Φανή Τράικου

8 λέξεις που έμαθα καλύτερα μες το 2020 (και θέλω να τις θυμάμαι και μες το 2021!)

8 λέξεις που έμαθα καλύτερα μες το 2020 (και θέλω να τις θυμάμαι και μες το 2021!)

Φανή Τράικου
γυναίκα που έμαθε 8 λέξεις καλύτερα μες το 2020 και θέλει να τις θυμάται και μες το 2021
Image credit: Ben White / unsplash.com

Έτσι το 2020 έφυγε κι ενώ ήταν αδιαμφισβήτητα μια δύσκολη κι απαιτητική χρονιά τόσο για ‘μένα όπως και για την πλειονότητα των ανθρώπων, παράλληλα αναγνωρίζω πως μου άφησε και κάποια “δώρα” που υπό άλλες συνθήκες θα τα είχα παραλάβει είτε καθυστερημένα ή ενδεχομένως θα τα είχα σε άλλη συσκευασία και μορφή ή μπορεί ακόμη να μην τα είχα λάβει και καθόλου.


Μπορώ να πω με αρκετά μεγάλη σιγουριά πως το 2020 ήταν η πιο περίεργη και διαφορετική και μοναδική στο είδος της χρονιά, τουλάχιστον με βάση όσα έχει ζήσει η δική μου γενιά. Διανύοντας πλέον το 33ο έτος της ζωής μου συνειδητοποιώ πως σαν τη χρονιά που ζήσαμε δε μπορώ να θυμηθώ τα τελευταία 30 τόσα χρόνια τίποτε αντίστοιχο, σε παγκόσμια κλίμακα.

Δεν είναι τυχαίο που εδώ και μήνες – είτε στα αστεία, είτε στα σοβαρά – πολλοί ζητούσαν να περάσει ο καιρός και να φύγει το 2020. Πιθανότατα το έτος που μας αποχαιρέτησε θα γραφτεί στην ανθρώπινη ιστορία ως μια πολύ δύσκολη χρονιά, ενώ ίσως μερικοί για τους δικούς τους λόγους επιθυμούν να την ξεχάσουν σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Έχουν γραφτεί κατά καιρούς πολλά άρθρα για την – συνειδητή ή ασυνείδητη - προσδοκία που κατακλύζει τους περισσότερους από εμάς κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, η οποία εκφράζεται ως ευχή “Ας είναι η επόμενη χρονιά καλύτερη απ’ αυτή που φεύγει”. Είναι ίσως μια ανάγκη του μέσου ανθρώπου να πιστέψει πως τα άσχημα και τα δύσκολα πέρασαν (ειδικά αν κάποιοι έχουν να θυμούνται πολλές, έντονες προκλήσεις κατά τη διάρκεια της χρονιάς που φεύγει) και τα όμορφα και τα ευχάριστα είναι πια μπροστά και μας περιμένουν!

Προσωπικά, εδώ και χρόνια έχω πάψει να χωρίζω τις χρονιές σε “καλές” και “κακές”, ίσως γιατί με την πάροδο του χρόνου διαπίστωσα πως όλες οι οριζόμενες χρονικές περίοδοι (ένα έτος, ένας μήνας κλπ.), αλλά και όλες οι καταστάσεις αν μπορούσαν να “κριθούν”, λογικά θα έπαιρναν ταυτόχρονα θετικό και αρνητικό πρόσημο. Θεωρώ πως το πρόσημο σε κάθε περίσταση της ζωής είναι διπλό, είτε έχουμε την ικανότητα να το αντιληφθούμε άμεσα, είτε έμμεσα. Ίσως το συνειδητοποιήσουμε σε μια πιο κατάλληλη για εμάς, μελλοντική στιγμή.

Έτσι το 2020 έφυγε κι ενώ ήταν αδιαμφισβήτητα μια δύσκολη κι απαιτητική χρονιά τόσο για ‘μένα όπως και για την πλειονότητα των ανθρώπων, παράλληλα αναγνωρίζω πως μου άφησε και κάποια “δώρα” που υπό άλλες συνθήκες θα τα είχα παραλάβει είτε καθυστερημένα ή ενδεχομένως θα τα είχα σε άλλη συσκευασία και μορφή ή μπορεί ακόμη να μην τα είχα λάβει και καθόλου.

