banner2
banner2
thumb

Κόρες που δεν έχουν αγαπηθεί από τις μητέρες τους: 7 κοινά Τραύματα

- Καταθέσεις Ψυχής
1 Οκτωβρίου 2017

Η έλλειψη αυτοπεποίθησης και η ανικανότητα για εμπιστοσύνη, είναι μόνο η αρχή σε ένα ταξίδι επίγνωσης των λαθών που έχουν φορτωθεί οι ενήλικες κόρες από τις μητέρες τους.


Η ιστορία κάθε γυναίκας είναι διαφορετική, όμως ίσως το μεγαλύτερο κοινό σημείο είναι η ανακάλυψη ότι κάθε μια από αυτές δεν είναι μόνη, ότι δεν είναι τα μόνα κορίτσια ή γυναίκες που είχαν μητέρες που δεν μπορούν ή που δεν θέλουν να τις αγαπήσουν. Τα ταμπού σχετικά με την «αποδοκιμασία» των μητέρων και οι μύθοι της μητρότητας που παρουσιάζουν όλες τις μητέρες ως στοργικές, εξυπηρετούν στην απομόνωση των θυγατέρων που δεν αγαπήθηκαν. Αυτή η ανακάλυψη ελαφρύνει κάπως τον πόνο και το βάρος αλλά δεν τα εξαφανίζει τελείως.

Τα στοιχεία που ακολουθούν σχετικά με το τι μπορεί να συμβεί σε μία κόρη που μεγαλώνει χωρίς την αγάπη και την υποστήριξη της μητέρας της, προκύπτουν από ανεπίσημα στοιχεία και όχι από επιστημονική έρευνα και δεν θεωρούνται πλήρη. Επαναλαμβάνω ότι δεν γράφω ως ψυχολόγος ή θεραπεύτρια αλλά ως συνταξιδιώτισσα.

Ο λόγος που αυτές οι πληγές είναι κοινές, εξηγείται διεξοδικά από την θεωρία προσκόλλησης που πρώτος ανέπτυξε ο John Bowlby και μετά εξελίχθηκε από τις έρευνες των Mary Ainsworth, Mary Main και πολλών άλλων.

Κατά την βρεφική και παιδική ηλικία, η κόρη έχει μια πρώτη εικόνα του εαυτού της στον καθρέφτη που είναι το πρόσωπο της μητέρας της. Αν η μητέρα της είναι στοργική και ανταποκρίνεται στις ανάγκες της, το βρέφος αναπτύσσει ασφαλή προσκόλληση και μαθαίνει ότι η μητέρα της την αγαπάει και ότι η ίδια είναι άξια αγάπης.

Αυτή η αίσθηση ότι είναι αξιαγάπητη, άξια τρυφερότητας και προσοχής, ότι την βλέπει και την ακούει η μητέρα της, αποτελεί τον θεμέλιο λίθο επάνω στον οποίο το παιδί χτίζει την πρώτη αίσθηση του εαυτού του και παρέχει την ενέργεια για την ανάπτυξή του.

Η κόρη μιας άστοργης μητέρας, η οποία είναι συναισθηματικά απόμακρη, συγκρατημένη, ασυνεπής ή ακόμη και υπερβολικά αυστηρή ή σκληρή, μαθαίνει διαφορετικά τον κόσμο και τον εαυτό της. Φυσικά, το βασικό πρόβλημα είναι κατά πόσο εξαρτάται το βρέφος από την μητέρα του για φροντίδα και επιβίωση καθώς και η φύση του περιορισμένου κόσμου της.

Το αποτέλεσμα είναι η ανασφαλής προσκόλληση, που χαρακτηρίζεται είτε ως «αμφιθυμική» (το παιδί δεν γνωρίζει αν θα εμφανιστεί η καλή μαμά ή η κακή μαμά) ή  ως «αποφευκτική» (η κόρη χρειάζεται την αγάπη της μητέρας της αλλά φοβάται τις συνέπειες αν την ζητήσει).

Η αμφιθυμική προσκόλληση διδάσκει στο παιδί ότι ο κόσμος των σχέσεων είναι αναξιόπιστος και η αποφευκτική προσκόλληση θέτει τις βάσεις για μια φοβερή σύγκρουση μεταξύ των αναγκών του κοριτσιού για την αγάπη της μητέρας της και για την προστασία από την συναισθηματική ή φυσική κακομεταχείριση από την μητέρα της.

Οι πρώτοι δεσμοί διαμορφώνουν τα εσωτερικά μας πρότυπα ή τις πνευματικές αναπαραστάσεις των τρόπων που λειτουργούν οι σχέσεις στον κόσμο. Χωρίς θεραπεία ή παρέμβαση, αυτές οι πνευματικές αναπαραστάσεις τείνουν να μένουν σχετικά σταθερές.

Το κύριο σημείο είναι ότι η ανάγκη μιας κόρης για την αγάπη της μητέρας της είναι αρχέγονη κινητήρια δύναμη και αυτή η ανάγκη δεν εξαφανίζεται με την μη διαθεσιμότητα της μητέρας αλλά συνυπάρχει με την φοβερή και καταστροφική συνειδητοποίηση ότι το μοναδικό πρόσωπο που υποτίθεται ότι σε αγαπάει χωρίς όρους, δεν το κάνει. Ο αγώνας για την αντιμετώπιση και την επούλωση αυτού του τραύματος είναι τεράστιος. Επηρεάζει πολλά, αν όχι όλα τα μέρη του εαυτού, ιδιαίτερα στον χώρο των σχέσεων.

