Δύο διαφορετικές οικογενειακές ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις, έχουν θεραπευτικά αποτελέσματα στην καταπολέμηση της νευρικής ανορεξίας στους εφήβους, σύμφωνα με μία μελέτη που συνέκρινε αυτές τις δύο προσεγγίσεις σε μία διατροφική διαταραχή που εγκυμονεί θανάσιμους κινδύνους.
Τα ευρήματα της πολυκεντρικής μελέτης με επικεφαλείς ερευνητές από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, προστέθηκαν σε προηγούμενα επιστημονικά δεδομένα που υποστηρίζουν την σημασία της συμμετοχής των γονέων στη θεραπεία της ανορεξίας.
Τα αποτελέσματα, που δημοσιεύθηκαν στις 24 Σεπτεμβρίου στο περιοδικό "JAMA Psychiatry", ήρθαν ως συνέχεια μίας προηγούμενης έρευνας του Στάνφορντ, που βρήκε ότι η θεραπευτική προσέγγιση που εστιάζει στην οικογένεια, ήταν δύο φορές πιο αποτελεσματική από την ατομική θεραπεία στη θεραπεία των εφήβων ασθενών με ανορεξία.
"Το βασικό μήνυμα που χρειάζεται να κρατήσουν οι γονείς μέσα από αυτή τη μελέτη, είναι ότι υπάρχει μία σωστή θεραπευτική προσέγγιση διαθέσιμη για το παιδί τους, το οποίο αγωνίζεται ενάντια στην ανορεξία", δήλωσε ο Στιούαρτ Αγκράς, ομότιμος καθηγητής της ψυχιατρικής και συμπεριφορικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και επικεφαλής συγγραφέας της νέας μελέτης. "Δεύτερον, η ενδεδειγμένη θεραπεία είναι η οικογενειακή θεραπεία, μέσα από την οποία οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν το παιδί τους να ξαναπάρει βάρος”.
Οι ασθενείς με νευρική ανορεξία υποφέρουν από μία διαστρεβλωμένη εικόνα του σώματος, που τους οδηγεί να πιστεύουν λανθασμένα ότι είναι υπέρβαροι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αθλούνται υπερβολικά και να αρνούνται να φάνε αρκετά, προκειμένου να διατηρήσουν ένα υγιές σωματικό βάρος. Η ασθένεια, η οποία επηρεάζει περίπου ένα ποσοστό της τάξης του 0,5 μέχρι 0,7% των έφηβων κοριτσιών, έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών από οποιαδήποτε ψυχιατρική διαταραχή.
Βοηθούμε τις οικογένειες να συμμετέχουν, δεν τις κατηγορούμε
"Για πολύ καιρό, οι άνθρωποι έριχναν τις ευθύνες στις οικογένειες τους για την πρόκληση της νευρικής ανορεξίας και νόμιζαν ότι δεν πρέπει να εμπλακούν στη θεραπεία”, δήλωσε ο Τζέιμς Λοκ, καθηγητής της ψυχιατρικής και συμπεριφορικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και συν-συγγραφέας της μελέτης. "Αλλά αυτή η μελέτη δείχνει ότι η εμπλοκή της οικογένειας στη θεραπεία, συμβάλλει αποτελεσματικά, άμεσα και με λιγότερο κόστος για τους περισσότερους ασθενείς”.
Αυτή η μελέτη 164 ασθενών, συνέκρινε δύο θεραπευτικές προσεγγίσεις για τη νευρική ανορεξία που συμπεριλάμβαναν τακτικές θεραπευτικές συνεδρίες με εφήβους και τις οικογένειές τους. Η μια προσέγγιση επικεντρώθηκε στο πώς οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να τρώνε κανονικά και να επανακτήσουν το βάρος στο σπίτι. Η άλλη θεραπευτική προσέγγιση επιχείρησε να επιλύσει δύσκολα δυναμικά της οικογένειας. Και οι δύο θεραπευτικές προσεγγίσεις, ανέδειξαν παρόμοια ποσοστά βελτίωσης από την ανορεξία, αλλά ασθενείς που μπήκαν σε θεραπεία με τη δεύτερη προσέγγιση, απέκτησαν βάρος γρηγορότερα και χρειάστηκαν λιγότερες ημέρες νοσηλείας, διαπιστώθηκε από τη μελέτη.