Έτσι κόντρα στην ιδέα του “ας φύγει αυτό το έτος, για να έρθει το νέο καλύτερο”, την οποία παρ’ όλα αυτά σέβομαι και κατανοώ γιατί κάποιοι άνθρωποι είμαι βέβαιη πως πόνεσαν πολύ και ξεπέρασαν πολλές φορές τα όρια τους κατά τη διάρκεια των προηγούμενων μηνών, αποφασίζω να μοιραστώ τις δικές μου σκέψεις οι οποίες δεν είναι απόλυτα θετικές και αισιόδοξες, ούτε όμως είναι πεσιμιστικές.

Είναι σκέψεις αποδοχής, σκέψεις που ήρθαν αιφνιδίως και κάπως απρόσμενα ή σκέψεις στις οποίες κατέληξα κατόπιν πολύωρης επεξεργασίας και ίσως αμφισβήτησης κι αμφιβολίας (των πάντων μα πάνω απ’ όλα του ίδιου μου του εαυτού και των προσωπικών μου - καλά ριζωμένων – πεποιθήσεων).

1. Υγεία: Η κρίση του 2020 ήταν πρωτίστως υγειονομική. Ήρθαμε πιο κοντά από ποτέ – τουλάχιστον εμείς στον δυτικό κόσμο – στην αρρώστια και στον θάνατο και συνειδητοποιήσαμε πως η κλισέ ευχή “Να έχεις υγεία” τελικά μόνο κλισέ δεν είναι! Όμως καταλάβαμε επίσης πως η υγεία, δεν είναι ένα πράγμα, με απόλυτους όρους καθορισμένο. Είδαμε πιο ξεκάθαρα από ποτέ πως καλή και απαραίτητη η σωματική υγεία, αλλά υπάρχει και η ψυχική υγεία που πρέπει να φροντίσουμε.

Μετά δεν είναι μόνο η ατομική υγεία του καθενός, αλλά και η υγεία μιας οικογένειας, μιας χώρας, μιας κοινωνίας. Αν νοσεί ένας ή μια μικρή ομάδα, δεν νοσούμε με έναν τρόπο κι εμείς; Η αρρώστια αργά ή γρήγορα δε θα φτάσει να επηρεάσει κι εμάς; Αυτός ο ιός μας έδειξε πιο ξεκάθαρα από οτιδήποτε άλλο πως τίποτα δεν είναι αποκομμένο από το σύνολο, οι ζωές μας και οι τρόποι που συμβιώνουμε με τους άλλους και με τη φύση δε χωρίζονται σε ενότητες, σε κομμάτια που δεν επικοινωνούν ή δεν αλληλοεπηρεάζονται.

Η δυσκολία του να επιτευχθεί ένα καθολικό lockdown χωρίς απίστευτα περίπλοκες απώλειες δείχνει ακριβώς αυτό: Η απομόνωση ενός άρρωστου κομματιού από τα υπόλοιπα υγιή κομμάτια είναι μια εντελώς προσωρινή λύση. Η πιο μακροχρόνια και βιώσιμη λύση απαιτεί να δούμε τη βάση, την πηγή της αρρώστιας, πριν νοσήσει το όλον κι εντέλει καταρρεύσει το σύστημα.

Κι αυτή η ιδέα αφορά τον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο που μας περιβάλλει, ξεκινώντας από τα ίδια μας τα κύτταρα και τα σώματα, μέχρι τον τρόπο που λειτουργούν μέχρι σήμερα οι ανθρώπινες κοινωνίες σε συνδυασμό με τη φύση αυτού του πλανήτη.

2. Σχέσεις: Νομίζω όλοι λίγο-πολύ αντιλαμβανόμαστε πως οι σχέσεις μας μεταβάλλονται στον χρόνο και ακολουθούν τη δική τους μοναδική πορεία. Εγώ θα χρησιμοποιήσω τη λέξη “έκπληξη” αλλά και τη λέξη “ανακούφιση” για να ορίσω τις σχέσεις μου μες το 2020.

