Ζούμε σε μια πολύπλοκη κοινωνία, σε μια πολύπλοκη πραγματικότητα. Εν έτει 2020 ό,τι βλέπεις στην τηλεόραση σαν κόνσεπτ, ό,τι ακούς στις ειδήσεις σαν νέο, φαντάζει πιθανό. Ζούμε σε μια εποχή που πια δεν μας εκπλήσσει τίποτα.
Και πριν 10 μήνες περίπου ήρθε η είδηση από την μεριά της Ανατολής για μια ασθένεια άκρως μεταδοτική που άφηνε νεκρούς στο πέρασμά της και έπληττε σύσσωμη την Κίνα. Και λυπηθήκαμε όταν το μάθαμε και είπαμε κρίμα. Μας έκανε εντύπωση και μας άγγιξε επιδερμικά για λίγο. Έπειτα κλείσαμε το ραδιόφωνο και την τηλεόραση και συνεχίσαμε τον καφέ μας, το φαγητό μας, τη ζωή μας. Μα τότε μας πρόλαβαν οι εξελίξεις και ο ιός αυτός ταξίδεψε και ήρθε και στην Ευρώπη και έπειτα σε όλο το κόσμο.
Πυκνότερα τα νέα που τον αφορούσαν στα ΜΜΕ, πιο επικίνδυνη η κατάσταση, πιο κοντά ο «εχθρός», πιο πολλά τα κρούσματα. Κρούσματα. Μάθαμε αυτή τη λέξη και έγινε αφορμή να καθορίζει πώς θα πάει η μέρα μας, η εβδομάδα μας, ο μήνας μας, η ζωή μας.
Και έτσι πάρθηκαν πρωτόγνωρα σκληρές αποφάσεις από τις κυβερνήσεις παγκοσμίως και έγιναν τα πρώτα lockdown. Και άλλες νέες λέξεις. Κλειστήκαμε μέσα στα σπίτια μας οικειοθελώς για να προστατέψουμε εμάς και την οικογένεια μας από τον ιό καθώς δεν υπήρχαν άλλα μέσα να τον πολεμήσουμε.
Διαβάστε σχετικά: Τα συναισθήματα πίσω από τη μάσκα – Τα συναισθήματα στα μάτια
Κάπως έτσι ήρθαν ο φόβος και το άγχος για το αύριο να βολευτούν στην νέα μας πραγματικότητα. Άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο και άλλες συνεχίζουν και παρασιτούν ενώ ο καθένας από μας παλεύει μέρα με τη μέρα. Επαγγελματικά, προσωπικά, ψυχολογικά. Κανείς, μα πραγματικά κανείς, δεν έχει μείνει ανεπηρέαστος από αυτή τη κατάσταση.
Πλούσιος ή φτωχός, προνομιούχος ή μη, νέος ή γέρος. Η ζωή όπως την ξέρουμε μπήκε στην αναμονή, πάγωσαν τα όποια νέα σχέδια και απλά 9 μήνες τώρα η κατάσταση θυμίζει παράλληλη πραγματικότητα με τους πολίτες να ακολουθούν τις οδηγίες του κάθε κράτους όσο πιο πιστά μπορεί ή θέλει ο καθένας.
Το πραγματικά λυπηρό είναι ότι κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει όλο αυτό και τι επιφυλάσσει το μέλλον. Το ελπιδοφόρο είναι ότι είμαστε υγιείς και εμείς και οι άνθρωποι που αγαπάμε και ξυπνάμε μια ακόμη μέρα που η συνέχεια της καθορίζεται από τις επιλογές μας. Δεν έχει θέση πια εδώ η αυτολύπηση ή η απαισιοδοξία.
Ξέρουμε πια τη κατάσταση. Την βιώνουμε κάθε μέρα. Αυτό που δεν πρέπει να αφήσουμε τον εαυτό μας να ξεχάσει, είναι ότι κάτω από τη μάσκα υπάρχει ακόμα η φωνή μας και το χαμόγελο μας. Θα έρθουν καλύτερες μέρες. Και θα είμαστε όλοι εκεί να τις ζήσουμε μαζί. Πιο δυνατοί, πιο συγκροτημένοι, πιο σίγουροι.
Συγγραφέας: Βάλια Πατατανέ, Ψυχολόγος