Αν μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τις δικές μας καταστάσεις με υγιή τρόπο, υπάρχει αρκετός χώρος για να αφιερώσουμε την προσοχή και την ενέργεια μας σε άλλους ανθρώπους. Μόνο τότε μπορούμε να επεκτείνουμε την καλοσύνη μας σε όσους βρίσκονται γύρω μας.
Εάν αποτύχουμε σε κάτι, πολλοί από εμάς χρησιμοποιούν μια εσωτερική κριτική φωνή που μας τιμωρεί και μας πληγώνει. Αυτή η κριτική φωνή στο κεφάλι μας είναι μια φωνή με μικρή (έως καθόλου) ευγένεια. Δεν έχει καθόλου συμπόνια. Μπορεί να μας αποθαρρύνει, να μας κάνει να νιώθουμε ένοχοι ή να μας προκαλέσει ακόμα και άγχος.
Αυτή η κριτική φωνή μπορεί να προκαλέσει εσωτερικές συγκρούσεις, για παράδειγμα επειδή δεν είμαστε αρκετά ικανοί σύμφωνα με αυτή τη φωνή: Η αυτοκριτική φωνή τονίζει το χάσμα μεταξύ του ποιος πιστεύουμε ότι είμαστε και ποιος πιστεύουμε ότι πρέπει να είμαστε. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αρνητικά συναισθήματα όπως ενοχές (γιατί δεν είμαστε αρκετά καλοί) ή φόβο (γιατί δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι), απογοήτευση κλπ.
Λόγω αυτής της κριτικής φωνής μπορούμε εύκολα να χάσουμε τον εαυτό μας σε έναν καταστρεπτικό κύκλο συναισθημάτων ενοχών και σκέψεων. Έτσι, χωρίς συμπόνια ή ευγένεια η πιθανότητα σύγκρουσης είναι αρκετά μεγάλη.
Διαβάστε σχετικά: Αυτο-συμπόνια: καλλιεργώντας αποδοχή κι αγάπη απέναντι στον εαυτό μας
Περισσότερη συμπόνια μπορεί να μας βοηθήσει να είμαστε πιο αγαπητοί και ευγενικοί με τους εαυτούς μας. Με αυτόν τον τρόπο, είναι λιγότερο πιθανό να παγιδευτούμε σε ένα αρνητικό συναισθηματικό σπιράλ και έτσι να βιώνουμε λιγότερα αρνητικά συναισθήματα. Περισσότερη συμπόνια μπορεί επίσης να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε τα πράγματα που συμβαίνουν από μια πιο θετική προοπτική.
Η κριτική φωνή λέει: "Τι συμβαίνει με μένα; Πώς μπόρεσα να το αφήσω αυτό να συμβεί; " Ενώ η συμπονετική φωνή είναι ευγενική, φροντίζει και δέχεται τα πράγματα όπως είναι και επιθυμεί να μην υπάρχει κανένας πόνος. Έτσι λέει: "Αυτό που συνέβη, έχει συμβεί. Είσαι άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι. Είναι ένα άλλο μάθημα που μάθαμε, την επόμενη φορά θα δοκιμάσω τα πράγματα διαφορετικά. " Η συμπόνια ανοίγει την πόρτα για να δούμε μια εμπειρία από τη φωτεινή της πλευρά.
Επειδή δεν παγιδευόμαστε πλέον σε έναν κύκλο αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων, μπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε ότι κάθε αποτυχία συνεπάγεται επίσης με τη δυνατότητα επιτυχίας. Μπορούμε πάντα να μαθαίνουμε από τα πράγματα που έχουμε κάνει, σωστά και λάθος. Κάθε στιγμή είναι μια άλλη στιγμή για να ξεκινήσει ξανά. Αντί να γίνουμε ο αποδιοπομπαίος τράγος, η συμπόνια μας βοηθά να συγχωρούμε τον εαυτό μας και να προχωρήσουμε ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία.
Αντί να ανησυχούμε και να ξεχνούμε, μπορούμε να το αφήσουμε να φύγει, να επικεντρωθούμε με αγάπη σε αυτό που πραγματικά έχει σημασία. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαλλαγούμε από την κριτική φωνή. Μπορούμε όμως, να συναντήσουμε ακόμη και αυτή την κριτική φωνή με αγάπη και συμπόνια, γιατί και αυτή μας είναι χρήσιμη.
Οι έρευνες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι που έχουν περισσότερη αυτό-συμπόνια αισθάνονται λιγότερο καταθλιπτική διάθεση, λιγότερο φόβο, έχουν υψηλότερη αυτοεκτίμηση και έχουν περισσότερη αυτο-αποτελεσματικότητα από τους ανθρώπους που έχουν χαμηλή αυτό-συμπόνια (Iskender, 2009, Leary, Tate, Adams, Allen & Hancock , 2007, Neff, 2003, Neff, Hsieh, & Dejitterat, 2005, Neff, Kirkpatrick, & Rude, 2007).