Ξεκινώ από την έκπληξη: Με εξέπληξε λοιπόν το πόσο κοντά ήρθα με κάποιους ανθρώπους με τους οποίους μέχρι σήμερα δεν είχα συχνή επικοινωνία ή αλληλεπίδραση. Κατά τη διάρκεια του πρώτου γενικευμένου lockdown την άνοιξη του 2020 χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω ή να το περιμένω άρχισα να έχω πολύωρες τηλεφωνικές συνομιλίες με ανθρώπους που είχαμε πραγματικά πολύ καιρό να τα πούμε και με πλησίασαν πολύ περισσότερο και διεκδίκησαν πιο συχνή επαφή μαζί μου.

Απ’ την άλλη έπιασα συχνά τον εαυτό μου να στέλνει αυθόρμητα μηνύματα σε ανθρώπους σε στιγμές που συνειδητοποιούσα πως για κάποιο διάστημα δεν είχα νέα τους και ίσως δεν άντεχα να μην γνωρίζω τι κάνουν αυτοί και οι δικοί τους άνθρωποι.

Ένιωθα τόσο τυχερή που μέσα σε τόσο αμφίβολες συνθήκες εγώ ερχόμουν κοντά – αν και τα λέγαμε από μακριά!– με τόσο κόσμο που ένα μήνα πριν ίσως δε θα είχα τον χρόνο να καλέσω στο τηλέφωνο και να τα πούμε. Μπορώ με σιγουριά να πω πως με μερικούς απ’ αυτούς ξανά θερμάναμε τις σχέσεις μας και τις εδραιώσαμε λίγο καλύτερα.

Παρ’ όλα αυτά, δε θα μπορούσαν να λείψουν κάποιες δυσάρεστες εκπλήξεις τύπου από πολλούς που μέχρι τότε τα λέγαμε καλά (ή μπορεί έτσι να νόμιζα εγώ), αλλά ξαφνικά κάτι φάνηκε να μην πηγαίνει σωστά. Η επικοινωνία μας λες και καθημερινά χειροτέρευε ενώ κάποιες πρωτόγνωρες συμπεριφορές μου έδειχναν πως ίσως μες τη βιασύνη της προ κορωνοϊού εποχής, ενδεχομένως υπήρχαν κάποια πράγματα που δεν τα είχα αντιληφθεί όπως θα έπρεπε, δεν είχα τον χρόνο να τα προσέξω.

Η επιβεβλημένη καραντίνα και ο μοιραία πιο αργός ρυθμός της ζωής μας πλέον μου έδινε την ευκαιρία να παρατηρήσω καλύτερα, να αρχίσω να διαπιστώνω πως με κάποιες συμπεριφορές δεν ήμουν πλέον εντάξει και πως ίσως με κάποιους ανθρώπους χρειαζόταν να κάνουμε ένα ωραίο “διάλειμμα”.

Ναι, ένιωσα πολλές φορές απογοήτευση και λύπη, αλλά γρήγορα ένιωθα και ανακούφιση που δε χρειαζόταν σχεδόν με το ζόρι να επικοινωνώ με ανθρώπους που ολοφάνερα ολοκληρώναμε έναν κύκλο και ίσως έπρεπε να επαναδιαπραγματευτούμε τον τρόπο που σχετιζόμασταν.

Περιττό να πω πως τη μεγαλύτερη ανακούφιση την ένιωθα κάθε φορά που διαπίστωνα πως με μερικούς ανθρώπους πάμε μαζί, χέρι-χέρι εδώ και χρόνια και τελικά ούτε η καραντίνα, ούτε ο κορωνοϊός θα μπορούσε να μας κρατήσει μακριά για πολύ!


Διαβάστε σχετικά: Να συγχωρείς τον εαυτό σου και να προχωράς


3. Φόβος: Ναι, μες την προηγούμενη χρονιά φοβήθηκα! Αρκετές φορές! Νομίζω όλοι μας φοβηθήκαμε, λίγο ή πολύ: Για εμάς και την υγεία μας. Για τους αγαπημένους μας. Για το αύριο που μοιάζει άγνωστο και ενίοτε δύσκολο.

