Μέσα σε μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων που καταρρίπτουν τις νόρμες της ζωής του 21ου αιώνα, όπως την ήξερε ο κόσμος μέχρι σήμερα, οι γονείς παλεύουν να βρουν έναν τρόπο για να εργαστούν ενώ ταυτόχρονα να βρίσκουν ποιοτικό χρόνο για τα παιδιά τους.
Η Νερίντα Μπράουνλι και ο σύζυγός της έχουν τρία παιδιά κάτω των τριών ετών. Όταν τους είπαν να αρχίσουν να δουλεύουν από το σπίτι, το ζευγάρι έκανε μια σοβαρή συζήτηση με την νταντά, για το αν ένιωθε άνετα να συνεχίζει να κρατάει τα δίδυμα οκτώ μηνών και τον γιο τους δύο ετών.
Συμφώνησαν να περιορίσουν την επαφή τους με ανθρώπους εκτός των δύο οικογενειών, να τεθούν σε αυτοαπομόνωση, να εφαρμόσουν τους κανόνες προσεκτικής προσωπικής υγιεινής, ενώ η νταντά να πηγαίνει σπίτι τους με το αυτοκίνητο της. Φρόντιζε τα παιδιά για καιρό, οπότε ήταν μια ασφαλής επιλογή για την οικογένεια. Παρ’ όλα αυτά, μετά από μια ημέρα η νταντά τους έστειλε μήνυμα για να τους ανακοινώσει ότι παραιτείται.
Η μητέρα, η οποία εργάζεται σε μια διεθνή μη κερδοσκοπική οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ανέφερε ότι η νταντά είχε παρακολουθήσει τις ειδήσεις και ήταν πολύ αγχωμένη. Κατανοώ απόλυτα την απόφασή της. Μάλλον δεν της πήγαινε η καρδιά να μου το πει πρόσωπο με πρόσωπο. Η οικογένεια σκέφτηκε να την πάρει τηλέφωνο και να της πει ότι θα συνεχίσει να την πληρώνει, ελπίζοντας ότι θα επιστρέψει μόλις νιώσει ότι είναι ασφαλές γι’ αυτήν. Ωστόσο, στο μεταξύ, κρίθηκε αναγκαίο να βρει έναν άλλο τρόπο για την φύλαξη των παιδιών.
Διαβάστε σχετικά: Κορωνοϊός: ο ρόλος του γονιού στην ψυχοσυναισθηματική στήριξη του παιδιού - έφηβου
Οι γονείς και όσοι ασχολούνται με την φύλαξη παιδιών αντιμετωπίζουν αυτό το δίλημμα σε πολλές χώρες, ειδικά τώρα που σε πολλές από αυτές έχουν κλείσει τα σχολεία. Πολλοί γονείς απλά δεν έχουν τη δυνατότητα να μείνουν σπίτι λόγω εργασίας. Υπάρχει όμως η απορία αν μπορούν να ζητήσουν από άλλους ανθρώπους να φυλάξουν τα παιδιά τους, σε μία περίοδο που γίνονται προσπάθειες για τον περιορισμό της μετάδοσης του ιού.
Μέσα σε μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων που καταρρίπτουν τις νόρμες της ζωής του 21ου αιώνα, όπως την ήξερε ο κόσμος μέχρι σήμερα, οι γονείς παλεύουν να βρουν έναν τρόπο για να εργαστούν, ενώ όσοι ασχολούνται με την φύλαξη παιδιών έρχονται αντιμέτωποι με το ερώτημα αν μπορούν να ασκούν το επάγγελμά τους με ασφάλεια ή αν είναι σε θέση να αντέξουν οικονομικά σε περίπτωση που σταματήσουν να εργάζονται.
