, αν δεν θίξεις τις δυναμικές της οικογένειας, αν δεν ασχοληθείς με την ωμή πραγματικότητα ενός σύγχρονου σχολείου, αν δεν αφουγκραστείς αυτό που ζορίζει την ίδια την κοινωνία, να προλάβει τις ραγδαίες αλλαγές σε κάθε επίπεδο; Μια κοινωνία που βράζει, μια κοινωνία που θέλει να ουρλιάξει ότι δεν θέλει άλλο να ορίζεται. Από πού και από ποιον άραγε;
Το ουρλιαχτό αυτό παίρνει μορφή στο πρόσωπο του θυμωμένου εφήβου, που ουρλιάζει στο πρόσωπο της ψυχολόγου. Του εφήβου που έχει υπάρξει θύμα αλλά τελικά επέλεξε και βολεύτηκε στο ρόλο του θύτη. Που ζητάει φροντίδα ασκώντας βία, σαν κάποιος να του χρωστάει. Η κοπέλα που δολοφόνησε; Η ψυχολόγος που δεν του χαρίζεται; Η οικογένειά του που τον θεωρεί τόσο αθώο να διαπράξει έγκλημα, που δεν του έμαθε την ανάληψη ευθύνης της ίδιας της ζωής;
Στο τέλος του δευτέρου επεισοδίου δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί πλέον μπροστά στο χαμό και στην απώλεια. Στην απώλεια της χαμένης νιότης, της εφηβικής ανεμελιάς, της οδύνης των γονιών και των καθηγητών που νιώθουν αφόρητα ευάλωτοι απέναντι στα ίδια τους τα παιδιά και τους μαθητές τους.
Που δεν μπορούν να καταλάβουν το σκοτάδι που μπορεί να κρύψει ένα παιδικό δωμάτιο. Που δεν μπορούν να αποδεχθούν τη δική τους ευθύνη ή δεν μπορούν να αντιληφθούν πού ξεκινά και πού σταματά το βάρος της. Και ζητάνε συγγνώμη από ενοχή.
Και οι ίδιοι οι έφηβοι όμως μουδιάζουν στη συνειδητοποίηση ότι η ζωή δεν είναι παιχνίδι και έχει συνέπειες, που ακόμα και όταν αρνούνται να τις αναλάβουν, κάτι θα τους αναγκάσει να το κάνουν.
Το τραγούδι που ακούγεται στο βάθος είναι μια διασκευή του “Fragile” του Sting. Μια παιδική χορωδία λοιπόν αναλαμβάνει σαν χορός αρχαίας τραγωδίας να πλαισιώσει τον εύθραστο ψυχικό κόσμο των χαρακτήρων. Είναι η πιο αγνή στιγμή της σειράς.
Η παραδοχή ότι όλοι μας είμαστε ευάλωτοι απέναντι στις κοινωνικές αλλαγές. Απέναντι στα μπερδεμένα νοήματα της εποχής. Απέναντι στον ψυχικό πόνο και την απώλεια σε κάθε της μορφή.
Οι έφηβοι σαν ακροβάτες προσπαθούν να βρουν ισορροπία στις έννοιες αρρενωπότητα, θηλυκότητα, σχέση, «μαζί», διαφορετικότητα, μοναδικότητα. Ύπαρξη. Να καταφέρουν να ορίσουν σε αυτή την τόσο επιθετική και ματαιωτική εποχή, τι σημαίνει να είμαι ο εαυτός μου.
Μπορώ να είμαι; Και αν τολμήσω να είμαι θα μπορώ να σταθώ στο “μαζί” ή θα πρέπει να αποδεχθώ μια αφόρητη μοναξιά; Και εκεί το ουρλιαχτό δυναμώνει και εκεί η βία γίνεται μονόδρομος και εκεί ακόμα και το μισό σάντουιτς που μου προσφέρουν σημαίνει υποτίμηση. Γιατί δεν μου αρκεί. Το θέλω ολόκληρο. Μπορώ όμως να το κερδίσω; Ή να συνεχίζω να απαιτώ να μου το χαρίζουν; Και αν το κερδίσω μπορώ να αντέξω να το υπερασπιστώ;
Είτε είμαι έφηβος είτε ενήλικας.
“That nothing comes from violence and nothing ever could
For all those born beneath an angry star
Lest we forget how fragile we are” (Fragile, Sting)
ΠΗΓΕΣ
- Menzies, R. G., & Menzies, R. E. (2024). Existential Therapies and the Extended Evolutionary Meta-Model: Turning Existential Philosophy into Process-Based Therapy. Journal of Contextual Behavioral Science, 34, 100840–100840. https://doi.org/10.1016/j.jcbs.2024.100840
- Pocase, M. (2024, February 12). Family Systems Approach. Newport Academy; Newport Academy. https://www.newportacademy.com/resources/restoring-families/family-systems-approach/
- (2008, May 30) Εφηβεία. Wikipedia.org; Wikimedia Foundation, Inc. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%86%CE%B7%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1