Οι έρευνες έδειξαν ότι οι πρώτοι παιδικοί δεσμοί προέβλεπαν σε εξαιρετικά υψηλό βαθμό τις ερωτικές σχέσεις με τους ενήλικους καθώς και τις φιλίες. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι τα πιο κοινά τραύματα είναι αυτά που έχει υποστεί ο εαυτός μας στην περιοχή της συναισθηματικής σύνδεσης. 

Το νόημα της αντιμετώπισης αυτών των τραυμάτων δεν είναι να θρηνήσουμε γι’αυτά ή να σηκώσουμε απεγνωσμένα τα χέρια ψηλά εξαιτίας του ό,τι μας δόθηκε από τη μητρική αγάπη αλλά να τα συνειδητοποιήσουμε. Η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα για την θεραπεία μιας κόρης που δεν αγαπήθηκε. Πολύ συχνά απλά αποδεχόμαστε αυτές τις συμπεριφορές χωρίς να γνωρίζουμε από πού προέρχονται.


Διαβάστε σχετικά: Η αναζήτηση της γυναικείας ταυτότητας στη σχέση μητέρας – κόρης


1. Έλλειψη αυτοπεποίθησης

Η γυναίκα που δεν αγαπήθηκε ως παιδί, δεν γνωρίζει ότι είναι άξια της αγάπης και της προσοχής και μπορεί να μεγάλωσε με το αίσθημα ότι αγνοείται ή ότι δεν την ακούν ή ότι την κριτικάρουν παντού. Η φωνή μέσα στο κεφάλι της είναι αυτή της μητέρας της που της λέει τι δεν είναι: έξυπνη, όμορφη, ευγενική, στοργική, αξιόλογη.

Αυτή η εσωτερικευμένη μητρική φωνή θα συνεχίζει να υπονομεύει τα επιτεύγματα και τα ταλέντα της, εκτός κι αν υπάρξει κάποια παρέμβαση. Οι κόρες κάποιες φορές μιλούν για το συναίσθημα ότι «κοροϊδεύουν τον κόσμο» και εκφράζουν τον φόβο ότι θα τις «ανακαλύψουν» όταν θα πετύχουν τους στόχους τους. 

2. Έλλειψη εμπιστοσύνης

Μια γυναίκα εκμυστηρεύεται: Πάντα αναρωτιέμαι γιατί κάποιος να θέλει να γίνει φίλος μου. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ αν υπάρχουν κάποια κρυφά κίνητρα και έμαθα στην θεραπεία ότι αυτό έχει να κάνει με την μητέρα μου. Αυτά τα θέματα εμπιστοσύνης πηγάζουν από την αίσθηση ότι οι σχέσεις είναι θεμελιωδώς αναξιόπιστες και επηρεάζουν και τις φιλικές και τις αισθηματικές σχέσεις.

Όπως αναφέρουν οι ψυχολόγοι στις έρευνές τους, η αμφιθυμικά προσκολλημένη κόρη χρειάζεται συνεχή επιβεβαίωση ότι είναι εγγυημένη η εμπιστοσύνη. Για την ακρίβεια, αυτοί οι άνθρωποι βίωσαν ότι η αγάπη περιλαμβάνει εμμονή, επιθυμία για ανταπόδοση και ένωση, συναισθηματικά ύψη και βάθη και ακραία σεξουαλική έλξη και ζήλια. Η εμπιστοσύνη και η ανικανότητα να τεθούν όρια συνδέονται στενά.

3. Δυσκολία στην τοποθέτηση ορίων

Πολλές γυναίκες που παγιδεύτηκαν μεταξύ της ανάγκης για την προσοχή της μητέρας τους και την απουσία αυτής της προσοχής, αναφέρουν ότι προσπαθούν συνεχώς να ευχαριστήσουν τους άλλους στις ενήλικες σχέσεις τους. Ή ότι είναι ανίκανες να βάλουν τα όρια που απαιτούνται προκείμενου να έχουν υγιείς και συναισθηματικά ικανοποιητικές σχέσεις.

Πολλές κόρες αναφέρουν προβλήματα στις φιλίες τους με γυναίκες που περιπλέκονται λόγω θεμάτων εμπιστοσύνης (Πώς ξέρω ότι είναι πραγματικά φίλη μου;), προβλήματα με την αδυναμία τους να πουν «όχι» (Με κάποιο τρόπο καταλήγω πάντα να γίνομαι χαλάκι, να κάνω πάρα πολλά και να αισθάνομαι χρησιμοποιημένη ή απογοητευμένη στο τέλος) ή θέλουν μια τόσο έντονη σχέση που το άλλο άτομο αποτραβιέται.

Οι κόρες με ανασφαλή προσκόλληση συχνά καταλήγουν να δημιουργούν σενάρια όπου οι σχέσεις τους ποτέ δεν είναι όπως πρέπει αλλά κατά κάποιο τρόπο είναι είτε πολύ «ζεστές» ή πολύ «κρύες».

Αυτό ισχύει συχνά και στις ερωτικές σχέσεις. Έρευνες ψυχολόγων βοήθησαν ώστε να διαχωριστούν όσες έχουν αποφευκτική προσκόλληση σε δύο κατηγορίες, στις «φοβισμένες» και στις «απορριπτικές». Και οι δύο αποφεύγουν τις στενές σχέσεις αλλά για διαφορετικούς  λόγους. Αυτές που «φοβούνται» επιζητούν ενεργά τις στενές σχέσεις αλλά φοβούνται την οικειότητα σε όλα τα επίπεδα, οπότε είναι εξαιρετικά ευάλωτες και τείνουν στην προσκόλληση και στην εξάρτηση.

