psychologist-banner-2
thumb

Ένα μοναχικό ταξίδι: Ο αγώνας μου για να αντιμετωπίσω τη διάγνωση διπολικής διαταραχής του γιού μου

Έμεινα μόνη προσπαθώντας να πολεμήσω όχι μόνο γι’ αυτόν, αλλά και για τον εαυτό μου. Ρωτούσα τον εαυτό μου: «τι είδους μητέρα θα γυρίζε την πλάτη της στα παιδιά της;».


Τον Αύγουστο του 2014, μέσα στη νύχτα, χτύπησε το τηλέφωνο: Ο γιος μου δεν ανταποκρινόταν και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. Θυμάμαι ένα 30λεπτο ταξίδι στο νοσοκομείο, προσπαθώντας να φτάσω στο γιο μου, ήταν σαν να πέρασε μια αιωνιότητα. Δεν ήξερα τίποτα παρά μόνο αυτό που ο φίλος του είχε προσπαθήσει υστερικά να μου εξηγήσει στο τηλέφωνο.

Όταν έφτασα στο νοσοκομείο και με πήγαν στο δωμάτιό του, φάνηκε τόσο μικρός, περιβαλλόμενος από μια μηχανή και σωλήνες. Οι γιατροί δεν ήταν σίγουροι αν θα τα καταφέρει. Σε εκείνο το σημείο, ήταν ζωντανός επειδή το μηχάνημα ανέπνεε γι’ αυτόν. Δεν ήξεραν τι δόση είχε πάρει, μόνο ότι ήταν ένας συνδυασμός ενός θανάσιμου μίγματος. Ο φίλος του επαναλάμβανε ξανά και ξανά: «Προσπαθούσε να σταματήσει τις φωνές. Προσπάθησα να τον σταματήσω».

banner1

Ευτυχώς τα κατάφερε. Μετά από τρεις μέρες στο νοσοκομείο, στάλθηκε σε μια «μονάδα σταθεροποίησης» για να λάβει θεραπεία. Τρεις μέρες αργότερα, του έδωσαν εξιτήριο ώστε ο πατέρας του να τον πάει πίσω στο Σιάτλ για να του δοθεί η βοήθεια που χρειαζόταν. Αλλά αυτή η βοήθεια δεν ήρθε ποτέ. Αντί αυτού, έμεινε σε ένα μικρό διαμέρισμα με τη μητριά του, καπνίζοντας μαριχουάνα και σνιφάροντας κοκαΐνη με σφηνάκια βότκας. Μετά από δύο εβδομάδες, τον έβαλε σε αεροπλάνο και τον έστειλε πίσω στο σπίτι γιατί δεν ήθελε να την ενοχλεί.

Αμέσως έκλεισα ραντεβού με έναν ψυχίατρο, ο οποίος τον διέγνωσε με διπολική διαταραχή τύπου 1 (χαρακτηρίζεται από εναλλαγές επεισοδίων μανίας και φάσεων κατάθλιψης με μεσοδιαστήματα φυσιολογικής διάθεσης) και κοινωνικό άγχος. Είπε στον γιατρό ότι άκουσε φωνές και χρησιμοποίησε τα ναρκωτικά για να τις ηρεμήσει. Ρώτησα το γιατρό αν σκεφτόταν ότι αυτό θα μπορούσε να είναι και εθισμός, αλλά μου είπε όχι.

Έδωσα αγώνα για να διατηρήσει τη φαρμακευτική αγωγή και τον ενεθάρρυνα να βρει μία εργασία για να μπορέσει να φροντίζει τον εαυτό του, αλλά είπε ότι αισθανόταν «καλύτερα» και σταμάτησε να παίρνει τα φάρμακα. Μετά από δύο ακόμη νοσηλείες που διήρκησαν 2-3 ημέρες, του δόθηκε εξιτήριο με μια νέα ομάδα φαρμάκων που ήταν πολύ ακριβά. Ο αγώνας μου να τον κρατήσω σε αυτά τα φάρμακα δεν σταμάτησε ποτέ.

Μια νύχτα άκουσα ένα θόρυβο και ενστικτωδώς πήγα στο δωμάτιό του, όπου τον βρήκα να κρέμεται από τη ντουλάπα του με μια ζώνη. Τον κατέβασα για να βρω ότι εξακολουθούσε να αναπνέει. Τον είχα προλάβει εγκαίρως, αλλά αντιστεκόταν. Έπρεπε να τον συκγρατήσω μέχρι να φτάσει η βοήθεια. Αυτό οδήγησε σε άλλη νοσηλεία σε νοσοκομείο, η οποία διήρκεσε 11 ημέρες. Δεν υπήρχε παρακολούθηση, παρ’ όλο που του είχαν συνταγογραφηθεί περισσότερα φάρμακα που θα συνέχιζαν να μας επιβαρύνουν οικονομικά.