Η φύλαξη παιδιών είναι ένας ανοργάνωτος τομέας εργασίας, όπου οι γονείς προσπαθούν απλά να βρουν μία οποιαδήποτε λύση για να καλύψουν τις ανάγκες τους, ενώ όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με την φύλαξη παιδιών ζουν μέσα στην ανασφάλεια, τόσο σχετικά με τις οικονομικές τους απολαβές, όσο και σχετικά με την ανάθεση της φροντίδας των παιδιών τους σε κάποιον άλλον. Ακόμα και οι παιδικοί σταθμοί που είναι ανοικτοί ή που θα τεθούν ξανά σε λειτουργία, είναι μία επιλογή υψηλού ρίσκου.
Μία τεράστια αναταραχή, όπως μια πανδημία, μπορεί να επιφέρει την καταστροφή σε μια ακμαία επιχείρηση που μέχρι τώρα λειτουργούσε καλά. Οι συνέπειες των επισφαλών συμφωνιών των γονιών για την φύλαξη των παιδιών τους μπορεί να είναι καταστροφικές.
Η Μάσλογκ, η οποία είναι επαγγελματίας νταντά εδώ και δεκαοχτώ χρόνια αναφέρει δεν το έχουμε αντιμετωπίσει ξανά αυτό. Δεν υπάρχει κάποιο σύστημα ή διάταξη που να μας υποδεικνύει τι να κάνουμε.
Η Τζέσικα, δουλεύει σε έναν παιδικό σταθμό στο Φέρφιλντ, μία κωμόπολη στο Κονέκτικατ των Η.Π.Α. Η επιχείρηση είναι ανοιχτή και δέχεται ακόμα παιδιά. Την Δευτέρα πήρε ρεπό, αλλά κλήθηκε να παρουσιαστεί την Τρίτη για εργασία, αλλιώς ρίσκαρε να μην πληρωθεί. Αναφέρει την προηγούμενη βδομάδα ένιωθα λίγο πιο άνετα να δουλέψω. Όμως, τώρα είμαι πολύ επιφυλακτική. Τελικά αποφάσισε να σταματήσει.
Η φύλαξη παιδιών είναι μια πρακτική εργασία. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική απόσταση με τα μικρά παιδιά και τα νήπια. Η Τζέσικα σημειώνει όταν ταΐζω το παιδί, αγγίζω όλο το περιεχόμενο του κουτιού του μεσημεριανού του. Ανησυχεί για την ευαισθησία της απέναντι στον ιό. Προσθέτει πολλοί από τους γονείς εργάζονται στο κέντρο της Νέας Υόρκης και μετακινούνται με το μετρό. Κάποιοι μάλιστα στο παρελθόν είχαν φέρει τα παιδιά τους στον παιδικό σταθμό, ενώ ήταν άρρωστα.
Όμως, ανησυχεί και για τα δικά της παιδιά και τους γονείς της. Ζει μαζί με τους εικοσάχρονους γιους της, οι οποίοι διατηρούν πιστά τα μέτρα της κοινωνικής απόστασης. Δεν θα ήθελε να μολύνει κάποιον από το οικογενειακό της περιβάλλον.
Περίπου οι μισοί γονείς έχουν σταματήσει να στέλνουν τα παιδιά τους στον παιδικό σταθμό όπου εργάζεται η Τζέσικα, ωστόσο παραμένει ανοιχτός. Επειδή είναι δύσκολο για τους παιδικούς σταθμούς να είναι κερδοφόροι, πιστεύει πως οι εργοδότες της αναγκάζονται να κρατάνε τον σταθμό ανοιχτό, ώστε να αποφύγουν να προβούν σε επιστροφή χρημάτων στους πελάτες τους. Αναρωτιέται: Ποιο είναι το σωστό για μένα αλλά και για τους άλλους;
Εν τω μεταξύ, η Κάλι Μάθενι θα προτιμούσε να έμενε ανοιχτός ο παιδικός σταθμός στον οποίο εργάζεται, επειδή είναι η μοναδική πηγή εσόδων της. Όμως, από την στιγμή που το τοπικό σχολείο έκλεισε, ο παιδικός σταθμός της Εκκλησίας που βρίσκεται ακριβώς δίπλα, έκλεισε επίσης.