Οι «απορριπτικές» είναι αμυντικές και αποστασιοποιημένες, είναι πιο ξεκάθαρο ότι αποφεύγουν τους άλλους. Δυστυχώς και οι δύο τύποι δυσκολεύονται να βρουν το είδος της συναισθηματικής σύνδεσης που θα τους έφερνε πιο κοντά στην επούλωση του τραύματος.

4. Δυσκολία να δούμε τον εαυτό μας με ακρίβεια

Μία γυναίκα μοιράζεται αυτό που έμαθε τελικά κατά την θεραπεία: Όταν ήμουν παιδί η μητέρα μου με περιόριζε εστιάζοντας πάντα στα ελαττώματά μου και ποτέ στις επιτυχίες μου. Μετά το πανεπιστήμιο εργάστηκα σε πολλές δουλειές αλλά σε όλες οι προϊστάμενοί μου διαμαρτύρονταν ότι δεν προσπαθούσα αρκετά για να εξελιχθώ. Αυτό οφείλεται κατά πολύ στην εσωτερίκευση όλων όσων άκουγε μεγαλώνοντας.

Αυτές οι παραμορφώσεις της εικόνας του εαυτού, μπορεί να εκτείνονται σε κάθε τομέα συμπεριλαμβανομένης και της εμφάνισής. (Εγώ προσωπικά σκάλισα φωτογραφίες από την εφηβεία μου, ψάχνοντας για το κορίτσι που η μητέρα μου αποκαλούσε «χοντρή». Επίσης με αποκαλούσε «απωθητική», κάτι που δυστυχώς δεν είναι τόσο εύκολο να επιβεβαιώσεις ή να αμφισβητήσεις σε μια φωτογραφία. Αυτό πήρε χρόνια.)

Άλλες κόρες αναφέρουν ότι αισθάνονται έκπληξη όταν επιτυγχάνουν σε κάτι και ότι διστάζουν να προσπαθήσουν κάτι καινούριο ώστε να μειώσουν την πιθανότητα αποτυχίας. Αυτό δεν είναι απλά θέμα χαμηλής αυτοεκτίμησης αλλά κάτι πιο βαθύ.

5. Η απομάκρυνση σαν προκαθορισμένη στάση

Η έλλειψη εμπιστοσύνης ή το αίσθημα του φόβου μερικές φορές κάνει την κόρη που δεν αγαπήθηκε να μαζεύεται αμυντικά ώστε να αποφύγει να πληγωθεί από μια κακή σχέση παρά να βρει το κίνητρο για μια πιθανώς σταθερή σχέση και γεμάτη αγάπη. Αυτές οι γυναίκες επιφανειακά μπορεί να συμπεριφέρονται σαν να θέλουν να είναι σε σχέση αλλά σε βαθύτερο, λιγότερο συνειδητό επίπεδο, το κίνητρό τους είναι η απομάκρυνση.

Δυστυχώς, η αποφυγή -που πυροδοτεί ο φόβος, η έλλειψη εμπιστοσύνης ή κάτι άλλο- αποτρέπει ενεργά την κόρη που δεν αγαπήθηκε να βρει το είδος των σχέσεων αγάπης και υποστήριξης που πάντα επιδιώκει. 


Διαβάστε σχετικά: Πώς είναι να μεγαλώνεις με μία μητέρα ψυχικά ασθενή;


6. Υπερβολική ευαισθησία

Η γυναίκα που δεν αγαπήθηκε ως παιδί, μπορεί να είναι ευαίσθητη σε προσβολές, πραγματικές και φανταστικές. Ένα τυχαίο σχόλιο μπορεί να της θυμίζει τις παιδικές της εμπειρίες χωρίς καν να το συνειδητοποιεί η ίδια. Έπρεπε να εστιάσω έντονα στις αντιδράσεις μου ή για να το θέσω καλύτερα στις υπερβολικές αντιδράσεις μου, λέει μια γυναίκα γύρω στα σαράντα.

Μερικές φορές, μπερδεύω ένα πείραγμα με κάτι άλλο και φτάνω στο σημείο να ανησυχώ μέχρι θανάτου μέχρι που συνέρχομαι και συνειδητοποιώ ότι το άτομο δεν εννοούσε τίποτε μ’ αυτό. Έχοντας μια μητέρα που δεν της έδειχνε αγάπη, σημαίνει επίσης ότι οι κόρες αυτές συχνά δυσκολεύονται να διαχειριστούν τα συναισθήματα τους, τείνουν να αναλύουν υπερβολικά και να σκέφτονται τα ίδια και τα ίδια.

7. Αναπαράγοντας τον δεσμό με την μητέρα, στις σχέσεις

Δυστυχώς, τείνει να μας ελκύει αυτό που γνωρίζουμε, εκείνες οι καταστάσεις που ενώ τελικά μας κάνουν δυστυχισμένους, παρόλα αυτά είναι «βολικές» γιατί μας είναι οικείες. Ενώ τα άτομα που έχουν ασφαλή προσκόλληση βγαίνουν στον κόσμο αναζητώντας άτομα που έχουν παρόμοιες ιστορίες προσκόλλησης, ατυχώς το ίδιο κάνουν και εκείνα που έχουν αμφιθυμική και αποφευκτική προσκόλληση.

Αυτό μερικές φορές έχει σαν αποτέλεσμα την ακούσια αναπαραγωγή της σχέσης με τη μητέρα. Το σίγουρο είναι ότι παντρεύτηκα τη μητέρα μου, λέει μια γυναίκα, επιφανειακά ήταν εντελώς διαφορετικός από τη μητέρα μου αλλά τελικά μου φερόταν με πολύ παρόμοιο τρόπο, η ίδια τραμπάλα του να μην ξέρω πώς θα μου φερθεί. Όπως η μητέρα μου, ήταν κι αυτός πότε αδιάφορος και πότε περιποιητικός, φοβερά επικριτικός ή αόριστα υποστηρικτικός. Κατέληξε να πάρει διαζύγιο και από τον σύζυγο και από την μητέρα της.

