Νικολία Ζωμένου

Επιστροφή στη νέα «κανονικότητα»

Επιστροφή στη νέα «κανονικότητα»

Νικολία Ζωμένου
γυναίκα ανοίγει το μαγαζί της μετά την επιστροφή στη νέα «κανονικότητα
Image credit: Ketut Subiyanto / pexels.com

Χρειαζόμαστε χρόνο για να ξεμουδιάσουμε, να βρούμε τα πατήματά μας και τους ρυθμούς μας. Να συνηθίσουμε στη νέα κανονικότητα και να αρχίσουμε να ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας και όλα όσα μας έχουν λείψει. Ο χρόνος είναι πάντα σύμμαχος της προσαρμογής.


Η στιγμή που όλοι περιμέναμε εδώ και πολλούς μήνες, έφτασε. Μέρα με τη μέρα, αρχίζουμε να βρίσκουμε τους ρυθμούς μας και να γυρνάμε σε μία μορφή «κανονικότητας». Σταδιακά, γίνεται άρση των αυστηρών περιορισμών και ανακτούμε κάποιες μορφές ελευθερίας που έχουμε στερηθεί για μεγάλο διάστημα. Ξεκινήσαμε με lockdown 3 εβδομάδων και 6 μήνες αργότερα παλεύουμε να κατακτήσουμε κάποιες περισσότερες ελευθερίες κινήσεων, εργασίας, διασκέδασης, χαλάρωσης, εκπαίδευσης, εκγύμνασης, αναψυχής…

Έχει περάσει μεγάλο διάστημα ατέρμονης αναμονής, βουτηγμένης στη βίωση περιορισμένων, επαναλαμβανόμενων κινήσεων, συνοδευόμενων από συναισθήματα ανίας, εκνευρισμού, άγχους, μελαγχολίας, φόβου, μοναξιάς…H κούραση είναι μεγάλη, η υπομονή εξαντλείται και θέλουμε πίσω τη ζωή μας.

Να βρούμε τους ρυθμούς μας και τις συνήθειές μας. Πράγματα που κάποτε ήταν απλώς η «ρουτίνα» μας. Που κάναμε αυτοματοποιημένα ή που μπορεί και να απορρίπταμε πιο εύκολα σαν πρόταση, γιατί απλώς είχαμε την επιλογή ή τη δυνατότητα να τα κάνουμε όποτε θέλουμε.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να ξεφύγουμε, να χαλαρώσουμε, να ξεσκάσουμε, τα ταξιδέψουμε, να διασκεδάσουμε…Υπάρχει μια παρατεταμένη ψυχική επιβάρυνση πολλών μηνών που χρειάζεται μια βαλβίδα απελευθέρωσης. Δεν είναι μόνο η σωματική κόπωση που ζητά ανάπαυση. Είναι και η ψυχική εξάντληση που απαιτεί την ξεκούραση και μάλιστα επειδή την έχει στερηθεί για μεγάλο διάστημα, την απαιτεί «μαζικά».

Σκεφτείτε έναν άνθρωπο που έχει μείνει νηστικός για μισή μέρα. Η αίσθηση της πείνας είναι μεγάλη και για να αισθανθεί κορεσμό θα καταναλώσει πολύ μεγαλύτερη ποσότητα φαγητού στο επόμενο γεύμα του. Αν μείνει νηστικός για 2 μέρες ή και περισσότερες; Θα θέλει αχόρταγα να καταναλώσει τα πάντα.

Κι αυτό ισχύει σαν νόμος στη ζωή γενικά. Ό, τι έχεις στερηθεί το ζητάς διακαώς. Κι όσο μεγαλύτερη είναι η έλλειψή του, τόσο πιο υπερβολικά θα αποζητάς να καλύψεις αυτήν την ανάγκη. Ανάγκη αποδοχής, επιβεβαίωσης, αγάπης...κ.λπ. Κάπως έτσι λειτουργούμε, εν μέρει, με την άρση των περιορισμών. Κάποιοι, με υπερβολή θέλουμε να αναπληρώσουμε για όσα στερηθήκαμε.

Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές ανάγκες, ανάλογα με την ηλικία του, το περιβαλλοντικό πλαίσιο και τα δεδομένα ζωής που είχε (συνθήκες, σχέδια) προ Κορωνοϊού, αλλά και έχοντας αναδιαπραγματευτεί/αναθεωρήσει για κάποια πράγματα πλέον. Συνεπώς διαφορετικός θα είναι και ο προσανατολισμός του στα πράγματα που θέλει να κάνει άμεσα.