Αλλαγές Ζωής

Η σχέση μου με τον σύντροφό μου έληξε απότομα επειδή νόμιζε ότι έπρεπε να πράξω διαφορετικά. Αλλά ειλικρινά, δεν ήξερα καν τι έπρεπε να κάνω. Δεν είχα καμία ένδειξη για το πώς να διορθώσω αυτή την κατάσταση ή να την συγκρατήσω από το να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή μου. Συνέχισα, γιατί έπρεπε, αλλά η μοναχική μου πορεία, έγινε ακόμη πιο μοναχική. Φοβόμουν να αφήσω το σπίτι μου, παρά μόνο να πάω στη δουλειά μου. Φοβόμουν να κάνω μια σχέση. Είχα θεωρήσει ότι μοναδική επιλογή στη ζωή μου ήταν να είμαι μόνη μου, γιατί δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να σώσω τον γιο μου.

Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, ο γιος μου θα έκανε πολλές επισκέψεις στις μονάδες σταθεροποίησης. Αυτές πάντοτε οδηγούσαν στο ίδιο αποτέλεσμα: περίπου για ένα μήνα ήταν σταθερός και έπειτα θα σταματούσε τα φάρμακά του. Εκλιπαρούσα για βοήθεια, από τους γιατρούς, από τον ψυχίατρό του, από οποιονδήποτε που θα μπορούσε να βοηθήσει τον γιο μου.

Αλλά κανείς δεν ήταν σε θέση να βοηθήσει.

Πέρασα τα δυο αυτά χρόνια ξυπνώντας από κάθε ήχο, νιώθωντας σαν φυλακισμένη στο σπίτι μου. Ανησυχούσα ότι θα με βλάψει αν δεν του έδινα χρήματα. Έπεσα θύμα κλοπής πολλές φορέςαπό τον ίδιο και παρ’ όλο που κάλεσα την αστυνομία και τους είπα ότι το έγκλημα διαπράχθηκε από το γιο μου, τίποτα δεν προήλθε από αυτό. Συνέχισε να κλέβει από μένα και δεν έφευγε. Αν έφευγε, επέστρεφε όταν έφευγα για να κλέψει οτιδήποτε άλλο μπορούσε να βρει, αλλά ακόμα, η αστυνομία δεν έκανε τίποτα.

Η υγεία μου επηρεάστηκε σημαντικά. Ήμουν εξαντλημένη, αντιμετώπιζα προβλήματα με το έντερό μου και έχασα βάρος και ύπνο ενώ προσπαθούσα να διατηρήσω την καριέρα μου. Έχασα μέρες από τη δουλειά μου μέσα από τις προσπάθειές μου να βοηθήσω τον γιο μου και τις σχέσεις μου, καθώς αγωνίστηκα για να αντιμετωπίσω τις προκλήσεις που αντιμετώπιζε ο γιος μου.

Δεν είχα κανέναν να με βοηθήσει μέσα από αυτόν τον σκοτεινό, μοναχικό κόσμο. Παρακολουθούσα με φόβο, με βασανισμένη ψυχή, τον γιο μου να αυτοκαταστρέφεται μπροστά μου. Κλείδωνα τον εαυτό μου στην κρεβατοκάμαρά μου, αφού έκρυβα αιχμηρά αντικείμενα, ώστε να μην μπορεί να τα βρει. Οι προσπάθειές μου να τον απομακρύνω από το σπίτι απέτυχαν επειδή ήταν νοικιασμένο στο όνομά μου και ντρεπόμουν να πλησιάσω τον ιδιοκτήτη μου για να τον διώξει. Η αστυνομία δεν με βοηθούσε και οι ειδικοί ψυχικής υγείας μου έλεγαν ότι ήταν ντροπή που ήθελα να απομακρυνθώ από αυτόν, λέγοντάς μου ότι χρειάζεται οικογενειακή υποστήριξη. Έχανα τον εαυτό μου, παίρνοντας φάρμακα για να με βοηθήσουν ακόμη και να μείνω σε ισορροπία.

Προσπαθώντας να προχωρήσω μπροστά

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν όταν εμφανίστηκε ένας έμπορος ναρκωτικών στην πόρτα μου απειλώντας να σκοτώσει τον γιο μου και την οικογένειά του αν δεν πληρώσει. Επέλεξα να μετακομίσω μια ώρα μακριά, αρκετά κοντά για να είμαι στη δουλειά μου, αλλά αρκετά μακριά για να αισθάνομαι ασφαλής από αυτόν τον εφιάλτη. Αφήνοντας τον γιο μου άστεγο ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω σε εκείνο το σημείο, για να σώσω τον εαυτό μου. Συνέχισα να προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου πάλι, αν και ήμουν γεμάτη ενοχή.