Έχοντας υπόψιν τα παραπάνω, η ημέρα που η κόρη θα καταγράψει τις πληγές της είναι η πρώτη ημέρα της επούλωσης και του ταξιδιού της προς την αυτογνωσία και δυνατότητα να υπερβεί το τραύμα. Ας δεσμευθούμε λοιπόν προς την επούλωση και σε όλα τα αύριο!


Έφη Μεσιτίδου
Πηγή: psychologytoday.com

Συγγραφέας: Peg Streep
Απόδοση: Έφη Μεσιτίδου

*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*

2. banner diafhmishs mypsychologist koino

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Παρακολούθηση σχολίων
Ειδοποίηση για
20 Σχόλια
Νεότερο
Το πιο παλιό Περισσότεροι ψήφοι
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια
Ανώνυμος
3 μήνες πριν

Είμαι 65 ετών. Στις πιο τραυματικές μου εμπειρίες εντάσσεται η σχέση μου με τη μητέρα μου. Ήταν σκληρή, ακραία ψυχρή και εξαιρετικά απαξιωτική, με διέκοπτε, όταν τολμούσα να μιλήσω, με θεωρούσε άσχημη και χαζή και μου το έλεγε συνεχώς. Η πολύ καλή επίδοση στις σπουδές και στη δουλειά μου, που κατακτήθηκε με πολλή αφοσίωση και προσπάθεια, με έκαναν να καταλάβω πως είχε άδικο, ως προς τον δεύτερο χαρακτηρισμό. Δυσκολεύτηκα περισσότερο να απαγκιστρωθώ από τον πρώτο: αισθανόμουν “απωθητική” και ντρεπόμουν σε υπερβολικό βαθμό να εκδηλωθώ. Δέθηκα με πολύ τρυφερούς δεσμούς με τον σύζυγο και την κόρη μου, ήθελα να δώσω και να πάρω συναισθήματα, κάτι που έγινε με το παραπάνω. Αναπολώντας το παρελθόν, δεν με πονάει μόνο ο τόσο κακός ρόλος της μητέρας μου, αλλά, πολύ περισσότερο, το γεγονός πως υπήρξα πολύ υποτακτική απέναντί της, απέφευγα τη ρήξη μαζί της και τη σύγκρουση, ακόμα και ως ενήλικη.

Ανώνυμος
1 χρόνο πριν

Ειμαι 50 ετων.Σε σενα την 21χρονη φοιτητρια θα σου πω οτι μπορεις να ξςφυγεις και να μην διστασεις να κανεις παιδια αν τα αγαπας.Θα βρεις το δρομο, να σπουδασεις [εγω τωρα παω σε σχολη],να βγεις να δουλεψεις και οι φωνες της θα σβησουν σιγα σιγα.Σου μιλαω ως τετοια κορη και εγω.Και κατι τελευταιο΄οτι δεν λυεται ΚΟΠΤΕΤΑΙ

Ανώνυμος
2 χρόνια πριν

[quote=Ανώνυμος]Υπηρξα το δευτερο παιδι μιας τριμελους οικογενειας το οποιο οπως μου αποκαλυψε η μητερα μου ηταν ανεπυθιμητο ,απο την ιδια.Εκανε πολες προσπαθειες να με ριξει οταν ανακαλυψε την εγκυμοσυνη της στον 4 μηνα, προχωρημενο πια και φυσικα για να ζω σημαινει οτι απετυχε. Ευτυχως τα πρωτα 7 χρονια της ζωης μου μεγαλωσα με τη καλη μου γιαγια ,καθως οι γονεις μου ηταν στη γερμανια. 7 ετων με παρεδωσαν μαζι με τη ενα χρονο μεγαλυτερη αδερφη μου στους γονεις μου. Τα λογια ειναι φτωχα να περιγραψουν την κακοτητα και την σκληροτητα αυτης της γυναικας. Ανεξελεγκτη και πισω απο τις πορτες τις κλειστες του σπιτιου εβγαλε ολη την κακια της με ξυλο και βρισιες. Μεγαλωνοντας συνεχισε το ιδιο με οποιο τροπο λεκτικο μπορουσε. Εκανε οτι περνουσε απο το χερι της να φερνει δυστυχια και πονο. Τελικα εφυγα πολλα χιλιομετρα μακρια της , εφτιαξα τη ζωη μου και μια μερα της ανακοινωσα τηλεφωνικα οτι δεν υπαρχει λογος να υφυσταται ενα λαθος της ,οπως ισχυριζοταν οτι ημουν.Της ειπα οτι αυτο το λαθος ειμαστε αρκετα μεγαλοι και σημερα θα το διορθωσω εγω. Στα 45 μου της εκοψα την καλημερα και τη διαβεβαιωσα οτι σε αυτη τη ζωη, οσο εξαρταται απο εμενα δεν θα ξανοσυναντηθουμε ΠΟΤΕ , τελειωσαμε. Ηρεμησα και γλυτωσα. Τοξικες , αχρηστες και ανουσιες σχεσεις , με τους γενητορες , που μας φορτωσε η μοιρα. Εκοψα καθε επαφη με ολους , τους συγγενεις και ζω σαν να φυτρωσα. Τελεια, σπουδαζω , μολις τελειωσα το μεταπτυχιακο μου και ονειρευομαι τις παρακατω σπουδες μου, ζω με αγαπη με το συζυγο μου , εχω την καλη μου δουλιτσα και τελεια σχεση με τη μοναδικη μου κορη.
Υπαρχει ζωη μετα τους γονεις και τα καθε λογης τοξικα σογια μας, και μαλιστα πολυ καλυτερη. Πρεπει απλα να τολμησουμε , να δουμε το κακο που μας κανουν και να φυγουμε μακρια.
Το μονο που με απασχολει πια ειναι πως θα γινει να μην την συναντησω στην αλλη ζωη και τιποτε αλλο. Οι γονεις δεν ειναι τιποτε αλλο παρα ενα μεσον δια του οποιου εχομαστε στη ζωη, δεν χρειαζεται τοση θεοποιηση. Όταν οι σχεσεις δεν πανε παρακατω , απλα τις κοβουμε οριστικα…η ζωη ειναι δωρο και δεν πρεπει να το χαραμιζουμε στο βωμο καμιας κακιας.[/quote] Στεκομαι στην φραση : Ηρεμησα και γλυτωσα. Αυτό μού συνεβη, οταν σε πολύ προχωρημενη ηλικια πια εφυγε απο την ζωή. ΄Ενιωσα οτι ξαλάφρωσα απο ενα βαρος που με βασάνιζε, οτι λευτερώθηκα. Δεν την εκλαψα. Ουτε ενα δακρυ δεν εχυσα και επειδή εως το τελος δεν μου ζητησε εστω μια ψευτικη συγνώμη, μιαν δικαιολογία κι ας μην την πίστευε μεσα της, της ειπα την τελευταία φορά που την ειδα, πως οσο ζω δεν θα την συγχωρήσω ποτέ γιια το κακό που μού έκανε. Ηταν μια σχεση μαζι της που μού δηλητηρίαζε την ζωή, με όποιον τρόπο εύρισκε να το κανει. Τοξική, ζηλόφθονη μάννα, ανελέητα κακή, που εξαιτίας της δεν επιθύμησα ποτέ να αποκτήσω παιδί, απο φόβο μην τυχόν και τής μοιάσω και γίνει δυστυχισμένο, οπως υπήρξα μαζί της εγώ.

