Πέφτεις-σηκώνεσαι, χωρίς φαινομενικό αποτέλεσμα. Και τώρα έπεσες για τα καλά. Μείνε κάτω για λίγο. Μείνε εκεί για να ανασυγκροτηθείς. Γιατί όταν θα προσπαθήσεις ξανά, θα σηκωθείς με μεγαλύτερη δύναμη κι εμπειρία από πριν. Πιο έτοιμος, πιο σίγουρος. Και με τη γνώση ότι μόνο δειλός κι ανήμπορος δεν ήσουν τελικά.
Έρχονται στιγμές στη ζωή που οι ώμοι σου βαραίνουν, τα γόνατά σου λυγίζουν και πέφτεις. Το φορτίο σου έχει γίνει πολύ βαρύ. Κι εσύ προσπαθείς να σηκωθείς ξανά. Κάνεις κάποιες κινήσεις. Όμως, το βάρος μοιάζει ασήκωτο.
Μετά από κάποια βήματα μπροστά, ξαναπέφτεις. Τα πόδια σου τρέμουν, οι ώμοι σου υποφέρουν, η ανάσα σου κόβεται, η καρδιά σου χτυπά σαν τρελή από την πίεση. Πεισμώνεις. Δίνεις ώθηση για μια ακόμη φορά. Άλλη μια προσπάθεια να ισορροπήσεις.
Μάταια. Το φορτίο σου έγινε πιο βαρύ. Τα πόδια σου μουδιάζουν. Νιώθεις το σώμα σου να σε εγκαταλείπει. Τρέμεις σύγκορμος. Αισθάνεσαι να σπας ολόκληρος. Ιδρώνεις προσπαθώντας να πας μπροστά. Το φορτίο είναι πλέον αβάσταχτο. Πιέζεις τον εαυτό σου κι άλλο. Μπορείς, έλα! Συνέχισε, προχώρα! Μην εγκαταλείπεις! Όχι τώρα…
Η ψυχή σου δίνει όλο της το μεγαλείο πασχίζοντας να κρατήσει το σώμα σου ακέραιο και δυνατό για να συνεχίσεις τον αγώνα σου. Η ψυχή σου υποφέρει για να μην «σπάσεις», να μην σταματήσεις. Να γεμίσει τα κενά που αδυνατεί να καλύψει το σώμα. Να του δώσει ενέργεια, όση της έχει απομείνει. Και σφίγγεται η ψυχή σου. Πονά κι εκείνη συμπάσχοντας με τον πόνο του σώματός σου. Πονά τόσο που αρχίζει και ματώνει. Κι άξαφνα, δάκρυα κατακλύζουν τα μάτια σου κι αρχίζουν να τρέχουν ανεξέλεγκτα. Δεν βλέπεις πια.
Πονάς ολόκληρος. Προσπαθείς έστω και στα τυφλά να βρεις το δρόμο σου. Μα δεν μπορείς να δεις. Κοιτάς, αλλά δεν βλέπεις. Και πέφτεις. Ξανά. Μα αυτή τη φορά δεν κάνεις κίνηση να σηκωθείς. Δεν αντέχεις.
Νιώθεις τον πόνο να διαπερνά κάθε σπιθαμή του κορμιού σου, με όλη του την ένταση. Παντού ταυτόχρονα. Δίχως ανάσα ανακούφισης. Κι ο πόνος γιγαντώνεται. Τον αισθάνεσαι πιο δυνατό από εσένα. Σε παραλύει και σε καταπίνει. Πιστεύεις πως σε νικά.
Πίσω από τα δάκρυά σου αρχίζεις να παρατηρείς το σώμα σου. Είσαι πεσμένος κάτω και βλέπεις τα σημάδια των μαχών σου. Οι προσπάθειές σου άφησαν το αποτύπωμά τους στο κορμί σου. Γέμισες πληγές. Μάτωσαν τα χέρια και τα πόδια σου και τώρα τσούζουν. Καίνε οι πληγές σου.