Μια μελέτη του Carson και των συνεργατών του (2005) έδειξε ότι οι ασθενείς με χρόνιο πόνο που παρακολούθησαν ένα πρόγραμμα αγάπης και αυτό-συμπόνιας για 8 εβδομάδες ανέφεραν σημαντικά λιγότερο πόνο και άγχος σε σύγκριση με ασθενείς που έλαβαν συνηθισμένη θεραπεία.
Μια άλλη σειρά μελετών των Baker και McNulty (2011) έδειξε ότι η αυτό-συμπόνια συνδέεται με υψηλότερα κίνητρα για τη διόρθωση των διαπροσωπικών σφαλμάτων και για την επίλυση προβλημάτων με εποικοδομητικό τρόπο. Επιπλέον, η αυξημένη συμπόνια για τους ανθρώπους μειώνει τρομακτικά την τάση για εκδίκηση (Condon & Desteno, 2010).
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι, είναι μάλλον δύσκολο να κατανοήσουμε τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων αν δεν ανεχόμαστε τα ίδια αισθήματα (απελπισία, φόβο, αποτυχία, ντροπή) μέσα μας. Πώς υποτίθεται ότι πρέπει να αφιερώσουμε την πλήρη προσοχή μας στους άλλους όταν μπορεί να απορροφηθούμε από τον δικό μας εσωτερικό αγώνα;
Αν μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τις δικές μας καταστάσεις με υγιή τρόπο, υπάρχει αρκετός χώρος για να αφιερώσουμε την προσοχή και την ενέργεια μας σε άλλους ανθρώπους. Μόνο τότε μπορούμε να επεκτείνουμε την καλοσύνη μας σε όσους βρίσκονται γύρω μας.
Διαβάστε σχετικά: Αυτο-συμπόνια: ο τρόπος για να σωπάσετε τον αυστηρό εσωτερικό κριτή
Συμπόνια και ενσυνειδητότητα
Η συμπόνια και η ενσυνειδητότητα είναι στενά συνδεδεμένες. Η ενσυνειδητότητα χρησιμοποιεί τη δύναμη της προσοχής, ενώ η συμπόνια χρησιμοποιεί τη δύναμη της σύνδεσης. Η ενσυνειδητότητα είναι η επίγνωση της παρούσας στιγμής. Είναι η ικανότητα να αισθανόμαστε τον πόνο μας, να τον επιτρέπουμε και να τον αποδεχόμαστε.
Αντί να παρασυρόμαστε από τις αυτόματες ιστορίες που δημιουργούνται από το μυαλό μας ("Γιατί όλος αυτός ο πόνος. Δεν το θέλω άλλο αυτό" κλπ.), δημιουργούμε χώρο. Ο χώρος που δημιουργείται από την ενσυνειδητότητα μπορεί να "γεμίσει" με τη συμπόνια. Όποτε είμαστε ανοιχτοί και με επίγνωση σε οποιαδήποτε δυσκολία, είναι ευκολότερο να την προσεγγίσουμε με συμπόνια. Σε μια τέτοια κατάσταση γίνεται ευκολότερο να αποδεχθούμε τους εαυτούς μας όπως είμαστε.
Η ενσυνειδητότητα μπορεί επίσης να μας βοηθήσει να γνωρίσουμε συνειδητά τα οφέλη από την άσκηση της συμπόνιας. Τι νιώθουμε όταν προσεγγίζουμε τον πόνο μας ή τον πόνο των άλλων με συμπόνια; Η ενσυνειδητότητα μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τις αληθινές προθέσεις της συμπόνιας. Ορισμένες χειρονομίες μπορεί να φαίνονται συμπονετικές, αλλά μπορεί να έχουν εγωιστικές προθέσεις από κάτω.
Βιβλιογραφία
- Cialdini, R. B., Brown, S. L., Lewis, B. P., Luce, C., & Neuberg, S. L. (1997). Reinterpreting the empathy-altruism relationship: When one into one equals oneness. Journal of Personality and Social Psychology, 73, 481–494.
- Condon, P., & DeSteno, D., (2011). Compassion for one reduces punishment for another. Journal of Experimental Social Psychology, 47, 698–701.
- Iskender, M. (2009). The relationship between self-compassion, self-efficacy, and control beliefs about learning in Turkish university students. Social Behavior and Personality, 37, 711–720.
- Neff, K. D. (2003). Development and validation of a scale to measure self-compassion. Self and Identity, 2, 223–250.
- Neff, K. D.,Kirkpatrick, K. L., & Rude, S. S. (2007). Self-compassion and adaptive psychological functioning. Journal of Research in Personality, 41, 139–154.
- Leary, M. R., Tate, E. B., Adams, C. E., Allen, A. B., & Hancock, J. (2007). Self-compassion and reactions to unpleasant self-relevant events: The implications of treating oneself kindly. Journal of Personality and Social Psychology, 92, 887– 904.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