Ανώνυμος
2 χρόνια πριν

[quote=Ανώνυμος]Σεβομαι αυτο που διαβασα αν και οι Κορες μπορει να μην εχουν αγαπηθει απο τους πατεραδες τους και οχι επο την μανα τους! Συνηθως απων ειναι ο πατερας! Φυσικα αυτο εξαρταται και απο τον χαρακτηρα που εχει η καθε μανα και ο καθε πατερας. (Σοφο αρθρο παντως)[/quote] Ο πατερας μπορεί να μην ξερει ακριβώς πως να φερθεί, ενεκα του γεγονότος οτι δεν γνωρισε ο ιδιος πατερα (ηταν ορφανός) και η μαννα του, εχοντας πολλά παιδιά, δεν τού εδωσε την δέουσα προσοχή, καθώς μεγάλωνε. Ειναι η περίπτωση η δική μου, του πατέρα μου, που ο ιδιος, οταν η μαννα μου μού φερόταν απάνθρωπα και απαξιωτικά, τής επαιρνε το μερος, λέγοντας, οτι με δερνει για να γινω καλός ανθρωπος !!!!!!! Η μάννα μου στα γεραματα της διαγνωστηκε ως διπολική. Νωριτερα σε ηλικια, οταν της ελεγα να επισκεφτεί η ιδια ψυχίατρο με διαβολοστελνε, λεγοντας οτι εγω εχω αναγκη ψυχιατρου και οχι αυτή.

Ανώνυμος
2 χρόνια πριν

Ήμασταν μικρά με μικρότερη αδερφή μου οι γονείς μας άφηναν γιαγιά παππού κ έφευγαν χρόνια εξωτερικό κάποια στιγμή ήρθαν μας πήραν κ ενώ ακόμα δημοτικό πηγαίναμε νοιωσαμε να μας ξεχωρίζουν χρησιμοποιούν τσακωμούς.τους συχνά πυκνά ξύλο έπαινοι κ προσβολές στις δυσκολίες πολλές λίγο τους ένοιαζε για μας κ όταν γυρίσαμε πίσω Ελλάδα κατηγορούσε μητέρα μας γιαγιά γιατί θέλαμε να είμαστε μαζι παππούδες μας ενώ βοηθισαν πολύ για μας τελικά όταν τελείωσα γυμνάσιο έφυγα κ ακόμα ζητωκραυγαζουν ότι δεν είναι υποχρεωμένοι μας στηρίξουν σε καμία δυσκολία μας πάντα οι αποδοκιμασίες κ συγκρίσεις με ξένα άτομα να μας κάνουν νιώθουμε σκουπίδια …κ φωνές πολλές ότι θυμαμαι

Ανώνυμος
2 χρόνια πριν

Ειμαι μια κορη που εχει πολλα απο αυτα τα χαρακτηριστικα αλλα δε θα ελεγα οτι η μαμα μου δε με αγαπουσε…αλλα το ακριβως αντιθετο..ηταν υπερπροστατευτικη. Θα μπορουσε να ειχε η ιδια μια μαμα που δεν την αγαπησε κ παρα τη υπερπροστασια να μου περασε με την εικονα που ειχε γιατην ιδια το μηνυμα οτι θα με πληγωσουν, δεν ειμαι αρκετη κλπ

Ανώνυμος
2 χρόνια πριν

Το κερασάκι στην τούρτα όμως ήταν όταν ήμουν 8 χρονών η μητέρα μου έκανε ακόμα μια κορούλλα την οποία και έδωσε για υιοθεσία.
Μετά απο τόσα χρόνια, εγώ με την αδερφή μου έχουμε τις καλύτερες σχέσεις. Και αυτή άφαντή.
Δεν θα την κακοχαρακτηρίσω, το μόνο που έχω να πω είναι ότι περιμένω τον τροχό να γυρίσει.