Οι ασθενείς ήταν ηλικίας 12-18 ετών και είχαν ασθενήσει με ανορεξία κατά μέσο όρο 13,5 μήνες. Κατά την έναρξη της μελέτης, όλοι οι ασθενείς είχαν σωματικό βάρος τουλάχιστον 75% από εκείνο που εθεωρείτο ιδανικό, που σημαίνει ότι οι γιατροί θεώρησαν ασφαλές για εκείνους να λάβουν θεραπεία ως εξωτερικοί ασθενείς. Σχεδόν το 90% των ασθενών ήταν γυναίκες. Όλες είχαν τουλάχιστον έναν γονέα ο οποίος συμφώνησε να συμμετέχει στη θεραπεία, η οποία αποτελείτο από 16 θεραπευτικές συνεδρίες μιας ώρας, για μια περίοδο εννέα μηνών. Η επιτυχία των θεραπειών αξιολογήθηκε στο τέλος της περιόδου των εννέα μηνών και πάλι ένα χρόνο αργότερα.
Σε αμφότερες τις οικογενειακές θεραπευτικές προσεγγίσεις, οι ασθενείς παρουσίασαν παρόμοια αύξηση του σωματικού βάρους, στο τέλος της θεραπείας και μετά από το ένα έτος παρακολούθησης. Η θεραπεία που επικεντρώθηκε στη διδασκαλία των γονέων να βοηθήσουν τα παιδιά τους να τρώνε κανονικά και πάλι, είχε περίπου το μισό κόστος από την προσέγγιση των οικογενειακών δυναμικών, κυρίως επειδή οι ασθενείς ξόδευαν λιγότερο χρόνο στο νοσοκομείο. Ωστόσο, η θεραπεία που επικεντρώθηκε στα δυναμικά της οικογένειας ήταν πιο αποτελεσματική για μία συγκεκριμένη υπο-ομάδα ασθενών: εκείνων που είχαν επίσης σοβαρά συμπτώματα ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής.
Η ελπίδα για μακροχρόνια ύφεση της ψυχικής διαταραχής
Ο Λοκ, ο οποίος έχει πραγματοποιήσει αρκετές μελέτες σχετικά με τη θεραπευτική προσέγγιση κατά την οποία οι γονείς διδάσκουν τα παιδιά τους να τρώνε κανονικά και πάλι, πιστεύει ότι αυτή η προσέγγιση λειτουργεί διότι διακόπτει συμπεριφορές του ασθενούς που υποστηρίζουν λανθασμένα πρότυπα σκέψης. “Πιστεύουμε ότι οι γονείς είναι σε θέση να διαταράξουν τις ανορεκτικές συμπεριφορές για αρκετό καιρό ώσπου σταδιακά οι σκέψεις και οι γνωστικοί σχηματισμοί που συνοδεύουν την ασθένεια, να μειωθούν”, είπε. "Σε εκείνο το σημείο, οι γνωστικοί σχηματισμοί έχουν πολύ μικρή δύναμη".
Η αντιμετώπιση της ανορεξίας κατά την εφηβεία, είναι μία ελπίδα για μία μακροπρόθεσμη ύφεση στην ενήλικη ζωή, δήλωσε ο Αγκράς. "Όσο περισσότερο διατηρείται η ανορεξία στην εφηβεία, τόσο πιο δύσκολο είναι να θεραπευθεί αργότερα”, είπε. "Πάρα πολλοί άνθρωποι ζουν αποκλεισμένοι για πολλά χρόνια εξαιτίας αυτής της ασθένειας, μάλιστα προγραμματίζουν την καθημερινότητά τους γύρω από την έλλειψη πρόσληψης τροφής και της υπερβολικής άθλησης και δυστυχώς αρκετοί πεθαίνουν. Η πρόταση της μελέτης είναι η θεραπεία της διαταραχής στην εφηβεία, ώστε να αποφύγουν περισσότεροι ενήλικες να γίνουν ανορεξικοί".
Πηγή: Jama Psychiatry
Απόδοση - Επιμέλεια: Psychologynow.gr