Διαβάστε σχετικά: Επιστροφή στην κανονικότητα και οι επιπτώσεις του κορωνοϊού


Παρατηρείται μια ακόρεστη ανάγκη να τα γευτούμε όλα, να κάνουμε «μαζεμένα» ό, τι δεν μπορούσαμε τόσον καιρό. Να ζήσουμε όλη μας τη ζωή, τώρα. Υπάρχει ανυπομονησία, ελπίδα, αισιοδοξία, χαρά. Υπάρχουν όμως κι άλλα συναισθήματα που βιώνουμε παράλληλα με τον ενθουσιασμό μας.

Είναι πολύ φυσιολογικό κι αναμενόμενο να αισθανόμαστε και φόβο, άγχος, σύγχυση, δισταγμό, αμφιβολία…Ένα «μούδιασμα». Σαν να μην ξέρουμε πώς να δράσουμε και τι να κάνουμε. Τόσον καιρό περιμέναμε να μας δοθούν πίσω οι δυνατότητες που είχαμε, οι ευκαιρίες, οι επιλογές. Η ελευθερία μας. Να μπορούμε να αποφασίζουμε τι θα κάνουμε, πότε, πού, με ποιους και υπό ποιες συνθήκες. Εμείς. Κι όχι το κράτος.

Και τώρα που δειλά-δειλά μας επιστρέφεται η ελευθερία μας, τι να την κάνουμε; Πώς να τη διαχειριστούμε σωστά; Πώς να την αξιοποιήσουμε και να μην τη σπαταλήσουμε;

Αντιλαμβάνομαι ότι για κάποιους η επιστροφή στην «κανονικότητα» φέρνει αρκετή πίεση και υποχρεώσεις. Ενώ σε πολλούς υπήρχε έντονα το σκεπτικό Δεν έχω τι να κάνω, πώς να περάσω το χρόνο μου…Δεν κάνω τίποτα… Και ήταν εντάξει το να μην κάνεις τίποτα, δεδομένων των συνθηκών, τώρα το πρέπει να κάνεις πολλά πράγματα που έχουν μείνει πίσω και μάλιστα μαζεμένα, φέρνει άγχος.

Τώρα δεν είναι εντάξει το να μην κάνεις τίποτα. Τώρα πρέπει να χαίρεσαι, πρέπει να βρεις/συνεχίσεις τη δουλειά, πρέπει να διασκεδάσεις, τώρα που μπορείς πρέπει να κάνεις όσα περισσότερα γίνεται…Ακούγεται πιεστικό. Ειδικά σε ό, τι αφορά το κομμάτι του συναισθήματος. Δεν υπάρχει πρέπει εκεί. Συναισθήματα που «πρέπει» ή «δεν πρέπει» να νιώθεις. Πολλές φορές υπάρχει αμφιθυμία μέσα μας. Ένα μιξ συναισθημάτων για μια κατάσταση. Είναι πολύ ανθρώπινο και συχνό φαινόμενο σε διάφορες φάσεις της ζωής μας.

Είναι εντάξει να αισθανόμαστε μπερδεμένοι, φοβισμένοι, αγανακτισμένοι, αγχωμένοι, αποπροσανατολισμένοι ή εκτός «τόπου και χρόνου». Ξαναβρίσκουμε τους ρυθμούς μας, σε μια καθημερινότητα που θυμίζει την «παλιά μας ζωή», αλλά ταυτόχρονα δεν είναι. Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς τα ίδια ούτε οι συνθήκες ζωής ούτε κι εμείς είμαστε οι ίδιοι. Αλλάξαμε.

Και θέλω να πιστεύω ότι για όλους μας, ανεξάρτητα με τις όποιες συνέπειες μπορεί να είχαν οι αλλεπάλληλοι περιορισμοί σε προσωπικό και ψυχικό επίπεδο, υπήρξε και κάποιο όφελος εν τέλει. Κάτι κερδίσαμε όλοι μας, κάτι συνειδητοποιήσαμε, κάτι μάθαμε, κάτι αλλάξαμε προς το καλύτερο.

Χρειαζόμαστε χρόνο για να ξεμουδιάσουμε, να βρούμε τα πατήματά μας και τους ρυθμούς μας. Να συνηθίσουμε στη νέα κανονικότητα και να αρχίσουμε να ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας και όλα όσα μας έχουν λείψει. Ο χρόνος είναι πάντα σύμμαχος της προσαρμογής.


*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας* 

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...