Για τις απότομες αλλαγές που ήρθαν στην καθημερινότητα μας και στις οποίες κληθήκαμε να προσαρμοστούμε σχετικά γρήγορα συχνά σαν να πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου. Για τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που μας κατέκλυσαν και δυσκολευτήκαμε να διαχειριστούμε ή πιστέψαμε πως ήρθαν για να μείνουν μαζί μας για καιρό.

Για πολλούς ανθρώπους ο φόβος βρισκόταν κάπου εκεί έξω και τα σπίτια τους ήταν ένα ασφαλές πλαίσιο να βρίσκονται. Για άλλους όμως το σπίτι τους αποτέλεσε ένα μέρος στο οποίο δοκιμάστηκαν, μέσα σ’ αυτό ένιωσαν έναν διαφορετικό φόβο, ίσως γιατί αυτοί που κάποτε φάνταζαν αγαπημένοι, πλέον δεν είχαν πράξεις αγάπης γι’ αυτούς.

Κάποιοι άνθρωποι θέλησαν να βρεθούν έξω, μακριά απ’ αυτό αλλά ίσως να μη μπόρεσαν, ίσως να μην πρόλαβαν. Κάποιοι άλλοι όμως λες και κράτησαν την αναπνοή τους και περίμεναν την κατάλληλη στιγμή. Τελικά, μόλις βρήκαν τον τρόπο, έφυγαν μακριά.

Αν θα μπορούσα να ευχηθώ κάτι για τη νέα χρονιά θα ήταν λιγότερος φόβος! Για όλους μας, για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Και ποτέ ξανά η διαμονή στο σπίτι να μη γεννάει συναισθήματα φόβου!

4. Εμπιστοσύνη: Η χρονιά που το συναίσθημα της εμπιστοσύνης επλήγη αλλά και επαναπροσδιορίστηκε όσο ποτέ άλλοτε! Τι είναι αλήθεια; Τι είναι ψέμα; Τι να πιστεύω; Ποιον να πιστεύω; Να πιστεύω στα αυτιά μου; Να πιστεύω στα μάτια μου; Να πιστεύω τους δημοσιογράφους; Να πιστεύω τους επιστήμονες; Ποιανού τις συμβουλές να ακολουθώ; Ποιος ξέρει καλύτερα; Εγώ τι γνωρίζω τελικά; Οι γύρω μου γνωρίζουν κάτι που θα μπορούσε να με βοηθήσει;

Όλες αυτές οι ερωτήσεις και πολλές ακόμη έθεσαν σε δοκιμασία τη σχέση εμπιστοσύνης που έχουμε με τον εαυτό μας και τους άλλους γύρω μας. Λογικό και φυσικό επακόλουθο σε μια τέτοια περίοδο κρίσης που διανύσαμε και εξακολουθούμε να διανύουμε είναι η διαρκής αμφισβήτηση η οποία ταράζει τις μέχρι τώρα βεβαιότητες μας και μας ζητά να επαναπροσδιορίσουμε τις πεποιθήσεις μας.

Θα συνεχίσουμε να ακολουθούμε τις γνωστές πρακτικές και τα γνωστά μας πρόσωπα ή θα αλλάξουμε πορεία; Σε ποιον θα δώσουμε την εμπιστοσύνη μας και ποια απόφαση θα μας κάνει να νιώσουμε την πολυπόθητη ασφάλεια;

Αυτό που αξίζει ίσως να θυμόμαστε είναι πως δεν υπάρχει μία και μοναδική σωστή επιλογή κατεύθυνσης ή μία και μοναδική εγγυημένη λύση σε ένα πρόβλημα. Επίσης, δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που θα μπορεί να μας δώσει όλες τις απαντήσεις αλλά και κανένας που να έχει διαρκώς άδικο σε όλα λέει. Ο καθένας μας όταν βρίσκεται μέσα σε μια κρίσιμη κατάσταση είναι καλό να αναλογιστεί ποια γνώση και ποια ικανότητα ήδη κατέχει ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις που βιώνει.

Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, σε όσα μπορούμε οι ίδιοι να κάνουμε αν κάτι πάει στραβά και η επίγνωση πως κανείς δε μπορεί να πράξει το τέλειο, αλλά παρ’ όλα αυτά μπορεί να προσπαθήσει για το καλύτερο δυνατό, μπορεί να μας χαρίσει βοηθητικά συναισθήματα, όπως είναι η ψυχραιμία και η ηρεμία.

Κι αυτή η στάση μας ίσως κάνει την πυξίδα της εμπιστοσύνης μας να δουλεύει καλύτερα στη ζωή μας σε ό,τι αφορά τον υπόλοιπο κόσμο που διαρκώς αλλάζει – ούτως ή άλλως και ίσως κάπου-κάπου μας μπερδεύει. Αργά ή γρήγορα θα μπορέσουμε να πάρουμε τη σωστή στροφή, αυτή που ψάχναμε για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε βήμα-βήμα στο μονοπάτι μας.

5. Προσαρμοστικότητα: Ήταν τόσο ραγδαίες και τόσες πολλές οι αλλαγές που έφερε στη ζωή μας το 2020 που νομίζω πως σχεδόν όλοι μας κληθήκαμε αρκετές φορές να φτάσουμε στα όρια εξάντλησης της προσαρμοστικότητας μας. Αυτό εύλογα κάνει ο άνθρωπος όταν καλείται να διαχειριστεί κρίσεις, μεγάλες προκλήσεις: Επιχειρεί να προσαρμοστεί το ταχύτερο δυνατόν στα νέα δεδομένα, όσο δύσκολο κι απαιτητικό κι αν του είναι.

Ας μην ξεχνάμε πως οι αλλαγές καταφέρνουν να μας ξεβολεύουν και συχνά μας αγχώνουν αφού μας απομακρύνουν από τα γνωστά και τα οικεία, από συνθήκες ασφαλείας που έχουμε εδραιώσει στο παρελθόν. Η προσαρμοστικότητα μοιάζει με ένα εργαλείο ομαλής μετάβασης όμως ακόμη κι αυτό το εργαλείο δεν είναι πανάκεια.

Είναι απολύτως λογικό να αναμένουμε πως ακόμη και η προσαρμοστικότητα μας έχει τα όρια της κι αν θέλουμε να επιχειρήσουμε μια επέκταση αυτών των ορίων θα χρειαστούμε χρόνο και την παράλληλη “χαρτογράφηση” των μέχρι τώρα “αχαρτογράφητων περιοχών”.

Βήμα-βήμα γίνονται οι μεγάλες αλλαγές οπότε ας μην είμαστε πολύ αυστηροί με τους εαυτούς μας ή με τους άλλους που θα προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα σταδιακά. Όλοι κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να πάμε λίγο παρακάτω προσπαθώντας παράλληλα να διαφυλάξουμε όσα είναι πολύτιμα για εμάς!

6. Απώλεια: Νομίζω πως ένα ακόμα “δύσκολο” συναίσθημα που βιώσαμε κατά κόρον την περίοδο που μας πέρασε ήταν αυτό της απώλειας, της γενικότερης αίσθησης πως χάνουμε πράγματα από τη ζωή μας, από την καθημερινότητα μας, τις σχέσεις μας, τον εαυτό μας.

Απολέσαμε τον μέχρι τώρα συνηθισμένο τρόπο εργασίας μας ή την ίδια την εργασία μας, στερηθήκαμε τα χόμπι και τις εξωτερικές μας δραστηριότητες, τις αποδράσεις μας με φίλους, τις μεγάλες οικογενειακές συναθροίσεις, τη στενή και συχνά σωματική επαφή μας με άλλους.

Κάποιοι βίωσαν ίσως τη δυσκολότερη μορφή απώλειας όταν αποχωρίστηκαν οριστικά αγαπημένα τους πρόσωπα. Σε ορισμένες περιπτώσεις η έλλειψη δυνατότητας να αποχαιρετήσουν με τον τρόπο που ήθελαν τους ανθρώπους τους ήρθε να κάνει τον αποχωρισμό ακόμη πιο βάναυσο και άγριο.

