Απαιτούμε πολλά από τον εαυτό μας, συνήθως παράλογα, με αποτέλεσμα να τον τιμωρούμε και να τον χτυπάμε. Δείτε πώς μπορείτε να αφήσετε τις υπερβολές πίσω σας στην άκρη και να θέσετε ξανά ρεαλιστικές προσδοκίες.
Ο καθένας μας διατηρεί προσδοκίες για τον εαυτό του και συχνά υποθέτουμε ότι αυτές οι προσδοκίες είναι λογικές. Ωστόσο, πολλές από αυτές απλά δεν είναι.
Έχουμε απαίτηση από τον εαυτό μας να δουλέψει χωρίς διάλειμμα. Έχουμε απαίτηση από τον εαυτό μας να διατηρεί το ίδιο επίπεδο υψηλής ενέργειας κάθε μέρα. Έχουμε απαίτηση να βιώνουμε τα ίδια συναισθήματα ηρεμία και ικανοποίηση, καθημερινά. Έχουμε απαίτηση να είμαστε ατρόμητοι.
Έχουμε απαίτηση ότι θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε εύκολα δύσκολες υποχρεώσεις και ότι θα ξεπεράσουμε γρήγορα και αναίμακτα γεγονότα που μας στεναχωρούν όπως απαντάμε γρήγορα στα email ή καθαρίζουμε την κουζίνα.
Ή θα γίνουμε γονείς και θα εξακολουθούμε να μένουμε προσκολλημένοι στις ίδιες προσδοκίες γύρω από την εργασία και την παραγωγικότητα, εκτός του γεγονότος ότι τώρα στερούμαστε τον ύπνο και βρισκόμαστε σε κατάσταση επιβίωσης. Και όσοι δεν έχουν παιδιά, έχουν την προσδοκία ότι πρέπει να κάνουν τα πάντα τέλεια αξιοποιώντας το 100% του χρόνου.
Ή θέτουμε προσδοκίες με βάση τις ζωές των άλλων. Συγκρίνουμε τον εαυτό μας όχι μόνο με άλλους ανθρώπους, αλλά με πολλούς άλλους ανθρώπους. Υπάρχουν ακόμη και θεραπευόμενοι που εστίαζαν υπερβολικά σε όλα τα απίστευτα πράγματα που οι άνθρωποι δημοσίευαν στο Facebook. Έβγαζαν περισσότερη δουλειά. Είχαν υπέροχα δείπνα με τη σύζυγό τους. Γυμνάζονταν κάθε πρωί. Έδειχναν σαν τους τέλειους γονείς.
Όμως, όσοι το κάνουν αυτό, δεν συγκρίνονται μόνο με ένα άτομο, συγκρίνουν τον εαυτό τους με τις πτυχές της ζωής τουλάχιστον πέντε ανθρώπων.
Βάζουμε πολύ υψηλές προσδοκίες γιατί εξιδανικεύουμε το τέλειο αποτέλεσμα. Υποθέτουμε ότι για να νιώσουμε επιτυχείς, χρειαζόμαστε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Πρέπει να πάρουμε την προαγωγή στη δουλειά αλλιώς αποτύχαμε. Πρέπει να πάρουμε τον καλύτερο βαθμό στην τάξη αλλιώς είμαστε αποτυχημένοι.
Αυτός είναι ένας πολύ σκληρός τρόπος για να ζήσουμε τη ζωή μας. Άσκοπη πίεση. Ακόμα κι αν φτάσουμε στο καρότο, υπάρχει πάντα ένα ακόμα μεγαλύτερο καρότο να μας περιμένει στη γωνία. Ποτέ δεν σταματάει. Ποτέ δεν σταματάμε. Και είναι εντελώς εξαντλητικό. Οι συμβουλές που ακολουθούν μπορούν να σας βοηθήσουν.
1. Προσδιορίστε τις αξίες σας. Ακολουθούν ορισμένες ερωτήσεις για τους γονείς που τους βοηθούν να προσδιορίσουν την αξία τους, τις οποίες μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και σε άλλες περιστάσεις: Τι θέλετε να δείξετε στο παιδί σας; Τι αναμνήσεις θέλετε να τους μεταδώσετε; Ποιους είναι οι τρόποι με τους οποίους μπορείτε να το κάνετε αυτό, χωρίς να χρειάζεται να είστε τέλειοι;
Τέτοιες ερωτήσεις βοηθούν τους γονείς να διευκρινίζουν πού θέλουν να τοποθετήσουν την πρόθεσή τους και να επικεντρωθούν στη δημιουργία ενός αποτελέσματος που να είναι αποδεκτό, ακόμη και αν δεν είναι το πιο ιδανικό.