Ανώνυμος
2 χρόνια πριν

Είμαι 24 πλέον, Ζούσα επί 16 χρόνια με την μητέρα μου. Μια γυναίκα που την ένοιαζε μόνο η εξωτερική της εμφάνιση και να βγένει κάθε μέρα και με διαφορετικό άντρα, μου έφερε στο σπίτι άντρα ο οποίος έπερνε ναρκωτικά, κάποιον άλλον ο οποίος ήταν βαποράκι, και έναν ο οποίος στα 6 μου χρόνια με κακοποιούσε σεξουαλικά μπροστά στα μάτια της, χωρίς να πει λέξη. Ως συνήθως έλειπε απο το σπίτι, και εγώ να μένω χωρίς φαγητό και κάποιες φορές και χωρίς νερό και ρεύμα αφού ποτέ δεν πλήρωνε του λογαριασμούς της. Ψυχολόγικος πόλεμος καθημερινά και να μου κακοχαρακτηρίζει τον πατέρα μου και την γυναίκα του, ο οποίος έκανε ότι μπορούσε για να με πάρει απο την μάνα μου αλλά χώρις αποτέλεσμα αφού μου έκανε πόλεμο ότι αν φύγω θα πεθάνει, ο μόνος λόγος ήταν για να μην χάσει την διατροφή.

Ανώνυμος
3 χρόνια πριν

δεν ξερω αν ανηκω σε αυτες τις κατηγοριες ευχαριστω παντως …

Ανώνυμος
3 χρόνια πριν

δεν το πιστευω

Ανώνυμος
4 χρόνια πριν

Είμαι 21 χρόνων. Φοιτήτρια. Πριν διαβάσω αυτό το άρθρο, έλεγα στον εαυτό μου ότι όλα όσα σκεφτόμουν και ένιωθα ήταν υπερβολες..τελικά νιώθουν και άλλοι άνθρωποι τα ίδια με εμενα. Δεν πήρα ποτε μου την αγάπη που ήθελα και νόμιζα ότι πρέπει να πάρω.. Πάντα ζήλευα ( με την καλή έννοια) τη σχέση που είχαν οι φίλες μου με τις μητέρες τους και θυμάμαι ότι πάντα έλεγα ότι θα αποφύγω να κάνω παιδί γιατί φοβάμαι τη πιθανοτητα να γίνω σαν τη δίκη μου μητέρα. Χαίρομαι που βλέπω ότι υπάρχουν ανθρωποι που μπόρεσαν να ξεφύγουν από αυτό..λυπάμαι εγώ δεν θα το καταφέρω μάλλον ποτε γιατί μάλλον έχουν γίνει μέρος του εαυτού μου τα λόγια της..δεν το κανείς σωστά αυτό, Δεν μπορείς,είσαι αχάριστη,χαζη, ασχημη, κομπλεξική..θα σε διώξω να δω τι θα τρως και πως θα ζεις και πολλά πολλά αλλά..

Ανώνυμος
5 χρόνια πριν

Υπηρξα το δευτερο παιδι μιας τριμελους οικογενειας το οποιο οπως μου αποκαλυψε η μητερα μου ηταν ανεπυθιμητο ,απο την ιδια.Εκανε πολες προσπαθειες να με ριξει οταν ανακαλυψε την εγκυμοσυνη της στον 4 μηνα, προχωρημενο πια και φυσικα για να ζω σημαινει οτι απετυχε. Ευτυχως τα πρωτα 7 χρονια της ζωης μου μεγαλωσα με τη καλη μου γιαγια ,καθως οι γονεις μου ηταν στη γερμανια. 7 ετων με παρεδωσαν μαζι με τη ενα χρονο μεγαλυτερη αδερφη μου στους γονεις μου. Τα λογια ειναι φτωχα να περιγραψουν την κακοτητα και την σκληροτητα αυτης της γυναικας. Ανεξελεγκτη και πισω απο τις πορτες τις κλειστες του σπιτιου εβγαλε ολη την κακια της με ξυλο και βρισιες. Μεγαλωνοντας συνεχισε το ιδιο με οποιο τροπο λεκτικο μπορουσε. Εκανε οτι περνουσε απο το χερι της να φερνει δυστυχια και πονο. Τελικα εφυγα πολλα χιλιομετρα μακρια της , εφτιαξα τη ζωη μου και μια μερα της ανακοινωσα τηλεφωνικα οτι δεν υπαρχει λογος να υφυσταται ενα λαθος της ,οπως ισχυριζοταν οτι ημουν.Της ειπα οτι αυτο το λαθος ειμαστε αρκετα μεγαλοι και σημερα θα το διορθωσω εγω. Στα 45 μου της εκοψα την καλημερα και τη διαβεβαιωσα οτι σε αυτη τη ζωη, οσο εξαρταται απο εμενα δεν θα ξανοσυναντηθουμε ΠΟΤΕ , τελειωσαμε. Ηρεμησα και γλυτωσα. Τοξικες , αχρηστες και ανουσιες σχεσεις , με τους γενητορες , που μας φορτωσε η μοιρα. Εκοψα καθε επαφη με ολους , τους συγγενεις και ζω σαν να φυτρωσα. Τελεια, σπουδαζω , μολις τελειωσα το μεταπτυχιακο μου και ονειρευομαι τις παρακατω σπουδες μου, ζω με αγαπη με το συζυγο μου , εχω την καλη μου δουλιτσα και τελεια σχεση με τη μοναδικη μου κορη.
Υπαρχει ζωη μετα τους γονεις και τα καθε λογης τοξικα σογια μας, και μαλιστα πολυ καλυτερη. Πρεπει απλα να τολμησουμε , να δουμε το κακο που μας κανουν και να φυγουμε μακρια.
Το μονο που με απασχολει πια ειναι πως θα γινει να μην την συναντησω στην αλλη ζωη και τιποτε αλλο. Οι γονεις δεν ειναι τιποτε αλλο παρα ενα μεσον δια του οποιου εχομαστε στη ζωη, δεν χρειαζεται τοση θεοποιηση. Όταν οι σχεσεις δεν πανε παρακατω , απλα τις κοβουμε οριστικα…η ζωη ειναι δωρο και δεν πρεπει να το χαραμιζουμε στο βωμο καμιας κακιας.