Με την απώλεια δε συμβιβαζόμαστε ποτέ κι ας είναι μία από τις μεγάλες βεβαιότητες της ύπαρξης μας. Παραθέτω τα λόγια της συγγραφέως Ιζαμπέλ Αλιέντε, από μια συνέντευξη της το 2011, τα οποία προσωπικά ανακαλώ συχνά στη ζωή μου: Νομίζω ότι ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να κερδίσουμε – και τελικά να χάσουμε τα πάντα. Ερχόμαστε τελείως γυμνοί, δεν έχουμε τίποτε και κατά τη διάρκεια της ζωής μας αποκτούμε σχέσεις, αγάπη, εμπειρίες και φυσικά αποκτούμε πράγματα, αλλά όταν φεύγουμε δεν έχουμε τίποτε. Αρα έχουμε έρθει σε αυτόν τον κόσμο για να μάθουμε να χάνουμε.

Η δυσκολία μας να διαχειριστούμε την απώλεια κάθε φορά που κάνει την εμφάνιση της στις ζωές μας είναι η απόδειξη πως ποτέ δεν την αποδεχόμαστε εντελώς. Όταν για παράδειγμα βλέπω την απώλεια στη ζωή κάποιου άλλου, έρχονται στιγμές που νιώθω αμηχανία γιατί δεν ξέρω πώς και εάν μπορώ να βοηθήσω (προφανώς θέλοντας να ικανοποιήσω μια δική μου προσδοκία να φαίνομαι χρήσιμη στους άλλους).

Με τα χρόνια έμαθα πως το να είμαι “παρούσα”, το να δηλώνω πως θα είμαι εκεί όσο μπορώ και να το κάνω πράξη, το να κάθομαι υπομονετικά και να ακούω χωρίς απαραίτητα να μιλάω, μπορεί να αποδειχθεί πολύ βοηθητικό, για όλους μας.

Είναι που ίσως ένιωσα πολλές φορές σε στιγμές δικής μου απώλειας πως αυτό που με “έσωσε” ήταν η σιγουριά πως είχα κάποιους δίπλα μου που θα έμεναν μέχρι το τέλος για να το περάσουμε όλο αυτό μαζί. Και τελικά αυτή τη σιγουριά είναι που νιώθω ότι τρόπον τινά “χρωστάω” και θέλω κι εγώ να την προσφέρω με τη σειρά μου στους άλλους.

7. Προτεραιότητες: Το 2020 μας βοήθησε με τον δικό του τρόπο να φτάσουμε στη συνειδητοποίηση πως κάποιες προτεραιότητες μας καλό θα ήταν να αλλάξουν, είτε γιατί ορισμένες επιλογές μας προς το παρόν βγάζανε σε αδιέξοδο, είτε γιατί λόγω του επαναπροσδιορισμού πολλών καταστάσεων στις ζωές μας, κάποιοι θεώρησαν πως τώρα ήταν η ευκαιρία για αλλαγή πλεύσης, για νέα ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Θυμάμαι αρκετές φορές να είπα μες τη χρονιά “Ή τώρα ή ποτέ” ή “Τι περιμένεις επιτέλους;” για να ενθαρρύνω τον εαυτό μου να τολμήσει αυτό που για καιρό ανέβαλλε.

Όταν καταργούνται επίπλαστες βεβαιότητες, όταν αλλάζουν σχέσεις και μέχρι τώρα αυτονόητες διαδικασίες, όταν κυριαρχεί εν μέσω καραντίνας μια γενική αίσθηση επιβεβλημένης διακοπής/αναβολής σημαντικών αποφάσεων και στόχων, η οποία ενδεχομένως θα μεταφραστεί από εμάς ως μια δίκαιη “τιμωρία” στην αναβλητικότητα μας , τότε δεν πρέπει αργά ή γρήγορα να δούμε τι αφήσαμε από τα όνειρα μας για αργότερα;

Εγώ τουλάχιστον αυτό είδα και άρχισα μια διαδικασία αλλαγής προς τα όσα μέχρι τώρα άφηνα για αργότερα. Καμιά φορά δε μας παίρνει για περαιτέρω αναβολές κι αφού το δούμε πάμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε στο εδώ και τώρα!