Κι είσαι τόσο μόνος. Πληγωμένος κι απογοητευμένος. Αφήνεσαι εκεί που έπεσες. Κι επιτρέπεις στη ψυχή σου να εκφραστεί ελεύθερα. Το σώμα σου ήδη αιμορραγεί κι εκφράζει το παράπονό του. Δεν μπορείς να το αγνοήσεις, όπως συχνά κάνεις με τη ψυχή σου.
Σ’ εκείνη δεν επιτρέπεις να εκφραστεί. Όχι αυθόρμητα, ούτε ελεύθερα. Υπό περιορισμούς. Υπό συνθήκες. Όσο νομίζεις πως χρειάζεται. Σ’ εκείνη δεν δίνεις το χώρο που χρειάζεται για να εκφραστεί και να θεραπευτεί. Ίσως δεν την είδες ποτέ όταν αιμορραγούσε. Δεν μπορούσες. Και πώς θα θεραπεύσεις κάτι που δεν βλέπεις;
Χρειάζεται κι εκείνη τη φροντίδα σου. Και για να την αποκτήσει πρέπει να κερδίσει την προσοχή σου πρώτα. Πώς; Θα σε αναγκάσει με τρόπο που δεν θα μπορείς πια να την αποφύγεις. Με τρόπο που δεν θα σου αφήνει άλλη επιλογή πέρα από το να την δεις. Μπορεί και να πρέπει να φωνάξει, να αιμορραγήσει. Να σε σταματήσει, για να δεις μέσα σου και να καταλάβεις γιατί δεν πας παραπέρα. Δεν μπορείς να προχωρήσεις πολύ αιμορραγώντας. Μα ούτε και στα τυφλά. Χωρίς κατεύθυνση, χωρίς χάρτη, χωρίς πυξίδα.
Κι ίσως πρέπει να χάσεις προσωρινά την όρασή σου για να καταλάβεις ότι ο δρόμος που διάλεξες να βαδίζεις, μπορεί να μην είναι ο σωστός για σένα. Κι αυτό που θες να μην είναι αυτό που χρειάζεσαι. Και μέχρι να δεις αυτό που χρειάζεται, ίσως είναι καλύτερα να σταματήσεις για λίγο.
Ψυχή και σώμα αιμορραγούν μαζί. Κι όσο αφήνεις χώρο στα συναισθήματά σου να εκφραστούν, τόσο νιώθεις πως χάνεσαι μέσα τους, πνίγεσαι. Μα για να μάθεις να κολυμπάς, θα καταπιείς και μπόλικο νερό. Φοβάσαι. Τι κάνεις; Γιατί είσαι κάτω; Γιατί δεν σηκώνεσαι πάλι; Πώς θα πετύχεις αυτό που θες; Μα γιατί λύγισες τώρα; Είσαι δειλός! Είσαι ανήμπορος. Ποιος θα σε βοηθήσει να σηκωθείς τώρα; Κανένας δεν μπορεί. Μόνος σου οφείλεις να βρεις τον τρόπο. Μα εσύ στέκεσαι εκεί, παραιτημένος…
Νέο κύμα δακρύων πλημμυρίζουν τα μάτια σου. Κι απλώς τα αφήνεις να κυλούν μέχρι να κοπάσουν. Κι αναρωτιέσαι γιατί. Γιατί έπρεπε να συμβούν όλα αυτά; Πότε έγινε το φορτίο σου ασήκωτο και δεν το κατάλαβες; Πόσες μάχες ακόμα θα δώσεις; Πώς θα θεραπεύσεις τις πληγές σου; Πώς θα βρεις το κουράγιο να σηκωθείς ξανά; Κουράστηκες… Δεν αντέχεις πια.
Και τα δάκρυα στερεύουν. Και παρατηρείς ότι παρά τα όσα σκέφτεσαι και νιώθεις, η καρδιά σου συνεχίζει να χτυπά και το οξυγόνο συνεχίζει να δίνει ζωή στα πνευμόνια σου. Στ’ αλήθεια, το ανθρώπινο σώμα είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο!