Η Μάθενι, η οποία έχει ένα δίχρονο γιο, εξακολουθεί να φροντίζει ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Όμως, η οικογένεια της καλείται να τα βγάλει πέρα, ως επί το πλείστον, με τον μισθό που παίρνει ο άντρας της, δουλεύοντας ωρομίσθιος στο τοπικό εργοστάσιο. Η Μάθενι δηλώνει ότι το εισόδημά τους δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες τους.
Η Όντρει Τόντα, μια γυναικολόγος από την Καλιφόρνια, βασίζεται στον παιδικό σταθμό της φαρμακευτικής εταιρείας που εργάζεται ο άντρας της για την φύλαξη των δύο παιδιών τους, όσο εκείνοι εργάζονται. Ωστόσο, ο παιδικός σταθμός έκλεισε στις 17 Μαρτίου και ούτε εκείνη ούτε ο άνδρας της μπορούν να εργαστούν από το σπίτι. Η εναλλακτική τους λύση ήταν πάντα οι γονείς της.
Όπως αναφέρει όμως οι γονείς μου είναι εβδομήντα ετών και προσπαθώ να τους προστατέψω. Ο ιός είναι πιο θανατηφόρος για τους ηλικιωμένους μεταξύ εβδομήντα και ογδόντα ετών.
Οι γονείς αναφέρουν ότι τα σχέδιά τους αλλάζουν συνεχώς, καθώς προκύπτουν νέες εξελίξεις. Στις 16 Μαρτίου, το Σαν Φρανσίσκο ανακοίνωσε πως όλοι οι πολίτες που ζουν εκεί θα πρέπει να παραμένουν σπίτια τους και να βγαίνουν έξω μόνο εφόσον είναι απολύτως αναγκαίο.
Διαβάστε σχετικά: Πώς ενημερώνουμε τα παιδιά για τον κορωνοϊό;
Μέχρι τώρα οι γονείς έχουν ανακαλύψει ότι η προσαρμοστικότητα είναι η βασική ικανότητα που χρειάζονται. Η Μπράουνλι και ο σύζυγος της σκέφτηκαν να φροντίζουν τα παιδιά για τρεις ώρες ο καθένας εναλλάξ, ωστόσο το σχέδιο τους κατέρρευσε από την πρώτη κιόλας μέρα. Τώρα προσπαθεί να δουλεύει για τρεις ώρες το πρωί, άλλες τέσσερις ώρες, από τις οκτώ το απόγευμα έως τα μεσάνυχτα και στο ενδιάμεσο να στριμώχνει και κάποιες άλλες, πιο απλές δουλειές.
Συνειδητοποιεί πως είναι μία από τις τυχερές μητέρες. Οι εργοδότες της αντιλαμβάνονται την δυσκολία της κατάστασής της και με ορισμένες αναπροσαρμογές μπορεί να εργάζεται από το σπίτι. Έχουν ένα υπόγειο όπου μπορούν να παίζουν τα παιδιά και επειδή βρίσκονται τόσο η ίδια όσο και ο σύζυγός της στο σπίτι, μπορούν εύκολα να προσέχουν τα παιδιά εναλλάξ. Ωστόσο, η κατάσταση είναι ακόμη σε εξέλιξη.
Δηλώνει δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο και το βρίσκω αδύνατο να μιλάω στο τηλέφωνο με πελάτες, ενώ ταυτόχρονα παίζω μαζί με τα παιδιά μου. Όμως, δεν γίνεται να ανταποκριθώ εύκολα σε όλες τις δουλειές. Ορισμένα πράγματα θα πρέπει να γίνουν αργότερα.
Πηγή: time.com
Απόδοση: Γεωργία Κατσιβέλη – Κοινωνιολόγος
Επιμέλεια: Πετρίνα Αχυριάτη, Μεταφράστρια, MA in Translation