Εκείνος μετακόμισε με την αδελφή του, η οποία αντιμετώπιζε εθισμό στα παυσίπονα μετά από χρόνια νεφροπάθειας. Πολύ σύντομα χτύπησε το τηλέφωνο. Η αδερφή του είχε καλέσει την αστυνομία, γνωρίζοντας ότι είχε ένα ένταλμα σε εκκρεμότητα και πήγε στη φυλακή τη νύχτα πριν την ημέρα των ευχαριστιών. Αισθάνθηκα ανακουφισμένη γνωρίζοντας ότι ήταν ασφαλής εκεί, αλλά παρ’ όλα αυτά πονούσα.

Βγήκε από τη φυλακή πριν από τα Χριστούγεννα με την υπόσχεση να πάει στους Ναρκομανείς Ανώνυμους αλλά ήξερα ότι δεν θα συνέβαινε ποτέ. Στη συνέχεια ήρθε μια άλλη μία τηλεφωνική κλήση. Το γλυκό μου αγόρι, που θα έδινε στον καθένα το πουκάμισό του, που αγάπησε τη μαμά του και είπε ότι ήθελε να γίνει καλύτερα, δεν μπορούσε να κρατήσει τη δουλειά του και πηγαινοερχόταν στο σπίτι της αδελφής του. Επιπλέον, είχε αποφασίσει ότι δεν είχε άλλη επιλογή παρά να κάνει ναρκωτικά. Είχε ληστέψει ένα παντωπολείο και κατηγορήθηκε για ληστεία πρώτου βαθμού, ένα κακούργημα.

Η καρδιά μου ράγισε στα νέα. Γέμισα ενοχή και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Δεν πίστευα ότι θα επιβιώσει στη φυλακή. Δεν ήταν «σκληρός», ήταν ένα αδύναμο αγόρι που δεν θα έβλαπτε κανέναν. Θα πέθαινε εκεί ή τουλάχιστον το πνεύμα του.

Ο δικαστής διέταξε να μεταφερθεί προς απεξάρτηση σε ένα μέρος περίπου μία ώρα μακριά. Ένα μέρος που, αν ήθελα να βρω ναρκωτικά, θα μπορούσα να πάω και να πάρω ό,τι ήθελα από τους κατοίκους, που υποτίθεται ότι ήταν σε ένα πρόγραμμα απεξάρτησης. Οι ιδιοκτήτες δεν έδιναν δεκάρα αν αυτοί οι κάτοικοι πετύχαιναν στην απεξάρτησή τους. Δεν προσέφεραν συναντήσεις, μόνο ένα τραπέζι μπιλιάρδου και μια τηλεόραση. Μετά από 30 ημέρες, οι κάτοικοι θα μπορούσαν να πάνε σε γιατρό για να λάβουν φάρμακα, αλλά πριν από αυτό, ήταν μόνοι τους. Έτσι, ο γιος μου, ο οποίος δεν έλαβε φάρμακα για τη διπολική του διαταραχή ή το άγχος του, περιβαλλόμενος από ανθρώπους που εμπορεύονταν τα φάρμακά τους, υποτροπίασε. Επέστρεψε στη φυλακή όταν βρέθηκε θετικός σε Seroquel και του επεβλήθη ποινή φυλάκισης για 30 ημέρες, μετά από τις οποίες θα επέστρεφε στην αποκατάσταση.

Συνεχίζοντας τον αγώνα

Εν τω μεταξύ, η υγεία μου είναι χάλια και οι σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους βρίσκονταν σε κίνδυνο επειδή δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω την κατάσταση. Πήγα να δω έναν ψυχίατρο για να προσπαθήσω να αναπτύξω καλύτερες μεθόδους αντιμετώπισης, ώστε να μπορούσα να βοηθήσω τον γιο μου χωρίς να διακυβεύσω τον εαυτό μου. Μου είπε ότι μεγάλωσε και μου είπε ότι έπρεπε να διακόψω τις επαφές μαζί του. Προσπαθούσε να δουλέψει μαζί μου, αλλά δεν δέχθηκα καμία υποστήριξη για το πώς να αντιμετωπίσω και να υποστηρίξω ένα ενήλικο παιδί με εθισμό και ψυχικά προβλήματα.

