Πάλι αυτοκτονία; Κάθε μέρα η ίδια είδηση, υπό διαφορετικές συνθήκες. Πόσο απελπισμένος μπορεί να είναι κάποιος για να φτάσει σε αυτό το σημείο; Είναι άραγε πράξη δειλίας ή πράξη θάρρους;
Πέμπτη πρωί. Σταθμός Ελληνικό του μετρό. Στο χέρι ο καφές και κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες γιατί ανεβαίνει κόσμος κι άρα τώρα θα έφτασε μάλλον κάποιο τρένο. Φτάνω στις αποβάθρες. Επόμενος συρμός σε 17 λεπτά. Αποκλείεται λέω από μέσα μου. Μάλλον θα έχει κολλήσει.
«Οι συρμοί της γραμμής 2 θα διέρχονται με καθυστέρηση». Μάλλον δεν έχει κολλήσει. Προλαβαίνω δεν προλαβαίνω το λεωφορείο μετά. Κάθομαι σε μια καρεκλίτσα και περιμένω υπομονετικά. Πολλές φορές παρατηρώ και τους ανθρώπους στην αποβάθρα. Νομίζω οι πιο πολλοί οι νυστάζουν ακόμα ή είναι χαμένοι στη σκέψη τους. Καθώς παρατηρώ διακριτικά μια κυρία…«Οι συρμοί της γραμμής 2 θα διέρχονται με καθυστέρηση, λόγω ατόμου στη σήραγγα». Δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω για πότε η σκέψη μου αποτυπώθηκε στο πρόσωπό μου. Υπό άλλες συνθήκες, η κυρία μπορεί να νόμιζε ότι έχω κάτι μαζί της και την κοιτάω περίεργα.
Η αυτοκτονία είναι ένα σύνθετο πρόβλημα παγκόσμιας σημασίας για τη δημόσια υγεία. Η αυτοκτονική συμπεριφορά διαφέρει ανάλογα με το φύλο, την ηλικία, τη γεωγραφική περιοχή, και τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και συνδέεται με διαφορετικούς παράγοντες κινδύνου, γεγονός που υποδηλώνει αιτιολογική ετερογένεια. Αν και δεν υπάρχει αποτελεσματικός αλγόριθμος για την πρόβλεψη των αυτοκτονιών στην κλινική πρακτική, η βελτιωμένη αναγνώριση και κατανόηση των κλινικών, ψυχολογικών, κοινωνιολογικών, και βιολογικών παραγόντων μπορεί να βοηθήσει την ανίχνευση των ατόμων υψηλού κινδύνου και να βοηθήσει στην επιλογή θεραπείας. Ψυχοθεραπευτική, φαρμακολογική ή νευροτροποποιητική θεραπεία των ψυχικών διαταραχών μπορεί συχνά να αποτρέψει αυτοκτονική συμπεριφορά. Επιπλέον, η τακτική παρακολούθηση των ανθρώπων που επιχειρούν αυτοκτονία από τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας είναι το κλειδί για την πρόληψη μελλοντικών αυτοκτονικών συμπεριφορών (Turecki & Brent, 2016).
Οι Γιωτάκος, Τσουβέλας και Κονταξάκης (2011), βρήκαν για την περίοδο 2002-2009, πως το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών σε επίπεδο νομού ήταν στο Ρέθυμνο (6,99), στη Ροδόπη (5,62) και τη Ζάκυνθο (5,28). Αύξηση στα ποσοστά αυτοκτονιών (2009 έναντι 2002 - 2009) παρατηρήθηκε στις ακόλουθες γεωγραφικές περιοχές της Ελλάδας: Κρήτη (4.76 έναντι 3.65), Θράκη (4.45 έναντι 2.02), Κεντρική Ελλάδα (3.61 έναντι 1.39), Νησιά του Αιγαίου (3,03 έναντι 1,28). Οι υψηλότερες συσχετίσεις μεταξύ αυτοκτονιών και υπηρεσιών υγείας σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια της περιόδου 2007-2009 και διαπιστώθηκε ότι σε όλα τα περιφερειακά επίπεδα, τα ποσοστά αυτοκτονίας ήταν αντιστρόφως ανάλογα με τον αριθμό των υπηρεσιών παροχής ψυχικής υγείας, καθώς και τον αριθμό των υποδομών ψυχικής υγείας στην Ελλάδα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα φαίνεται να έχει πολλές επιπτώσεις στην ποιότητα της ζωής, δεδομένου ότι οι πιο κοινές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης είναι η ανεργία, οι περικοπές δαπανών, η γενική ανασφάλεια και η δημόσια λιτότητα δαπανών, συμπεριλαμβανομένων των περικοπών του προϋπολογισμού που σχετίζονται με την υγεία.
Επόμενη στάση Πανεπιστήμιο. Κάπου εδώ οι σκέψεις λαμβάνουν τέλος. Πολυδιάστατο θέμα τελικά η αυτοκτονία. Ενημέρωση ήδη από το σχολείο και εγρήγορση όταν κάποιος άνθρωπος του περιβάλλοντός μας είναι ευάλωτος ή ακόμα χειρότερα αν έχει προειδοποιήσει ότι θα αυτοκτονήσει. Ας μην ξεχνάμε το συνάνθρωπο και τι συμβαίνει γύρω μας. Γιατί βγαίνοντας από το μετρό και πηγαίνοντας στη δουλειά τους, πόσοι άραγε θα συνεχίσουν να θυμούνται πως ένας ακόμα άνθρωπος σήμερα το πρωί οδηγήθηκε στην αυτοκτονία; Ίσως και κανένας. Κάτι τέτοια έχουν γίνει πια καθημερινότητα…
1018 Γραμμή Παρέμβασης για την Αυτοκτονία.
Βιβλιογραφία
Giotakos, O., Tsouvelas, G., & Kontaxakis, V. (2011). Suicide rates and mental health services in Greece. Psychiatrike= Psychiatriki, 23(1), 29-38.
Turecki, G., & Brent, D. A. (2016). Suicide and suicidal behaviour. The Lancet, 387(10024), 1227-1239.
