Μία νέα μελέτη διεπίστωσε ότι οι ψευδαισθήσεις και οι παραισθήσεις που βιώνονται από το γενικό πληθυσμό, είναι πιο συχνές από ό, τι εθεωρείτο μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με αυτή τη μελέτη, ένα 5% περίπου του γενικού πληθυσμού κάποια στιγμή στη ζωή του θα ακούσει φωνές ή θα δει κάτι που δεν υπάρχει.
Ο ερευνητής καθηγητής John McGrath, του Queensland Brain Institute, δήλωσε ότι η μελέτη, στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 31.000 άνθρωποι από 19 χώρες, ήταν η πιο ολοκληρωμένη που έγινε ποτέ.
«Συνηθίζαμε να πιστεύουμε ότι μόνο οι άνθρωποι με ψύχωση άκουγαν φωνές ή είχαν αυταπάτες, αλλά τώρα γνωρίζουμε ότι και, οι κατά τα άλλα υγιείς, υψηλής λειτουργικότητας άνθρωποι, αναφέρουν επίσης να έχουν αυτές τις εμπειρίες», είπε ο McGrath.
Από αυτούς, το ένα τρίτο τις έχει βιώσει μόνο μία φορά και άλλο ένα τρίτο έχει μόνο δύο έως πέντε επεισόδια σε όλη τη ζωή του. Αυτοί οι άνθρωποι φαίνεται να έχουν ομαλή λειτουργικότητα».
Το εξαιρετικά ενδιαφέρον που προκύπτει από την έρευνα είναι το γεγονός ότι όχι μόνο το να ακούει κάποιος φωνές είναι ένα φαινόμενο πιο συχνό από ό, τι εθεωρείτο μέχρι σήμερα, αλλά δεν είναι πάντα συνδεδεμένο με σοβαρή ψυχική ασθένεια».
Η μελέτη ήταν επικεντρωμένη στο γενικό πληθυσμό, όπου επιλέχθηκαν τυχαία μέλη της κοινότητας, με τα οποία οι ερευνητές έκατσαν μαζί τους και συζήτησαν λεπτομερώς για την ψυχική τους υγεία.
«Αυτοί οι άνθρωποι ήταν αντιπροσωπευτικό ποσοστό του γενικού πληθυσμού και δεν ζητούσαν καμία βοήθεια για την ψυχική τους υγεία», δήλωσε ο McGrath.
Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι ακουστικές ψευδαισθήσεις είναι πιο συχνές στις γυναίκες από τους άνδρες και ότι επίσης είναι πιο συχνές στους ανθρώπους από πλουσιότερες χώρες. Ο McGrath δήλωσε ότι τα ευρήματα αυτά, θα μπορούσαν να βοηθήσουν να δημιουργηθεί νέα έρευνα σχετικά με τα αίτια αυτών των απομονωμένων συμπτωμάτων.
«Ειδικότερα, μας ενδιαφέρει να μάθουμε γιατί ορισμένοι άνθρωποι αναρρώνουν, ενώ άλλες περιπτώσεις μπορεί να εξελιχθούν σε πιο σοβαρές διαταραχές, όπως η σχιζοφρένεια. Πρέπει να κατανοήσουμε γιατί είναι παροδικό φαινόμενο για κάποιους ανθρώπους και μόνιμο για τους άλλους. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα ευρήματα για να αρχίσουμε να προσδιορίζουμε κατά πόσον οι μηχανισμοί που προκαλούν αυτές τις ψευδαισθήσεις είναι οι ίδιοι ή διαφορετικοί και στις δύο περιπτώσεις».
«Επίσης θα πρέπει να επανεξετάσουμε τη σχέση μεταξύ του φαινομένου “ακούω φωνές” και της ψυχικής υγείας–φαίνεται ότι είναι πιο λεπτή από ό, τι εθεωρείτο μέχρι σήμερα».
Ο McGrath συνεχίζει λέγοντας ότι: «Οι άνθρωποι ενδέχεται να βιώσουν μια ψεύτικη αντίληψη, όπως λανθασμένα να πιστεύουν ότι άκουσαν να φωνάζει κάποιος το όνομά τους. Οι ψευδαισθήσεις και οι παραληρητικές ιδέες όμως είναι πιο λεπτομερείς, για παράδειγμα, όταν κάποιος ακούει φωνές που κανείς άλλος δεν μπορεί να ακούσει ή να έχει την πεποίθηση ότι κάποιος άλλος έχει τον έλεγχο στο μυαλό του».
«Οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι βέβαιοι ότι δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα με την ψυχική τους υγεία αν ακούσουν φωνές για μία ή δύο φορές στη ζωή τους, αλλά αν βιώνουν τακτικές και επαναλαμβανόμενες παρόμοιες εμπειρίες, τότε τους συνιστούμε να ζητήσουν βοήθεια», συμπληρώνει ο McGrath.
Πηγή: UniversityofQueensland
Έρευνα: JAMA Psychiatry
