PsychologyNow Team

Γιατί κάποιες φορές χρειάζεται να μπαίνουμε σε εμβρυική κατάσταση;

Γιατί κάποιες φορές χρειάζεται να μπαίνουμε σε εμβρυική κατάσταση;

PsychologyNow Team
γυναίκα μπαίνει σε εμβρυική κατάσταση
Image credit: freepik/ freepik.com

Δεν υπάρχει τίποτα το ντροπιαστικό στο να παραδεχτούμε τις απαιτήσεις του εξαιρετικά εύθραυστου δίχρονου παιδιού που ποτέ δεν απέχουμε πολύ από το να είμαστε. Πρέπει να προσδώσουμε στη διάχυτη και συνεχιζόμενη ανωριμότητά μας ένα ασφαλές και τακτικό καταφύγιο.


Μερικές φορές προκαλούμε στους εαυτούς μας πολύ πόνο προσποιούμενοι τους ικανούς, παντογνώστες, ικανούς ενήλικες - πολύ καιρό αφότου θα έπρεπε, ιδανικά, να έχουμε σηκώσει τη λευκή σημαία.

Έχουμε απορριφθεί πικρά στον έρωτα, αλλά λέμε στον εαυτό μας και στον κόσμο ότι θα είμαστε μια χαρά και συνεχίζουμε σαν να μη συνέβη τίποτα σπουδαίο. Ακούμε κάποια σχόλια για εμάς που μας πληγώνουν, αλλά αρνούμαστε να πέσουμε στο επίπεδο των αντιπάλων μας - και συνεχίζουμε. Διαπιστώνουμε ότι δεν μπορούμε να κοιμηθούμε τη νύχτα γιατί είμαστε εξαντλημένοι και αγχωμένοι την ημέρα, αλλά γνωρίζουμε σταθερά μέσα μας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ένα διάλειμμα.

Σε τέτοιες στιγμές θα πρέπει να θυμηθούμε μια άσκηση του σώματος που έχει τη δύναμη να κατευνάσει την μη- βοηθητική ακαμψία μας και να αποκαταστήσει την ψυχική μας ευεξία: ως απάντηση σε μια αίσθηση φόβου ή κρίσης, θα πρέπει - χωρίς καμία αμηχανία ή τύψεις- να κουλουριαστούμε σε μια πολύ μικρή μπάλα, όσο πιο σφιχτά γίνεται και, αν χρειαστεί, να τραβήξουμε μια κουβέρτα ή ένα πάπλωμα πάνω από το κεφάλι και το σώμα μας. Θα πρέπει να παραμείνουμε με αυτόν τον τρόπο, αρκετά ακίνητοι και ζεστοί, για μια ώρα ή περισσότερο.

Όλοι μας προερχόμαστε από έναν πολύ στενό χώρο που μοιάζει με «μπάλα». Για τους πρώτους εννέα μήνες της ύπαρξής μας, ήμασταν κουλουριασμένοι, με το κεφάλι μας στα γόνατά μας, προστατευμένοι από έναν πιο επικίνδυνο και κρύο κόσμο πέρα από τη θέση των άκρων μας.

Στα νεανικά μας χρόνια, ξέραμε αρκετά καλά πώς να ανακτούμε αυτή τη θέση μπάλας όταν τα πράγματα γίνονταν δύσκολα. Αν μας κορόιδευαν στην παιδική χαρά ή μας παρεξηγούσε ένας οξύθυμος γονιός, ήταν ενστικτώδες να πάμε στο δωμάτιό μας και να υιοθετήσουμε τη θέση της μπάλας μέχρι τα πράγματα να αρχίσουν να γίνονται και πάλι πιο εύκολα διαχειρίσιμα.


Διαβάστε σχετικά: 5 περιπτώσεις που η παραίτηση είναι σημάδι ψυχικής δύναμης


Μόνο αργότερα, γύρω στην εφηβεία, κάποιοι από εμάς έχασαν από τα μάτια τους αυτή την πολύτιμη άσκηση παλινδρόμησης και έτσι άρχισαν να χάνουν την ευκαιρία για ανατροφή και ανάκαμψη.

Είναι καταστροφικό το γεγονός ότι έχουμε τόσο παγιωμένες συνήθειες να κρίνουμε τον εαυτό μας με βάση τα απαιτητικά πρότυπα αυτών που τελικά είναι μη αληθινά όντα. Οι αντιλήψεις μας για το τι μπορεί να αναμένεται από έναν σοφό, πλήρως ώριμο ενήλικα στερούνται κάθε έννοιας ρεαλισμού ή καλοσύνης. Επιμένουμε, χωρίς καμία θεμελίωση στις αλήθειες της ανθρώπινης φύσης, ότι πρέπει να είμαστε πάντα υπομονετικοί, δυνατοί, ικανοί και να έχουμε τον έλεγχο.

Ξεχνάμε ότι αν και μπορεί να είμαστε 28 ή 47 ετών εξωτερικά, αναπόφευκτα θα εξακολουθούμε να κουβαλάμε μέσα μας μια παιδική εκδοχή του εαυτού μας, για την οποία μια μέρα στο γραφείο θα είναι αφόρητα εξαντλητική, που δεν θα μπορεί να ηρεμήσει εύκολα μετά από μια προσβολή, που θα χρειάζεται επιβεβαίωση ακόμη και μετά από μια μικρή απόρριψη, που θα θέλει να κλάψει χωρίς να ξέρει ακριβώς γιατί - και που θα απαιτεί αρκετά τακτικά να "κρατηθεί" από κάποιον όπως το έμβρυο που ήταν κάποτε.

Η ενηλικίωση γνωρίζει καλά πόσα εξακολουθεί να χρωστάει στην παιδική εκδοχή του εαυτού της. Δεν υπάρχει τίποτα το ντροπιαστικό στο να παραδεχτούμε τις απαιτήσεις του εξαιρετικά εύθραυστου δίχρονου παιδιού που ποτέ δεν απέχουμε πολύ από το να είμαστε. Πρέπει να προσδώσουμε στη διάχυτη και συνεχιζόμενη ανωριμότητά μας ένα ασφαλές και τακτικό καταφύγιο.

Κάτι τέτοιο θα πρέπει να είναι η αφετηρία για γενναιοδωρία προς τις πιο παιδικές πλευρές και των άλλων, γιατί και αυτοί - ανεξάρτητα από την ηλικία ή τη θέση τους (αφεντικό, σύντροφος, αξιοζήλευτος αντίπαλος κτλ) - θα παλεύουν με συναισθήματα που αψηφούν τις προσδοκίες των ενηλίκων, μια ιδέα που θα πρέπει να μειώσει τη δύναμή τους να μας εκφοβίζουν ή να μας καταθλίβουν.

Μια λειτουργική κοινωνία, παράλληλα με τις πιο προφανώς λογικές πρακτικές, όπως η γιόγκα και το τζόκινγκ, θα άφηνε πολύ χώρο στα μέλη της να κουλουριαστούν ακίνητοι σε σφιχτές μπάλες για πολλή ώρα - μέχρι ο κόσμος των ενηλίκων να γίνει και πάλι λίγο-πολύ υποφερτός.


FWT kan2
Απόδοση: Φωτεινή Κανή, προπτυχιακή φοιτήτρια ψυχολογίας

Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
Πηγή

 

*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*

2. banner diafhmishs mypsychologist koino

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...