Σε τέτοιες ώρες που η κοινωνική επιρροή είναι παρούσα και έντονη, θα ήταν σκόπιμο να επιχειρήσουμε να διαχωρίσουμε τη δική μας σκέψη και δράση όσο γίνεται από αυτή του συνόλου και ταυτόχρονα να προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε μια διαφορετική αντίληψη, στάση και συμπεριφορά, λιγότερο συναισθηματική και περισσότερο ορθολογική.
Οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουμε πολλές φορές την πεποίθηση πως ορίζουμε πλήρως τις σκέψεις και τη συμπεριφορά μας. Η πραγματικότητα όμως καταδεικνύει διαφορετικά πράγματα. Σε στιγμές κοινωνικού πανικού, όπως αυτή που ζούμε σήμερα αποδεικνύεται πώς τελικά η σκέψη μας και η συμπεριφορά μας τροποποιείται και αλλάζει σημαντικά ερχόμενοι σε επαφή με πληροφορίες, με απόψεις των γύρω μας και του περιβάλλοντός μας.
Όντας μέλη μιας κοινωνίας λαμβάνουμε ερεθίσματα από το περιβάλλον μας, στο πώς να δρούμε, να αντιδρούμε και να συμπεριφερόμαστε. Όταν οι άνθρωποι ερχόμαστε σε επαφή με πλήθος πληροφοριών για θέματα που έχουμε ελλιπή ή μηδαμινή προηγούμενη γνώση εύκολα συσπειρωνόμαστε και υιοθετούμε συνήθως και από ανασφάλεια την επικρατούσα γνώμη και συμπεριφορά της κοινωνικής ομάδας της οποίας ανήκουμε. Εφόσον αυτό κάνουν όλοι οι άλλοι αυτό πιθανόν είναι το “σωστό”.
Η εξελικτική μας πορεία σαν ανθρώπινο είδος καταδεικνύει πως ένας τρόπος επιβίωσης είναι μέσα από την σύγκλιση στην συλλογική γνώση και λογική. Και λέγοντας συλλογική γνώση ονομάζουμε τη γνώση που πηγάζει και είναι επικρατέστερη εκείνη τη στιγμή στην κοινωνία. Αυτό ήταν κάποτε πολύ βοηθητικό στην εξέλιξη και στην επιβίωση των ανθρώπων σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητα και απειλή.
Διαβάστε σχετικά: Πώς επηρεάζει τις σχέσεις μας η θεωρία της κοινωνικής ανταλλαγής;
Οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουμε κληρονομήσει τέτοιες προσαρμοστικές συμπεριφορές που με διαφορετικό τρόπο τις υιοθετούμε έως σήμερα. Όταν οι απόψεις μας είναι αβέβαιες και οι γνώσεις μας λιγοστές, όταν νιώθουμε απειλή, όπως συμβαίνει στην κατάσταση που έχει προκύψει σήμερα λόγω του ιού, σπεύδουμε να υιοθετήσουμε τις απόψεις και τη συμπεριφορά της πλειοψηφίας. Με άλλα λόγια χρησιμοποιούμε τις δράσεις των άλλων ως κατευθυντήριες γραμμές και ως μια «νοητική συντόμευση» στην ερμηνεία της πραγματικότητας.
Έτσι πιάνουμε τον εαυτό μας να τρέχει στα σούπερ μάρκετ, να μαζεύει πλήθος άχρηστων φαρμάκων, να αναζητά μάσκες προφύλαξης, χωρίς να γνωρίζει τη χρήση τους. Όλα αυτά βέβαια δεν είναι δικές μας ιδέες. Βλέπουμε τι κάνουν οι άλλοι και με άλλα λόγια συμπεριφερόμαστε κι εμείς όμοια.
Όμως όλο αυτό λειτουργεί τελικά προστατευτικά και προς όφελος μας; Υιοθετώντας τη λογική και την κρίση της ομάδας η οποία είναι συναισθηματικά φορτισμένη, καταργούμε την δική μας σκέψη και τη δική μας κρίση. Επιπλέον συμβάλουμε στην ομαδική πόλωση ενισχύοντας τον κοινωνικό πανικό.
Σε τέτοιες ώρες που η κοινωνική επιρροή είναι παρούσα και έντονη, θα ήταν σκόπιμο να επιχειρήσουμε να διαχωρίσουμε τη δική μας σκέψη και δράση όσο γίνεται από αυτή του συνόλου και ταυτόχρονα να προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε μια διαφορετική αντίληψη, στάση και συμπεριφορά, λιγότερο συναισθηματική και περισσότερο ορθολογική.