2. Αξιολογήστε τις προσδοκίες σας. Φροντίστε να διερευνάτε τακτικά αυτά τα ερωτήματα: Τι μου έχει αποδείξει το παρελθόν για αυτή την προσδοκία: Μου έχει ποτέ βγει σε καλό; Έχει αλλάξει κάτι όλα αυτά τα χρόνια; Τι προκαλεί αυτή την προσδοκία (ο φόβος να μην είμαι σαν τους άλλους; Να μην είμαι αρκετός); Αν δεν ανησυχούσα για το τι σκέφτονται οι άλλοι άνθρωποι για μένα, θα έχω ακόμα αυτή την προσδοκία για τον εαυτό μου; Πιστεύω πραγματικά ότι αυτή η προσδοκία είναι εφικτή μέσα στο χρονικό μου πλαίσιο, τις ώρες της ημέρας μου και τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου;
3. Ηρεμήστε τον φόβο σας. Συχνά οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες γεννιούνται από το φόβο, Μια τεχνική για να καταλάβετε το φόβο σας, είναι να καταλάβετε τα σωματικά σας συμπτώματα. Κρατάμε τόσο πολύ φόβο μέσα μας και δεν το συνειδητοποιούμε. Βοηθάει πολύ η τεχνική της αναπνοής: αναπνεύστε αργά και σιγά σιγά χαλαρώνοντας το σώμα σας από το κεφάλι μέχρι τα πόδια, κάνοντας το κάθε μέρα, δύο φορές την ημέρα, για δύο με πέντε λεπτά.
Συγκεκριμένα, πείτε τις λέξεις: «Αναπνέω, εκπνέω» καθώς χαλαρώνετε το σώμα σας. Δώστε προσοχή στο πού κρατάτε την ένταση. Όταν προκύψουν άλλες σκέψεις, επιστρέψτε στην αναπνοή σας. Αυτό εκπαιδεύει το σώμα να δεχτεί το άνοιγμα και την ηρεμία παρά να πάρει αποφάσεις και να έχει προσδοκίες προερχόμενες από το φόβο.
4. Εξερευνήστε το σενάριο που σας λέει ότι δεν είστε ικανοί. Οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες απορρέουν από την βασική πεποίθηση ότι δεν είμαστε αρκετοί όπως είμαστε. Όταν ζούμε σε αυτό το μέρος, ποτέ δεν ζούμε πραγματικά στις στιγμές της ζωής μας. Ζούμε μέσα στη θλίψη για αυτό που δεν είμαστε και φοβόμαστε για αυτό που δεν μπορούμε ποτέ να γίνουμε.
Μπορούμε να αρχίσουμε να σπάζουμε αυτή την ψευδή πεποίθηση συνειδητοποιώντας ότι αυτή δεν είναι το πιστεύω μας. Μπορεί να ήταν η πεποίθηση ενός γονιού που ήταν πεπεισμένος ότι δεν ήταν ο ίδιος αρκετά καλός. Μπορεί να είναι η πεποίθηση ενός παιδικού νταή. Αναρωτηθείτε: Ποια είναι η ιστορία σας και τι βρίσκεται πίσω από αυτήν;
Όταν συνειδητοποιήσετε ότι η μάχη αυτή δεν είναι δική σας και δεν χρειάζεται να την δώσετε πια, τότε έχετε να φτιάξετε τη δική σας ιστορία. Και στη συνέχεια, βρείτε έναν θεραπευτή για να σας υποστηρίξει μέσω αυτής της διαδικασίας.
5. Προσδιορίστε την πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Απαντήστε στην ερώτηση: Αν αυτό θα μπορούσε να πάει καλά (ακόμη και αν πολλά πράγματα δεν πάνε όπως το θέλω), πώς θα ένιωθα;
Για παράδειγμα: Πολλοί γονείς πιέζουν τους εαυτούς τους για να κάνουν ένα πάρτυ την πρώτη ημέρα του σχολείου ή στα γενέθλια του παιδιού. Στην πραγματικότητα, τέτοιες συνθήκες έχουν πολλές αναπάντεχες στιγμές: Ο καλύτερος φίλος του παιδιού σας δεν μπορεί να έρθει στο πάρτι. Τα παιχνίδια που παραγγείλατε, ξαφνικά δεν είναι διαθέσιμα. Η πρώτη μέρα του σχολείου είναι γεμάτη από μικτά συναισθήματα και διάφορες προκλήσεις.
Επομένως, αντί να εστιάζετε στις τέλειες (μη ρεαλιστικές προσδοκίες), αναλογιστείτε: Τι θέλω να κερδίσει το παιδί μου από αυτό; Πώς μπορώ να δημιουργήσω μια εμπειρία που να επιτρέπει την παρουσία όλων αυτών των παραγόντων και να εξακολουθεί να θεωρείται ευχάριστη εμπειρία; Μήπως το γεγονός ότι τελικά δεν είναι τέλειο, φέρνει μία αξία στη ζωή μου και στη ζωή του παιδιού μου που δεν περίμενα;
Μερικές φορές, ανησυχούμε ότι αν δεν θέτουμε υψηλές προσδοκίες για τους εαυτούς μας, κάπως παρατάμε τον εαυτό μας. Είμαστε τεμπέληδες και χωρίς φιλοδοξίες. Αφήνουμε τη ζωή να περνά... Δεν τη ζούμε πλήρως.
Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.
Ο καθορισμός ρεαλιστικών προσδοκιών μας βοηθά να μεγαλώσουμε και να γίνουμε πιο ευέλικτοι. Μας βοηθά να απολαύσουμε τη ζωή και να αγκαλιάσουμε τις αναπάντεχες στιγμές, οι οποίες συχνά έχουν περισσότερη σημασία ούτως ή άλλως. Και αν έχετε παιδιά, τα σώζει από μία άσκοπη ταλαιπωρία και κούραση. Επειδή οι υψηλές προσδοκίες είναι το αντίθετο της αυτο-συμπόνοιας.
Πηγή: psychcentral.com
Aπόδοση : PsychologyNow.gr