Ένιωσες τόσο πόνο μεμιάς, να σε κυριεύει ολότελα, ψυχή τε και σώματι, πόνο που νόμιζες πως θα σε αφανίσει. Κι όμως! Είσαι ακόμα εδώ. Η καρδιά σου συνεχίζει να χτυπά κι εσύ ν’ αναπνέεις. Ο πόνος σου δεν κατάφερε να σε σκοτώσει. Σε ξεγέλασε. Σ’ έκανε να σκεφτείς ότι είναι πιο δυνατός. Πίστεψες ότι σε νίκησε. Και παρόλα αυτά, επιβίωσες.
Τα δάκρυά σου καθάρισαν τα μάτια σου. Αρχίζεις να παρατηρείς τον εαυτό σου. Αρχίζεις να βλέπεις. Και συνειδητοποιείς ότι τώρα πονάς λιγότερο από πριν. Τα δάκρυα που κύλησαν στις πληγές σου και σε έτσουζαν, τώρα σου χαρίζουν ανακούφιση. «Έψησαν» τις πληγές σου κι αρχίζουν να επουλώνονται σιγά σιγά…
Αναθαρρεύεις…
Διαβάστε σχετικά: Όσα μου έμαθε η ζωή ως τώρα 2
Κι αρχίζεις να συλλογίζεσαι κάτι ακόμα. Είσαι όντως παραιτημένος; Ή το συναίσθημά σου σε ξεγέλασε; Αν είχες παραιτηθεί, θα υπέφερες τόσο; Θα πονούσες βαθιά; Θα αγωνιζόσουν μέχρι να ματώσεις; Θα έχυνες τόσα δάκρυα; Αυτά είναι αντιδράσεις. Ένας άνθρωπος που παραιτείται δεν αντιδρά πια. Δεν τον νοιάζει. Δεν τον αγγίζει τίποτα. Εσύ όμως προσπαθείς! Ίσως δεν έχεις βρει ακόμα τον κατάλληλο τρόπο για σένα, κι αυτό σε απογοητεύει. Σε λυγίζει. Σε κάνει να αισθάνεσαι απελπισμένος.
Όμως, κάπου μέσα σε όλη αυτήν την απελπισία, υπάρχει μια στάλα ελπίδας. Μια σταγόνα πίστης. Και είναι αυτή που σε κρατά. Που σε κινητοποιεί. Και γι’ αυτό δεν έχεις παραιτηθεί. Ίσως προσωρινά έχεις παραδοθεί. Σε αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Στον πόνο. Πέφτεις-σηκώνεσαι, χωρίς φαινομενικό αποτέλεσμα. Και τώρα έπεσες για τα καλά.
Ίσως και να μην πειράζει όμως. Μείνε εκεί. Όχι, δεν είσαι στάσιμος. Όχι, ούτε και παραιτημένος. Μα χρειάζεσαι χρόνο για να ανακάμψεις. Ήταν δίκαιος ο αγώνας σου και σε εξάντλησε. Και κάθε σου προσπάθεια άνοιγε το τραύμα σου ξανά κι έπεφτες.
Μείνε κάτω για λίγο. Μπορεί να πάρει περισσότερο χρόνο απ’όσο θες. Μα η πληγή έχει το δικό της χρόνο επούλωσης. Δεν υπακούει στα θέλω μας. Μείνε εκεί για να ανασυγκροτηθείς. Για να φροντίσεις τις πληγές της ψυχής σου. Το σώμα σου θα ακολουθήσει. Όταν η ψυχή σου πάρει αυτό που έχει ανάγκη πραγματικά και το σώμα θα θεραπευτεί.
Μείνε εκεί για να αναπτυχθείς. Να εξοπλιστείς με δύναμη, να δεις όσα δεν μπορούσες πριν. Τα πράγματα χωρίς τα οποία το παζλ σου είναι ελλιπές και η διαδρομή σου θα είναι καταδικασμένη να καταλήγει σε αδιέξοδο. Μείνε εκεί για να ξαποστάσεις. Γιατί όταν θα προσπαθήσεις ξανά, θα σηκωθείς με μεγαλύτερη δύναμη κι εμπειρία από πριν. Πιο έτοιμος, πιο σίγουρος. Και με τη γνώση ότι μόνο δειλός κι ανήμπορος δεν ήσουν τελικά.
Αφιερωμένο στην Δανάη, που είναι πάντα εκεί, να μου θυμίζει τι σημαίνει να είσαι μαχητής […]
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