Διαβάστε σχετικά: Απολογισμός της χρονιάς


8. Αγάπη: Η πιο συγκινητική διαπίστωση που έκανα μες το 2020 ήταν αυτή της ύπαρξης πολλών μορφών αγάπης. Οι άνθρωποι αγαπούν από κοντά αλλά και από μακριά. Εκφράζουν την αγάπη τους με αγκαλιές και φιλιά αλλά και με απόσταση και τηλεφωνικές συνομιλίες όταν το “από κοντά” είναι δύσκολο.

Είδα ανθρώπους από την αγάπη τους να κλείνονται σπίτι με μερικά δέκατα πυρετό για να μην κολλήσουν τους αγαπημένους τους, είδα άλλους να τα παρατάνε όλα και να μετακομίζουν ξαφνικά για 2-3 μήνες με φίλους, συντρόφους και συγγενείς με τους οποίους ενδεχομένως ποτέ ξανά να μην είχαν συμβιώσει, απλά και μόνο για να περάσουν παρεούλα την καραντίνα. Ακόμη είδα ανθρώπους να αλλάζουν αστραπιαία δουλειά, πόλη ή χώρα φέρνοντας τα πάνω-κάτω στις ζωές τους για να είναι πλέον πιο κοντά σε σημαντικά για αυτούς πρόσωπα.

Μετά παρατήρησα πολλούς να παραμερίζουν εγωισμούς και θυμό και στενοχώριες και να πλησιάζουν ξανά ανθρώπους που πάντα αγαπούσαν και νοιαζόντουσαν αλλά για κάποιους λόγους είχαν οδηγηθεί ν’ απομακρυνθούν απ’ αυτούς. Καμιά φορά τα φέρνει έτσι η ζωή που οι παρεξηγήσεις και η δυσκολία μας να διαχειριστούμε κάποιες καταστάσεις μοιάζουν αρκετά μικρές κι ασήμαντες μπροστά στο αβέβαιο αύριο και στο ζοφερό ενδεχόμενο του να μην ξανά δούμε κάποιον ποτέ.

Με αυτή τη συνειδητοποίηση είχαμε πολλές επανασυνδέσεις και πολλές δεύτερες ευκαιρίες σε σχέσεις που έμοιαζαν τελματωμένες. Από την άλλη όμως δε μπορούμε να αγνοήσουμε πως είχαμε και πολλούς ήρεμους και συνειδητοποιημένους χωρισμούς.

Η αγάπη αλλάζει διαρκώς μορφή – όπως και το κάθε τι στη ζωή μας – οπότε όταν θέλουμε να διατηρήσουμε την αγάπη μας για κάποιον έρχεται η ώρα που θα συνειδητοποιήσουμε ποια μορφή, ποιο είδος αγάπης θα ήταν προτιμότερο να έχουμε για να κρατήσουμε τη σχέση μας ζωντανή ή να της δώσουμε μιαν άλλη μορφή, σε περίπτωση που δε μπορούμε να συνεχίσουμε με τις υπάρχουσες συνθήκες.

Τις ερωτήσεις “Πώς είσαι; Είσαι καλά;” με μια νότα αγωνίας και νοιαξίματος, τις άκουσα ξανά και ξανά κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς. Είτε μου έκανε αυτές τις ερωτήσεις κάποιος άλλος, είτε έκανα εγώ στον εαυτό μου αυτές τις ερωτήσεις, το συμπέρασμα για ‘μένα ήταν πάντα ένα: Η αγάπη ήθελε να ξέρει αν είμαι καλά.

Η αγάπη πάντα θέλει να ξέρει αν είμαστε καλά. Κι αν είναι καλά και όσοι αγαπάμε, όσοι είναι σημαντικοί για εμάς. Και μες το 2020 υπήρξα πολύ τυχερή γιατί άκουσα πολλές φορές την αγάπη να μου μιλάει και να με ρωτάει αν είμαι καλά κι αν όσοι ακόμη αγαπώ είναι κι αυτοί καλά!

Για το 2021 σας αφιερώνω το τραγούδι “Ακούω την αγάπη” από τις Τρύπες. Καλή μας χρονιά!


Η συνέντευξη της Ιζαμπέλ Αλιέντε που αναφέρθηκε νωρίτερα: www.tovima.gr

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...