Ανώνυμος
6 χρόνια πριν

Είμαι 46 χρονών έπειτα απο ένα (αποτυχημένο γάμο και γνωριμιας μαζί) διάρκειας 26 χρονών και μετά από ψυχοθεραπεία 6 μηνών να συνειδητοποιησω ότι ποτέ δεν ήμουν ο εαυτός μου αλλά η εσωτερική φωνή της μητέρας μου. Έχω δύο κόρες η μία 19 χρόνων φοιτήτρια και η άλλη 16 ετών. Έκανα το λάθος λόγω δουλειάς (στρατιωτικός) να είναι η μητέρα μου στο σπίτι αρκετές ώρες και μέρες χωρίς να παραμελω τα παιδιά μου υπέρ της εργασίας. Το αποτέλεσμα είναι η μεγαλύτερη κόρη μου να νοιώθει θυμό για μενα που στην τρυφερή της ηλικία ήταν η αθεραπευτη ναρκισσος γιαγιά της. Τότε είχα την πεποίθηση ότι κάποιος δικός μου άνθρωπος φροντιζε τα παιδιά μου. Ο σύζυγος ελάχιστα ασχολουταν με τα παιδιά γιατί ειχε τα δικά του ελληνικά στερεότυπα. Τελικά η ασφάλεια που ένιωθα τότε για την φροντίδα των παιδιών μου γύρισε με διπλάσια δύναμη στο παρόν σε ανασφάλεια και αγωνία. Δεν στεναχωριεμαι που η κόρη μου νοιώθει θυμό για μενα στεναχωριεμαι αν θα ξεπεράσει τα τραύματα της παιδικής ηλικίας της. Το μόνο που θέλω είναι να γίνει ευτυχισμένη σε όλους τους τομείς της ζωής της όπως ορίζει η ίδια την ευτυχία και όχι όπως της έμαθα εγώ ή τα κοινωνικά στερεότυπα. Άλλωστε είμαι παράδειγμα προς αποφυγήν. Τα παραπάνω της τα έχω πει και της ίδιας. Όταν μου είπε ” δεν θα αφήσω τα παιδιά μου να τα μεγαλώσεις εσύ θα τα μεγαλώσω μόνη μου” δεν θυμωσα της ευχηθηκα και το εννοούσα μέσα από την καρδιά μου να το καταφέρει. Εύχομαι να είναι πάντα ευτυχισμένη και ας είναι θυμωμένη. Συμβουλευω τις νέες μητέρες να βγάλουν από το σπίτι τις μητέρες τους από το σπίτι γιατί όταν θα καταλάβουν πόσο κακό κάνουν θα είναι πολύ αργά.

Ανώνυμος
6 χρόνια πριν

[quote=Ανώνυμος]Dimitra
θα συμφωνησω με ολους σας.Εδω και παρα πολλα χρονια η μεγαλη μου επιθυμια ειναι να αλλαξω το τηλεφωνο μου για να μη μπορει να με βρει ποτε ξανα η μητερα μου. Το καλυτερο σεναριο θα ηταν να αλλαξω και ηπειρο. Απο τοτε που εγινα και η ιδια μητερα ευτυχως σε αγορι τη μισησα ακομα περισσοτερο. Τωρα που εχω γινει 43 ετων καθε μερα με τη σκεψη οτι εζησα μαζι της 26 απαισια χρονια με κανει να αναρωτιεμαι πως τα καταφερα. Σπουδασα εφτασα ακομα και στο επιπεδο διδακτορικου, αγαπησα τον αντρα που παντρευτηκα και εκανα μαζι του οικογενεια και το πιο σημαντικο πηρα ενα χαρτη της Ελλαδος και εβαλα μια κουκιδα αποφασιζοντας να απομακρυνθω 500 χιλιομετρα μακρια της και να αρχισω τη ζωη μου εκει. Ολα εγιναν με πολυ πολυ κοπο με πολλα κλαματα αγωνιες και αγχη που θα με συντροφευουν για παντα. Δεν παραπονιεμαι ομως τα καταφερα και επεζησα το ιδιο να κανετε ολες εσεις που το εχετε περασει. Η ζωη μπορει να μας χαμογελασει ακομα και αν τα πρωτα μας χαμογελα δεν ηταν αυτα που θα θελαμε![/quote]ΜΠΡΑΒΟ ΔΗΜΗΤΡΑ! Τα ίδια αισθάνομαι κι εγώ, που, παρά τις σπουδές μου και την επαγγελματική καταξίωση, δεν κατάφερα,ωστόσο, να κάνω τη δική μου οικογένεια & ακόμη νιώθω δέσμια των αρνητικών συναισθημάτων μου