Έμεινα μόνη προσπαθώντας να πολεμήσω όχι μόνο γι’ αυτόν, αλλά και για τον εαυτό μου. Ρωτούσα τον εαυτό μου: «τι είδους μητέρα θα γυρίζε την πλάτη της στα παιδιά της;». Εν τω μεταξύ, συνεχίζω να αγωνίζομαι με μια κόρη που ήταν εθισμένη στα παυσίπονα και πρόκειται να πάθει νεφρική ανεπάρκεια. Προσπάθησα να διαχωρίσω τον εαυτό μου, αλλά οι ανησυχίες μου για τα εγγόνια μου με κρατούσαν από το να απομακρυνθώ – έχει δύο μικρά παιδιά και ένα τρίτο στο δρόμο. Ξαπλώνω τη νύχτα, φοβούμενη το τηλεφώνημα που θα μου πει ότι απεβίωσε. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κόψω τους δεσμούς και να προσευχηθώ για το καλύτερο, αλλά η σκέψη να το κάνω αυτό με παραλύει από φόβο για τα εγγόνια μου.

Η αδυναμία μου να το αντιμετωπίσω με απορροφά. Επηρεάζει την ικανότητά μου να ζω ελεύθερα, να έχω μια σχέση χωρίς να διακυβεύεται. Κατηγορώ πολύ τον εαυτό μου. Ρωτώ τον εαυτό μου, πώς τα δύο από τα τρία μου παιδιά καταλήγουν να πολεμούν τους εθισμούς και τα προβλήματα ψυχικής υγείας; Ήμουν ένας προσεκτικός γονέας. Με είδαν να δουλεύω και να τα φροντίζω. Πώς συνέβη αυτό; Πώς μπορώ να αποφύγω να βουλιάξω από τη θλίψη; Πώς μπορώ να μειώσω τα αποτελέσματα της ενοχής μου και να αποφύγω την αυτοκαταστροφή μου; Πώς μπορώ να έχω μια κανονική ζωή, όταν η ψυχή μου είναι τόσο βασανισμένη;

Αυτό είναι ένα μοναχικό μέρος για να βρίσκεται κανείς. Δεν έχω πόρους και καμία υποστήριξη. Δεν εμπλέκεται κανένας άλλος γονέας και η μόνη μου οικογένεια είναι μια μεγαλύτερη αδελφή που έχει μικρά παιδιά.

Σήμερα, αντιμετωπίζω την καταστροφή μιας άλλης σχέσης. Κατηγορώ τον εαυτό μου, δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω και αυτά τα συναισθήματα στρέφονται στην αυτοκαταστροφή, αποσύροντάς τον εαυτό μου σε απομόνωση και σε άλλη μία απώλεια. Με καταστρέφει, αν και έκανα τεράστια πρόοδο τους τελευταίους μήνες. Αλλά αυτά δεν αρκούν για να με σώσουν από περισσότερες απώλειες, περισσότερη θλίψη και περισσότερο σκοτάδι που μπορεί να είναι αυτό που τελικά θα μου πάρει τη ζωή. Φοβάμαι ότι το άγχος θα με σκοτώσει. Είμαι άρρωστη εδώ και μήνες και έχω χάσει σχεδόν 50 κιλά. Αλλά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.

Τι μπορείς να κάνεις όταν έχεις δοκιμάσει τα πάντα; Έχω επιδιώξει την παροχή συμβουλών μόνο για να μου πουν «Κόψτε τους δεσμούς μαζί τους. Είναι ενήλικες». Από άλλες πηγές, ακούω ότι η οικογενειακή υποστήριξη είναι το κλειδί της επιτυχίας για όσους αντιμετωπίζουν εθισμό και ψυχικές ασθένειες.

Τι πρέπει να κάνω λοιπόν; Αν και δεν έχω βοήθεια ή υποστήριξη, ξέρω ότι δεν είμαι μόνη σε αυτό το μέρος. Επέλεξα να μοιραστώ την ιστορία μου τόσο για να προσπαθήσω να ζητήσω βοήθεια όσο και για να βοηθήσω τους άλλους, που αισθάνονται όπως εγώ, να μάθουν ότι δεν είναι μόνοι στον πόνο τους.


Πηγή: goodtherapy.org

Απόδοση – Επιμέλεια: Psychologynow.gr

* Η απόδοση αυτού του άρθρου στα ελληνικά απαιτεί πολύ προσπάθεια και δεν επιθυμούμε να το αναδημοσιεύετε χωρίς την άδειά μας. Αν θέλετε να το αναδημοσιεύσετε, επικοινωνήστε μαζί μας στο info@psychologynow.gr

banner bottom page

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Παρακολούθηση σχολίων
Ειδοποίηση για
0 Σχόλια
Νεότερο
Το πιο παλιό Περισσότεροι ψήφοι
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια