Οι άνθρωποι από την φύση μας δεν είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε σε εγκλεισμό. Ο εγκλεισμός αντιτίθεται και στο κοινωνικό και στο βιολογικό μας κομμάτι.
Σε ψυχολογικό επίπεδο ο εγκλεισμός λειτουργεί σαν έλλειψη αέρα-οξυγόνου. Το οξυγόνο σχετίζεται άμεσα με τη ζωή. Δυστυχώς δε ζούμε όλοι σε σπίτια με κήπους και αυλές ούτε όλοι σε απλόχωρα διαμερίσματα με μεγάλα μπαλκόνια, οπότε η κατάσταση εκεί, μοιάζει περισσότερο ασφυκτική. Όμως και σε τέτοια να ζούσαμε, το μόνο που θα βοηθούσε θα ήταν να παρατείνουμε λιγάκι το χρόνο ανοχής και αντοχής.
Επίσης οι άνθρωποι όντας κοινωνικά όντα, αντιλαμβανόμαστε τη ζωή σχετιζόμενοι με άλλους ανθρώπους. Ακόμη και σε δύσκολες ώρες, όπως σε ώρες πολέμου, οι κοινωνικές συναθροίσεις ήταν αυτές που κρατούσαν ακμαία την ψυχολογία του πληθυσμού. Το μοίρασμα των σκέψεων, της αγωνίας του πόνου, καθώς και η εκτόνωση μέσω της διασκέδασης και επαφής με τους άλλους, μετρίαζαν κατά πολύ το βάρος της κατάστασης. Αντίθετα, η συγκεκριμένη συνθήκη επιβάλει κοινωνική απομόνωση.
Επιπλέον, η αντίληψη του χρόνου, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις δραστηριότητες μας. Το ίδιο όμως και η ταυτότητα μας, η απάντηση δηλαδή στο ερώτημα «ποιος είμαι» προσδιορίζεται από αυτά που κάνουμε καθημερινά, από την εργασία μας, από τα χόμπι μας, από τις διαδρομές μας, από τις επιλογές μας, από όλες τις επιμέρους δραστηριότητες μας.
Διαβάστε σχετικά: Πόσο επικίνδυνος είναι τελικά ο κορωνοϊός για την…ψυχική μας υγεία;
Έξω από όλα αυτά, ο χρόνος μετρά διαφορετικά, οι μέρες είναι ίδιες, το νόημα της ζωής μας προσωρινά χάνεται, η ταυτότητα μας κλονίζεται. Ο ελεύθερος χρόνος φαντάζει χαοτικός. Όλη αυτή η ανατροπή της καθημερινότητας, καθώς και η διαχείριση της, δεν είναι καθόλου εύκολη για τον ψυχισμό μας.
Η παραμονή στο σπίτι, επίσης, αποτελεί και θα αποτελέσει, μια μεγάλη πρόκληση και δοκιμασία των σχέσεων μας που υφίστανται κάτω από την ίδια στέγη, οικογενειακών, συντροφικών, παιδιών με γονείς, γονιών με παιδιά. Πολλοί άνθρωποι ίσως θα προβληματιστούμε, για το κατά πόσο μπορούμε να μένουμε με αυτούς που τελικά συγκατοικούμε και για πόσο συνεχόμενο διάστημα αντέχουμε ή τελικά ανεχόμαστε να μοιραζόμαστε τον ίδιο χώρο.
Πολύ πιθανόν επίσης να επαναξιολογήσουμε, το πόσο σημαντικές και ουσιαστικές είναι οι υφιστάμενες σχέσεις μας ή κατά πόσο αυτές οι σχέσεις είναι συνήθειας ρουτίνας, συμβιβασμών ή βολέματος.
Το παρήγορο και ελπιδοφόρο κομμάτι αυτής της πρωτόγνωρης εμπειρία, που ζούμε σήμερα, είναι, πως ενδέχεται μπορεί να δημιουργήσει, μια ακούσια όμως αφυπνιστική συνθήκη, ώστε να σκεφτούμε: Πως θα επιθυμούσαμε πραγματικά να είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα; Τι θα θέλαμε ουσιαστικά να κάνουμε για μας τους ίδιους; Τι θα θέλαμε να αλλάξουμε; Πως θα θέλαμε να ζήσουμε;
Και τελικά, ποιες από τις πραγματικές μας ανάγκες και επιθυμίες έχουμε αφήσει σε εκκρεμότητα έχοντας πάντοτε την ψευδαίσθηση πως έχουμε περιθώριο και χρόνο μπροστά μας;