Ανώνυμος
6 χρόνια πριν

Χαίρομαι που βλέπω επιτέλους μεταφρασμένο ένα από τα πολλά άρθρα που κοπιάζω να διαβάζω στα αγγλικά. Πιστεύω ότι έχουμε τεράστια ανάγκη από τέτοιου είδους πληροφόρηση εδώ στην Ελλάδα. Προσωπικά μου έχει κάνει πάρα πολύ καλό η μελέτη παρόμοιων άρθρων στα αγγλικά και βελτίωσε πολύ την ψυχική μου υγεία. Αποενοχοποιήθηκα, πήρα σοβαρές απαντήσεις και προχώρησα σε αποφάσεις ζωής. Σας ευχαριστώ πολύ για τον κόπο σας. Περιμένω με ανυπομονησία πότε επιτέλους θα ασχοληθούν και στην Ελλάδα οι ειδικοί με το θέμα των ναρκισσιστών και αρπακτικών ανθρώπων και πότε επιτέλους θα εμφανιστούν παρόμοια blog και ιστοσελίδες να μοιραζόμαστε τον πόνο μας!

Ανώνυμος
6 χρόνια πριν

PM ….να ξερετε οτι στον ψυχολογο ΜΙΛΑΜΕ… που σημαινει οτι πολλες φορες αυτα που λεμε τα λεμε πρωτη φορα δυνατα αρα πρωτη φορα τα ακουμε! …Και οταν ξεκινας και λες πραγματα και καταστασεις και αληθειες αντιλαμβανεσαι ποσο ασχημα φερθηκαν καποιοι σε σενα και ειναι λογικο πως την επομενη φορα που θα τους συναντησεις θα εισαι επιθετικη. Σπαβνια οι ψυχολογοι θα παρουν ενεργα μερος και θα στρεψουν καποιον εναντιων καποιου αλλου. Οταν ξεκινησα να πηγαινωστην ψυχολογο και να μιλαω για τη μανα μου καθε φορα εφευγα πιο θυμωμενη για εκεινη..κ ταυτοχρονα πιο ανακουφισμενη στην ψυχη μου.

Ανώνυμος
6 χρόνια πριν

ΕΙΜΑΙ 54 ΧΡΟΝΩΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΙΑΣ ΚΟΡΗΣ 25 ΧΡΟΝΩΝ. ΝΟΙΩΘΩ ΟΤΙ ΕΔΩΣΑ ΑΓΑΠΗ ΣΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ , ΠΡΟΛΑΜΒΑΝΑ ΚΑΘΕ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗ , ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΧΟΛΙΑΖΑ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ, ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΗΣ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ΣΕ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ. ΔΟΥΛΕΥΑ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΕΛΕΙΠΑ ΑΡΚΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ. Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ (ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΣΕ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗ) ΣΚΛΗΡΗ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΗ ,ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΩ- ΑΘΕΛΑ ΜΟΥ- ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΜΟΥ ΥΦΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΑΠΟ ΟΣΟ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ.ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΣΕ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΜΙΑ ΗΣΥΧΗ ΕΦΗΒΕΙΑ. ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΟΤΙ ΑΠΛΑ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΕ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΣΕ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΟΤΕ ΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΜΑΖΙ ΤΗΣ.ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ, ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ, ΔΕΝ ΜΕ ΚΟΙΤΑΕΙ ΚΑΝ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ, ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΛΕΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ.
ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΣΙΑΣΩ, ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΑΖΙ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΦΕ, ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΝΗΤΙΚΗ .
ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΟΥ, ΝΟΙΩΘΩ ΟΤΙ ΤΗΝ ΣΤΡΕΦΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΤΗΝ ΒΟΗΘΑΕΙ
ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ, ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΨΥΧΟΛΟΓΟ

Ανώνυμος
6 χρόνια πριν

Υπέροχο άρθρο και πέρα ως πέρα αληθινό!Μου έδωσε απαντήσεις σε χρόνια ερωτήματα!!!

Ανώνυμος
7 χρόνια πριν

Dimitra
θα συμφωνησω με ολους σας.Εδω και παρα πολλα χρονια η μεγαλη μου επιθυμια ειναι να αλλαξω το τηλεφωνο μου για να μη μπορει να με βρει ποτε ξανα η μητερα μου. Το καλυτερο σεναριο θα ηταν να αλλαξω και ηπειρο. Απο τοτε που εγινα και η ιδια μητερα ευτυχως σε αγορι τη μισησα ακομα περισσοτερο. Τωρα που εχω γινει 43 ετων καθε μερα με τη σκεψη οτι εζησα μαζι της 26 απαισια χρονια με κανει να αναρωτιεμαι πως τα καταφερα. Σπουδασα εφτασα ακομα και στο επιπεδο διδακτορικου, αγαπησα τον αντρα που παντρευτηκα και εκανα μαζι του οικογενεια και το πιο σημαντικο πηρα ενα χαρτη της Ελλαδος και εβαλα μια κουκιδα αποφασιζοντας να απομακρυνθω 500 χιλιομετρα μακρια της και να αρχισω τη ζωη μου εκει. Ολα εγιναν με πολυ πολυ κοπο με πολλα κλαματα αγωνιες και αγχη που θα με συντροφευουν για παντα. Δεν παραπονιεμαι ομως τα καταφερα και επεζησα το ιδιο να κανετε ολες εσεις που το εχετε περασει. Η ζωη μπορει να μας χαμογελασει ακομα και αν τα πρωτα μας χαμογελα δεν ηταν αυτα που θα θελαμε!

Ανώνυμος
7 χρόνια πριν

Υπέροχο άρθρο! Είναι παρήγορο να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σ αυτά που νιώθεις